نقدی بر ماده 137 قانون مجازات اسلامی در باب تکرار جرم (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
این تحقیق که با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده به این مسئله می پردازد که به رغم آنکه قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 دارای تغییرات و نوآوری های بسیاری می باشد لیکن نمی توان ایراداتی را که بر برخی مواد آن وجود دارد، نادیده گرفت. یکی از این مواد، ماده 137 قانون مزبور در باب تکرار جرم در جرایم تعزیری می باشد. شاید در بدو امر چنین ایرادی موردِتوجه قرار نگیرد اما با ﺗﺄمل و دقت نظر در آن و رجوع به ماده 25 که مبنای ایراد وارده بر ماده 137 باشد می توان بیان داشت که عدم ِرفع این ایراد درعمل می تواند موجب سرگردانی و تشتت آراء گردد. آنچه نگارندگان در این مقاله به دنبال آن هستند بررسی مجازات های تعزیری مشمول محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم است که چنانچه شخصی از تاریخ قطعیت حکم تا حصول اعاده حیثیت یا شمول مرور زمانِ اجرای مجازات، مرتکب جرم گردد، مشمول قواعد تکرار جرم می گردد.A Criticism of Article 137 of Islamic Criminal Law regarding Crime Recidivism
In the present study which has been carried out in a descriptive and analytical way, it is proposed that though Islamic Criminal Law, approved in 1392, contains a lot of changes and innovations, we cannot ignore some faults in some of its articles. One of these articles is article 137 regarding crime recidivism in Ta`zirat crimes. In the first glance, this issue may doesn't become bold, but after attention and delicacy and referring to article 137, we can point out that not correcting this fault can lead to quandary and variance of opinions. What the authors are following in the present study is to investigate Ta`zirat punishments regarding deprivation of social rights of the sentenced which if a person after the date of definity of arbitrate until political rehabilitation commits a crime, the laws of crime recidivism will be applied to him/ her.
تبلیغات
