پسوندهای اشتقاقی در شِکند گمانیگ وِزار (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
شِکَند گمانیگ وِزار اثری است کلامی که در نیمه های سده سوم هجری نوشته شد. در آن زمان زبان پهلوی فاقد پشتوانه سیاسی پیشین خود بود، ضمن اینکه کاربرد روزمره اش در میان مردم را از دست می داد، و عربی و فارسی به تدریج در همه زمینه ها جای آن را می گرفتند. در چنین زمانی، نویسنده این اثر متنی کلامی را می نویسد بدون اینکه از وام واژه های عربی برای بیان مفاهیم پیچیده استفاده کند، و در این کار بسیار موفق است. او مفاهیم پیچیده را تنها با استفاده از واژه های پهلوی بیان می کند، و از امکانات واژه سازی پهلوی بیشترین بهره را می برد. چون پسوندهای اشتقاقی از جمله مهمترین امکانات واژه سازی در زبان پهلوی هستند، این سوال مطرح می شود که پسوندهای استفاده شده در این اثر چگونه کمیت و کیفیتی داشته اند؟ بدین معنی که آیا نویسنده پسوندهای پر شماری در دسترس خود داشته است و یا اینکه آن پسوندها از نظر قابلیت های واژه سازی، در مقایسه با پسوندهای فارسی ویژگی های متمایزی داشته اند؟ بررسی این اثر نشان می دهد پسوندهای استفاده شده بسیار کمتر از پسوندهای رایج در زبان فارسی بوده و به جز یکی دو مورد، همه در فارسی به کار رفته اند.Derivational Suffixes in Škand Gumānīg Wizār
Škand Gumānīg Wizār is a Pahlavi polemical text of the ninth century CE, when that language had lost its former political support, while its daily usage among people was declining, and Arabic and Persian were gradually replacing it in all respects. In such a time, the author of this work, while avoiding loan words to express complex concepts, began to write this polemical book, and of course, he was wonderfully successful in accomplishing this task. This raises the question as to whether the Pahlavi suffixes, used in this text, were of especial type quantitatively and qualitatively. Research on this text reveals the suffixes used by the author were far less than Persian suffixes, while all but one or two were used in Persian.
تبلیغات
