هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی جو توانمندسازی و مهارتهای عمومی کارکنان بیمارستان بود. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. آزمودنی های این تحقیق شامل 145 نفر از کارکنان بیمارستان های شهر قم در سال 1399 بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و مقیاس هشت مؤلفه ای اسکات و ژافه (1375) با تنظیم پرداختچی (1391) و پرسشنامه ی محقق ساخته ی مهارتهای عمومی کارکنان را تکمیل نمودند. اعتبار پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، برای پرسشنامه جو توانمندسازی 88/. و برای مهارتهای عمومی کارکنان 92/. بدست آمد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط اساتید دانشگاه و متخصصان تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، آزمون های آماری (آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون همزمان، تحلیل واریانس یکراهه ANOVA و آزمون t تک نمونه ای) با استفاده از نرم افزار spss به کار گرفته شد. نتایج این پژوهش نشان داد که جو توانمندسازی بیمارستان های نمونه پژوهش در همه ابعاد بجز (روحیه، قدردانی، محیط کار سالم) به طور کلی با اطمینان 95/. بالاتر از حد متوسط است. وضعیت مهارتهای عمومی کارکنان بیمارستان، در همه ابعاد با اطمینان 95 درصد بالاتر از حد متوسط بود. بین جو توانمندسازی و مهارتهای ( ارتباطی و کارگروهی) با اطمینان 99% و مهارت های (حل مسئله، خلاقیت و حل تعارض) با اطمینان 95% رابطه ی همبستگی مثبت وجود دارد بیشترین همبستگی بین جو توانمندسازی و مهارت کارگروهی با درجه همبستگی 7/0 مشاهده شد و بین جو توانمندسازی بیمارستان و مهارت مدیریت زمان کارکنان رابطه همبستگی مشاهده نشده است. جو توانمندسازی به طور کلی تبیین معناداری از مهارتهای عمومی کارکنان دارد. همچنین نتایج نشان داد که هیچ تفاوت معناداری در میزان مهارتهای عمومی کارکنان و ادراک جو توانمندسازی بیمارستان بر اساس ویژگی های جمعیت شناختی (جنسیت، سابقه خدمت، تحصیلات) آنها وجود ندارد. بهبود یافتن جو توانمندسازی بیمارستانها و مهارتهای کارکنان ، مستلزم شناخت اهمیت و کمبودها و کاستی های آن می باشد. از سوی دیگر می بایست؛ برنامه ریزی و تلاش در خصوص بهینه سازی جو توانمندسازی بیمارستانها به عنوان یک استراتژی ارزشمند تلقی شود و زمینه برای بهبود مهارتهای کارکنان و تحقق اهداف سازمانی بیمارستانها و ارائه ی خدمات درمانی کارآمد به جامعه، فراهم گردد.