کم رنگ شدن مفهوم ترجمه به عنوان تعادلِ یک به یک بین متن مبدأ و متن مقصد و توجّه روزافزون به مخاطب که در دهه های 70 و 80 میلادی به اوج خود رسید سبب تحول و تطور تئوری ترجمه گشت و مخاطب و نقش وی را در کانون توجّه مطالعات ترجمه قرار داد. حال، اکثر ترجمه های قرآن به زبان فارسی، بااینکه برگردان هایی معنایی به شمار می روند، پرداختن به اسلوب و شیوه نگارش زبان عربی را بر مخاطب فارسی زبان رجحان می نهند که این امر سبب بسیاری از کاستی های ترجمه های قرآن از جمله عدم ارتباط مؤثر مخاطبان فارسی زبان با این ترجمه ها شده است. پژوهش حاضر در تلاش است تا با مقایسه ترجمه معنایی فولادوند و ترجمه مخاطب محور علی ملکی و با استفاده از مفاهیمی چون «تعادل کارکردی» کولر (1979) و «اثر معادل» نایدا (1964) نشان دهد که رویکرد مخاطب محور به ترجمه قرآن به واسطه استفاده از ظرفیت های زبان فارسی بهتر از ترجمه های معنایی می تواند مخاطب را در درک درست و سریع آیات قرآنی یاری رساند و با محور قرار دادن خوانندگان فارسی زبان، برگردانی کاملاً مخاطب محور از قرآن به دست دهد که در عین رعایت امانت، عاری از بسیاری از کژتابی های ترجمه های موجود قرآن باشد و خواندن ترجمه قرآن را به تجربه ای لذّت بخش بدل کند.