هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین 5 عامل شخصیتی با عملکرد شغلی مدیران است. جامعه آماری پژوهش، مدیران و رؤسای شرکت های بیمه اند که نمونه ای به حجم 150 نفر از آنها به صورت تصادفی ساده انتخاب شده است. ابزار به کاررفته برای سنجش شخصیت، مقیاس 120 گزینه ای Neo-IPIP و برای عملکرد شغلی، مقیاس محقق ساخته است که این مقیاس براساس نقش ها و وظایف مدیریتی ساخته شده و شامل 40 گزینه است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد، عملکرد شغلی، همبستگی مثبت معناداری با عامل های برون گرایی، وظیفه شناسی، همسازی و گشودگی به تجربه و همبستگی منفی معناداری با نورزگرایی دارد و نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد، تنها پیش بینی کننده عملکرد شغلی از بین پنج عامل شخصیتی، برون گرایی و از بین مؤلفه های عامل برون گرایی، جرأت ورزی، دوستی و معاشرتی بودن است. این امر می تواند نشان دهنده اهمیت و تأثیر ساختار و فرهنگ سازمان های ایرانی و نیاز و ضرورت بالای این عامل در شغل مدیریت باشد. به طورکلی نتایج به دست آمده در این پژوهش، به فواید کاربرد مدل پنج عامل شخصیتی در انتصاب، ارتقا و آموزش مدیران اشاره دارد.
