هدف از پژوهش حاضر، پاسخ به این پرسش است که آیا آموزش زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی باعث می شود زبان آموزان ارزش های فرهنگی بومی خود را از دست بدهند یا به آن ها کمک می کند تا ارزش های فرهنگی خود را غنی تر سازند. این پژوهش ترکیبی، در دو محیط متفاوت دانشگاه و مؤسسه زبان در شهر گرگان ایران انجام شد. برای این منظور، پرسش نامه مقیاس وابستگی به فرهنگ بومی به 50 دانشجوی زبان انگلیسی و 50 زبان آموز مؤسسه داده شد. همچنین، یک مصاحبه نیمه ساختاریافته با 10 شرکت کننده از هر گروه انجام شد. داده های جمع آوری شده از مرحله کمی و کیفی، به ترتیب با استفاده از آنالیز واریانس چندمتغیره و آنالیز موضوعی تحلیل شد. یافته های مرحله کمی نشان دهنده تفاوت های معنی داری بین دانشجویان و زبان آموزان مؤسسه از نظر وابستگی مذهبی، غربی و ایرانی است. علاوه بر این، در بخش کیفی شش موضوع از جمله تغییرات، تعریف فرهنگ، وابستگی ایرانی، وابستگی مذهبی، وابستگی غربی و وابستگی هنری تعیین شد. این پژوهش نشان می دهد هر کسی که با زبان انگلیسی سروکار دارد، در معرض خطر از دست دادن فرهنگ بومی خود است و به ویژه معلمان باید نسبت به این امر آگاهی بیشتری داشته باشند.
