آرشیو

آرشیو شماره ها:
۲۶

چکیده

شمار زیادی مهاجر افغانستانی طی چند دهه گذشته برای زندگی بهتر یا کار و کسب درآمد در ایران ساکن شده اند. آنان پس از سال ها حضور در ایران توانسته اند تا حدی جای خود را به عنوان اقلیتی با اشتراکات فرهنگی در شهرها و روستاهای کشور پیدا کنند. اما بیشتر افغانستانی ها علی رغم حضور طولانی مدت و تلاش هایی که برای ارتقاء شرایط خود کرده اند در گروه های حاشیه ای و محروم جامعه ایران قرار گرفته اند. این مطالعه با بهره گیری از مفاهیم شهروندی، تبعیض های چندگانه و طرد و ادغام به تحلیل وضع رفاهی و اجتماعی زنان مهاجر افغانستانی در تهران می پردازد. طی پژوهش میدانی، از روش کیفی برای فهم شرایط زنان مهاجر افغانستانی در محلات محمودآباد، فرحزاد و باغ آذری در شهر تهران استفاده شده است. به طور مشخص، 20 مصاحبه با زنان افغانستانی و 5 مصاحبه با فعلان مدنی این حوزه انجام شده و نتایج آن ها مورد تحلیل قرار گرفته است. در این مقاله، ابتدا ساختار خانوادگی، تحصیلات و اشتغال مهاجران براساس منابع و داده های آماری این حوزه و یافته های پژوهش در سه محله توصیف و تحلیل می شود. سپس، دسترسی محدود زنان مهاجر افغانستانی به خدمات رسمی در کنار وضع شهروندی آنان مورد بحث قرار می گیرد. سرانجام، سازوکارهای مواجهه آنان با وضع موجود در پیوند با فرایندهای طرد و ادغام برجسته می شود، که عمدتاً شامل دسترسی به خدمات ارائه شده از سوی موسسات غیردولتی و خیریه ها است.

Afghanistani Migrant Women in Tehran: Lived Experiences and Access to Opportunities

Over the past decades, a large number of migrants from Afghanistan have come to Iran in search of a better life or for work. They have been able to carve out a place as a minority group with some shared culture in the country’s urban and rural areas. Yet, despite their long presence in the country and their efforts to improve their lives, most migrants from Afghanistan continue to be among Iran’s marginalized or deprived groups. Leveraging such concepts as citizenship, multiple discrimination, exclusion, and integration, this paper analyzes the welfare and social status of Afghanistani migrant women in Iran. A qualitative approach was employed for field research targeting female migrants in Mahmudabad, Farahzad, and Bagh-e Azari neighborhoods of Tehran. Specifically, the investigation relied on 20 interviews conducted with Afghanistani women and another five carried out with active civil society stakeholders. The paper first describes and analyzes the migrants’ family structures, education, and employment. It then discusses the limited access of Afghanistani migrant women to formal services as well as their citizenship status. Finally, their coping mechanisms in relation to exclusion and integration are highlighted, which mainly consist of accessing services offered by non-governmental organizations and charities.

تبلیغات