نبض اکسیژن، به عنوان شاخص برآورد انتقال اکسیژن در دستگاه گردش خون به تازگی در تحقیقات بالینی و ورزشی مورد توجه قرار گرفته و اطلاعات زیادی از این شاخص ارزیابیکننده کارائی قلبی و عروقی ارائه نشده است. هدف پژوهش حاضر، برآورد حداکثر نبض اکسیژن در زنان یائسه بوده است. تعداد 33 زن یائسه سالم با میانگین سنی 66/2 ± 82/50 سال، قد 33/3 ± 36/159 سانتی متر و وزن 74/9 ± 73 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنیهای تحقیق، آزمون میدانی پیاده روی یک مایل (راکپورت)، آزمون پله سایکونلفی، و آزمون دوی یک مایل را اجرا کردند، سپس با پروتکل مرجع جونز مقایسه شدند. مقادیر نبض اکسیژن به دنبال آزمون راکپورت( 55/1 ± 97/ 9 میلیلیتر در ضربه) و پله سایکونلفی(74/0 ± 77/5 میلیلیتر در ضربه ) تفاوت معنیداری را با شاخص (001/0 = p) نشان داد. با وجود این، اگرچه آزمون دوی یک مایل (15/1 ± 29/15 میلیلیتر بر ضربه) تفاوت معنیداری را با شاخص جونز (001/0= p) نشان داد، اما بسیار نزدیک به آن بود. نتایج مطالعه حاضر نشان میدهد برآورد حداکثر نبض اکسیژن با آزمون ورزشی دوی یک مایل، واقع بینانهتر از آزمونهای راکپورت و پله سایکونلفی است، به گونهای که مقادیر حداکثر نبض اکسیژن حاصل ازاین آزمون، به مقادیر حداکثر نبض اکسیژن شاخص جونز بسیار نزدیک است.
