سمیرا دلبری

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی جو توانمندسازی و مهارتهای عمومی کارکنان بیمارستان بود. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. آزمودنی های این تحقیق شامل 145 نفر از کارکنان بیمارستان های شهر قم در سال 1399 بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و مقیاس هشت مؤلفه ای اسکات و ژافه (1375) با تنظیم پرداختچی (1391) و پرسشنامه ی محقق ساخته ی مهارتهای عمومی کارکنان را تکمیل نمودند. اعتبار پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، برای پرسشنامه جو توانمندسازی 88/. و برای مهارتهای عمومی کارکنان 92/. بدست آمد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط اساتید دانشگاه و متخصصان تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، آزمون های آماری (آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون همزمان، تحلیل واریانس یکراهه ANOVA و آزمون t تک نمونه ای) با استفاده از نرم افزار spss به کار گرفته شد. نتایج این پژوهش نشان داد که جو توانمندسازی بیمارستان های نمونه پژوهش در همه ابعاد بجز (روحیه، قدردانی، محیط کار سالم) به طور کلی با اطمینان 95/. بالاتر از حد متوسط است. وضعیت مهارتهای عمومی کارکنان بیمارستان، در همه ابعاد با اطمینان 95 درصد بالاتر از حد متوسط بود. بین جو توانمندسازی و مهارتهای ( ارتباطی و کارگروهی) با اطمینان 99% و مهارت های (حل مسئله، خلاقیت و حل تعارض) با اطمینان 95% رابطه ی همبستگی مثبت وجود دارد بیشترین همبستگی بین جو توانمندسازی و مهارت کارگروهی با درجه همبستگی 7/0 مشاهده شد و بین جو توانمندسازی بیمارستان و مهارت مدیریت زمان کارکنان رابطه همبستگی مشاهده نشده است. جو توانمندسازی به طور کلی تبیین معناداری از مهارتهای عمومی کارکنان دارد. همچنین نتایج نشان داد که هیچ تفاوت معناداری در میزان مهارتهای عمومی کارکنان و ادراک جو توانمندسازی بیمارستان بر اساس ویژگی های جمعیت شناختی (جنسیت، سابقه خدمت، تحصیلات) آنها وجود ندارد. بهبود یافتن جو توانمندسازی بیمارستانها و مهارتهای کارکنان ، مستلزم شناخت اهمیت و کمبودها و کاستی های آن می باشد. از سوی دیگر می بایست؛ برنامه ریزی و تلاش در خصوص بهینه سازی جو توانمندسازی بیمارستانها به عنوان یک استراتژی ارزشمند تلقی شود و زمینه برای بهبود مهارتهای کارکنان و تحقق اهداف سازمانی بیمارستانها و ارائه ی خدمات درمانی کارآمد به جامعه، فراهم گردد.

هدف پژوهش حاضر، شناسایی عوامل کلیدی بهره وری کارکنان و بررسی وضعیت آن در کارکنان ستادی دانشگاه های قم (دولتی و آزاد اسلامی) در سال 1397 بود. روش پژوهش، از نوع اکتشافی بود. جامعه پژوهش بخش کیفی، متخصصان مدیریت بودند که با 15 نفر منتخب به روش نمونه گیری هدف مند تا رسیدن به اشباع نظری مصاحبه انجام شد. جامعه آماری بخش کمی نیز کارکنان ستادی دانشگاه های آزاد و دولتی شهر قم به تعداد 578 نفر بودند که تعداد 331 نفر از آنها به صورت تصادفی طبقه ای متناسب با حجم به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات بخش کیفی، مصاحبه نیمه ساختاریافته و بخش کمی، پرسشنامه محقق ساخته براساس یافته های بخش کیفی شامل 57 گویه بود. پایایی پرسشنامه ازطریق ضریب آلفای کرونباخ (97/0) محاسبه شد. عوامل بهره وری شناسایی شده در بخش کیفی شامل: عوامل سازمانی (اهداف، آموزش، ارتباطات انسانی، فرهنگ سازمانی، شرح شغل، تناسب شغل و شاغل، ساختاری، مدیریتی)؛ عوامل فردی (انگیزشی، عملکردی، شخصیتی و ارزشی) و عوامل محیطی (اجتماعی و اقتصادی) بود. نتایج یافته های کمی نشان داد، عوامل بهره وری با میانگین (26/3) در وضعیت مطلوب قرار دارد. عوامل فردی نسبت به سایر عوامل با میانگین (66/3) وضعیت بهتر و عوامل سازمانی با میانگین (99/2) وضعیت پایین تری داشت. نتایج همچنان نشان داد که بین بهره وری کارکنان براساس دانشگاه محل خدمت، جنسیت، سابقه خدمت و میزان تحصیلات، تفاوت معنی داری وجود دارد، اما براساس نوع استخدام، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. درپایان، به مسئولان و برنامه ریزان دانشگاه ها توصیه می شود که برای بهبود بهره وری کارکنان به عواملی مانند آموزش سازمانی، تناسب شغل با کارکنان و تسهیل ارتباطات سازمانی تأکید نمایند.

چشم انداز آموزش عالی به طور چشم گیری در دهه های اخیر تغییر یافته و به موازات آن محتوا و استانداردهای برنامه درسی نیز دستخوش تغییراتی گردیده است. برنامه درسی و ارزیابی های مرتبط با آن به عنوان قلب نظام های آموزشی در سراسر جهان به شمار می روند. هدف این مطالعه ارزیابی کیفیت برنامه درسی به صورت مطالعه تطبیقی می باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع تحلیلی بوده و برای این منظور دیدگاههای صاحبنظران، کتب، پیشینه مطالعاتی و تحقیقات انجام شده پیرامون شیوه ارزیابی کیفیت برنامه های درسی دانشگاهی در کشورهای افریقای جنوبی، استرالیا، فنلاند، انگلستان و کشورهای اروپای شمالی (دانمارک، ایسلند، نروژ و سوئد) و ایران مورد مطالعه و بررسی و تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد هدف های برنامه درسی آموزش عالی در ایران با برنامه درسی کشورهای مورد مطالعه دارای تشابهات بسیاری می باشد از جمله: از نظر تربیت نیروی متخصص و ماهر برای جذب بازار کار، نخبه پروری، پرورش دانشجویان خلاق و نوآور و توانایی تحلیل مسائل، داشتن تفکر انتقادی، تضمین کیفیت و... می باشد به طور کلی همه برنامه های درسی آموزش عالی یک هدف کلی دارند و آن تبدیل کردن جوانان به عنصر ارزشمند در جامعه می باشد. برنامه درسی تمام کشورها بدنبال یک هدف کلی است و آن عبارت از تبدیل کردن جوانان به عنوان عضو ارزشمند جامعه می باشد. به همین منظور می توان تجربیات و ایده های مطرح شده در این زمینه را به چالش کشیده و درباره آنها به بحث پرداخت تا به واسطه آنها بتوان آموزه های مفید مربوط به کیفیت برنامه های درسی در آموزش عالی را استخراج نموده و در پرتو آن برنامه های درسی را بهبود بخشید.