مقاله حاضر با اتّکا به مدل بازروایت در ترجمه دیداری‑شنیداری قمی و فرحزاد (الف 2020) به بررسی انواع بازقاب بندی در دوبله بینازبانی پویانمایی های پخش شده از صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران می پردازد. ازآنجایی که روایت های دیداری‑شنیداری ماهیّت چندوجهی دارند، علاوه بر محل های کلامی، محل های غیرکلامی هم در فرایند بازروایت دستخوش تغییر می شوند که این امر زمینه بیشتری را جهت بازقاب بندی در اختیار مترجم و مؤسسه ترجمه قرار می دهد. بدین منظور از بررسی روایت چندوجهی قمی و فرحزاد (الف 2020) برای تحلیل و مقایسه پویانمایی های اصلی و دوبله شده در سطح خرد محل های کلامی و غیرکلامی بهره گرفته شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که پانزده نوع مختلف بازقاب بندی در ساخت واقعیت در دوبله پویانمایی ها شرکت می کنند که به سه دسته بازقاب بندی از طریق تصرف گزینشی، بازقاب بندی از طریق برچسب زدن و بازقاب بندی از طریق جابجایی جایگاه شخصیت ها تقسیم می شوند. علاوه براین، بازقاب بندی زمانی/مکانی انواع دیگر بازقاب بندی را تحت الشعاع قرار می دهد. بر اساس این مطالعه، صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران نقشی فعّال در ساخت واقعیت در زبان مقصد ایفا می کند و از ترجمه به عنوان ابزاری برای اشاعه و یا سرکوب روایت های خاص در پویانمایی های مقصد بهره می گیرد.
