آسیب های ورزشی

ورزش سه گانه، یکی از رشته های ورزشی پرهیجان و بسیار محبوب است. از آنجا که ورزش سه گانه شامل موادی چون شنا، دوچرخه سواری و دو است، عوامل خطرزای زیادی در آن موجب ایجاد آسیب در ورزشکاران می شوند، از این رو هدف از این تحقیق بررسی ویژگی های آسیب ها در ورزشکاران سه گانه بود. به این منظور اطلاعات مربوط به آسیب های یک سال گذشته 60 ورزشکار زبده سه گانه شرکت کننده در مسابقات قهرمانی کشور (بوشهر) از طریق برگه گزارش آسیب گردآوری و به وسیله آزمون خی دو تجزیه و تحلیل شد. در مجموع 123 آسیب گزارش شد (حدود 2 آسیب در سال برای هر ورزشکار). در مقایسه با بالاتنه، تعداد بیشتری از آسیب ها در پایین تنه (78 درصد) رخ داد. ساق پا (28 درصد)، شانه (22 درصد)، زانو (21 درصد) و مچ پا (11 درصد) بیشترین تعداد آسیب را به خود اختصاص دادند (05/0P<) و 67/42= 2). متداول ترین نوع آسیب ها درد جلوی ساق پا (26 درصد)، درد شانه (22 درصد)، درد زانو (15 درصد) و خراشیدگی و کوفتگی (14 درصد) بود (05/0 P< و 43/13=2). استفاده بیش از حد (30 درصد)، مهم ترین علت وقوع آسیب ها (05/0 P< و 95/35=2) و بعد از آن تغییر محل دویدن (19 درصد)، کفش نامناسب (15 درصد) و گرم کردن ناکافی (13 درصد)، از دیگر علل اصلی وقوع آسیب ها بودند. آسیب های غیربرخوردی (83 درصد) به طور معنی داری از آسیب های برخوردری (17 درصد) بیشتر بود (05/0P< و 34/53 = 2). آسیب های روی داده در زمان تمرین (76 درصد) بیشتر از آسیب های زمان مسابقه (24 درصد) بود (05/0P< و 26/32=2) . آسیب های روی داده در مرحله دویدن (51 درصد) بیشتر از آسیب های روی داده در مرحله دوچرخه سواری (27درصد) و شنا (22 درصد) بود (05/0P< و 14/18=2). از نظر شدت آسیب ها، بیشتر آسیب ها خفیف (85 درصد) بود (05/0P< و 53/61= 2). آسیب های سمت راست (64 درصد) به طور معنی داری بیشتر از آسیب های سمت چپ بود (05/0P< و 95/9= 2) از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که بیشتر آسیب ها در پایین تنه و در مرحله دویدن رخ دادند و ساق پا و شانه مستعدترین نواحی آسیب در ورزشکاران سه گانه بودند و دلیل اصلی وقوع آسیب ها نیز استفاده بیش از حد بود. ازاین رو پیشنهاد می شود که دست اندرکاران پزشکی تیم ها، بدنسازان، ورزشکاران و مربیان به نکات مذکور توجه داشته باشند و همچنین طی برنامه های پیشگیری از آسیب، این موارد را مد نظر قرار دهند.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر آمادگی روانی ورزشکاران شرکت کننده در دهمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور بر میزان بروز آسیب های ورزشی در آنان بود. بدین منظور 375 نفر از این افراد در دو گروه دختر (178 نفر) و پسر (197 نفر) در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها از هفت رشته ورزشی انتخاب شدند که در دو دسته رشته های تیمی و انفرادی قرار گرفتند. اطلاعات تحقیق از طریق فرم گزارشی آسیب های ورزشی و پرسشنامه آمادگی روانی OMSAT-3 جمع آوری شد. از روش های آمار توصیفی (مانند میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون ضریب همبستگی پیرسون در سطح اطمینان 95 درصد برای تحلیل داده ها استفاده شد. بررسی تفاوت های جنسیتی در متغیرهای تحقیق نشان داد که بیشترین میزان بروز آسیب در ورزشکاران دختر در اندام تحتانی بود درحالی که در ورزشکاران پسر اندام فوقانی بیشترین شیوع آسیب دیدگی را داشت. ضمن اینکه ورزشکاران دختر و پسر در سه دسته مهارت های روانی تفاوت زیادی با یکدیگر نداشتند. نتایج نشان داد که در ورزشکاران دختر بین مهارت های شناختی و میزان بروز آسیب در اندام تحتانی ارتباط معکوس و معنی داری وجود داشت (015/0=r). همچنین بین مهارت های شناختی و میزان شیوع آسیب ها در استخوان ها و مفاصل ارتباط معکوس و معنی داری مشاهده شد (003/0=r و 046/0=r). اما در ورزشکاران پسر ارتباط معنی داری بین مهارت های روانی و آسیب در اندام ها و بخش های مختلف بدن وجود نداشت. در مجموع یافته های این تحقیق نشان می دهد که برخورداری از سطح بالایی از مهارت های شناختی (مانند طرح مسابقه) به ورزشکاران کمک می کند تا بهتر بتوانند با موقعیت های مختلفی که در ورزش اتفاق می افتد کنار بیایند. این پدیده می تواند در کاهش بروز آسیب های ورزشی نقش مهمی داشته باشد. بنابراین به مربیان و متخصصان ورزش جوانان توصیه می شود تلاش کنند تا مهارت های شناختی را در ورزشکاران جوان ارتقا دهند تا از این طریق احتمال بروز آسیب های ورزشی را در آنها کاهش دهند. به طور کلی نتایج این تحقیق از جنبه های مختلف مدل آسیب- استرس حمایت می کند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع نوع محل و مکانیزم آسیب های ورزشکاران شرکت کننده در رقابت های قوی ترین مردان ایران بود. آسیب های ورزشی با استفاده از فرم ثبت آسیب ها از طریق مشاهده و مصاحبه با افراد آسیب دیده و کمک پزشک تیم جمع آوری شد. جامعه آماری تحقیق حاضر 104 نفر ورزشکار شرکت کننده در مسابقات کشوری سال 1386 بودند که از تعداد افراد آسیب دیده 41 نفر به عنوان نمونه (میانگین و انحراف استاندارد سن افراد آسیب دیده 62/3  3/26 سال قد 33/5  3/181 سانتیمتر و وزن 34/3  1/101 کیلوگرم) انتخاب شدند. از مجموع 223 آسیب ثبت شده در 14 ناحیه بدن کشیدگی عضلانی (5/25 درصد) متداول ترین نوع آسیب بود (P<0/05). شایع ترین محل آسیب کمر (1/16 درصد) شناخته شد (P<0/05). بیشترین مکانیزم بروز آسیب فشار بار وزنه ها (4/18 درصد) بود (5/84 =2 و P< 0/05). اسکات تعادلی بیشترین میزان بروز آسیب (2/24 درصد) را در بخش تجهیزات ورزشی به خود اختصاص داد (560/2 P< 0/0 =2). میزان شیوع آسیب در مرحله نهایی (9/4 آسیب در هر ورزشکار) بیشتر از مراحل مقدماتی و نیمه نهایی بود.کشیدگی عضلانی شایع ترین نوع آسیب؛ کمر مستعدترین محل آسیب؛ فشار بار علت اصلی آسیب؛ اسکات تعادلی خطرناک ترین وسیله و مرحله نهایی آسیب زاترین مرحله بود؛ بنابراین مربیان ورزشکاران و دست اندرکاران پزشکی باید در برنامه ریزی تمرینی و پیشگیری از آسیب به این نکات توجه کنند.

هدف از این پژوهش، تعیین فراوانی و سبب شناسی آسیب های ورزشی ژیمناست های مرد نخبه در سطح لیگ برتر و دسته یک باشگاه های ایران بود. این پژوهش از نوع تحقیقات زمینه یابی، با بهره گیری از شیوه مطالعه ی گذشته نگر می باشد. نمونه ی آماری پژوهش شامل 42 ژیمناست با ویژگی سن: 09/9 ± 45/19 سال، قد: 58/5 ± 05/170 سانتی متر، وزن: 61/5 ± 5/63 کیلوگرم، BMI: 82/1 ± 97/21 کیلوگرم مترمربع و نیز سابقه ی ورزشی 15/3 ± 9/12 سال بودند. اطلاعات پژوهش از طریق پرسشنامه ی محقق ساخته با ضریب پایایی 85/0 جمع آوری شد. پرسشنامه ی ثبت آسیب های ورزشی شامل سه بخش: جمعیت شناسی با شش سؤال، سبب شناسی با 15 سؤال و جدول تعیین فراوانی آسیب ها در شش وسیله بود. داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 15 به کمک روش های آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد در حرکات زمینی و پرش خرک اندام تحتانی به ترتیب با 5/43 و 3/79 درصد و نیز در خرک حلقه، دارحلقه، پارالل و بارفیکس اندام فوقانی به ترتیب با 1/61، 9/61، 8/65، 1/67 درصد و هم چنین در مجموع شش وسیله اندام فوقانی با 1/54 درصد بیشترین درصد فراوانی محل آسیب ها را به خود اختصاص دادند. ژیمناست ها اظهار کردند که مهم ترین سبب، آسیب هایشان استفاده نکردن از وسایل کمک آموزشی و خستگی بود؛ بنابراین با در نظر گرفتن این ریسک فاکتورها می توان احتمال وقوع آسیب ها را کاهش داد.

هدف این پژوهش، ارزیابی ارتباط بین وضعیت ایمنی و کارآیی اماکن، فضاها و تجهیزات ورزشی از نظر کاربران (دانشجویان دختر و پسر) با میزان شیوع آسیب های ورزشی است. روش تحقیق، توصیفی است و جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی (پیمایشی) انجام شده است. جامعه آماری شامل دانشجویان سال تحصیلی 89- 88 (حدود 6000 نفر) بود که 800 نفر دانشجوی شرکت کننده در فعالیت های، آموزشی و فوق برنامه ورزشی(400 دختر و 400 پسر) به عنوان نمونه در این مطالعه مشارکت کردند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته ای شامل 35 گزاره بود که روایی صوری و محتوایی آن از نظر متخصصان قابل قبول (بیش از 70 درصد) بود و پایایی آن طبق ضریب آلفای کرونباخ 87 درصد به دست آمد. همچنین برای تعیین روائی سازه آزمون و میزان کفایت حجم نمونه از روش تحلیل عاملی استفاده شد که مقدار ضریب کفایت حجم نمونه 85/0 به دست آمد. تعداد آسیب های رخ داده در اماکن ورزشی از سال 1386 تا 1389 از طریق بخش پژوهشی جمع آوری شد. از آزمون کولموگروف – اسمیرنف به منظور تعیین طبیعی بودن توزیع، از آزمون لوین برای تعیین تجانس واریانس و از آزمون t مستقل برای مقایسه نظرات دو گروه آزمودنی استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد به طور میانگین 65 درصد از دانشجویان دانشگاه وضعیت ایمنی اماکن، تجهیزات و فضاهای ورزشی و همچنین کارآیی متناسب با مکانی آموزشی - مسابقاتی را قابل قبول ارزیابی می کنند. ضمن اینکه 22 درصد از دانشجویان پسر و 30 درصد از دانشجویان دختر وضعیت بهداشت اماکن و فضاهای ورزشی را نامناسب معرفی کردند. از طرف دیگر، بررسی گزارش های بروز آسیب های جسمانی در حوزه های مختلف دانشگاه نشان می دهد بیش از 60 درصد کل آسیب های جسمانی دانشجویان در زمان فعالیت های ورزشی در این اماکن رخ داده است؛ از این رو با توجه به حساسیت وضعیت ایمنی و ضرورت افزایش درصد ایمنی فعالیت و جلوگیری از هرگونه حادثه احتمالی پیشنهاد می شود با توجه به استانداردهای مطلوب، برنامه ریزی لازم برای افزایش ضریب ایمنی و بهداشتی پیش بینی و کاربرگ های لازم برای کنترل و ارزیابی دقیق وضعیت ایمنی و بهداشتی مستمر از طرف نیروی انسانی متخصص تهیه شود. ضمناً در بخش های دیگر دانشگاه (کارگاه ها و آزمایشگاه ها) نیز تحقیقات مشابهی اجرا شود تا برنامه ریزی های لازم برای بهره برداری نتایج این پژوهش از سوی مدیران و مربیان انجام و کلاس های آموزشی برای کارکنان این بخش طراحی و اجرا شود.

رشد سریع و شگفت انگیز تیم های ورزشی ، سرمایه گذاری های کلان در امر ورزش و نیز بروز مسایل و معضلات جدید در این عرصه ، گاه و بیگاه ، دولت ها را بر خورد با مسائل پیش آمده در این عرصه دچار سرگردانی نموده و دشواری هایی را در زمینه های مختلف موجب شده است. برای یکی از مباحث و مسائل پیچیده ای که به ویژه در سالهای اخیر اندیشمندان و فرهیختگان حقوقی را به تکاپو در عرصه های علمی وا داشته است، بحث انواع مسئولیت های فعالان در عرصه های ورزشی است. آمار صدمات و آسیب های ناشی از حوادث ورزشی در سالهای اخیر آن چنان بالا بوده است که لزوم وضع قوانین و مقررات جدید و متناسب با نیازهای موجود در این بستر را بیش از پیش آشکار نموده است. تعیین انواع مسئولیت ها ، اعم از کیفری و مدنی در این عرصه، حدود و دامنه این مسئولیت ها و شرایط تحقق و ایجاد آن ها ، مقدمات و پایه های دقیق علمی و پژوهشی خاص خود را می طلبد.

بیش از نیمی از بازیکنان فوتبال را بازیکنان زیر 18 سال تشکیل می دهند. خطر بروز آسیب نیز در این بازیکنان بالا است اما مطالعات اندکی درزمینه اپیدمیولوژی و پیشگیری از این آسیب ها انجام شده است. هدف از این مطالعه مروری سیستماتیک، ارزیابی مطالعات علمی انجام شده در زمینه شیوع، بروز، مکانیسم و پیشگیری آسیب های کودکان و نوجوانان است. بدین منظور پایگاه های علمی MEDLINE، EMBASE و Scopus و magiran با استفاده از کلیدواژه های”football” یا“soccer”، ‘‘youth’’, ‘‘junior*’’ , ‘‘adolescent*’’ ‘‘pediatric,’’ ،‘‘child*’’ ‘‘injury*’’، “injury prevention” جستجوشد. درمجموع 989 تحقیق مرتبط شناسایی شد که از این میان 62 تحقیق معیارهای ورود به مطالعه ما را دارا بودند. نتایج نشان داد میزان بروز آسیب در تمرینات برای کودکان و نوجوانان از 1 تا 5 آسیب در هر 1000 ساعت تمرین متغیر بود. میزان بروز آسیب ها در مسابقه همراه با افزایش سن افزایش دارد. به طور میانگین این میزان حدود 15 تا 20 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه بود. 60 تا 90 درصد از آسیب های فوتبال حاد بودند. بیشتر آسیب ها اندام تحتانی را تحت تاثیر قرار می دادند.

زمینه: تاثیر عوامل روان شناختی به طور روز افزونی در زمینه اجرای ورزشی، جلوگیری از آسیب دیدگی ورزشی، بازتوانی ورزشی و به عنوان ابزاری موثر برای مدیریت استرس و اضطراب در رقابت ها مورد تایید تحقیقات مختلف قرار گرفته است. هدف این پژوهش، تعیین اضطراب صفتی رقابتی بازیکنان بیس بال لیگ برتر ایران و بررسی ارتباط آن با آسیب دیدگی ورزشی در آن ها می باشد. روش: جامعه آماری پژوهش شامل 95 نفر از بازیکنان بیس بال مرد شرکت کننده در لیگ برتر بیس بال ایران بوده است که تعداد 79 نفر از آن ها مورد آزمون قرار گرفتند. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسش نامه ی اطلاعات شخصی، پرسش نامه ی اضطراب رقابتی ورزشی (SCAT) و پرسش نامه ی آسیب دیدگی های ورزشی استفاده شد. جهت توصیف داده ها از آمار توصیفی و شاخص هایی گرایش مرکزی و جداول توزیع فراوانی و در آمار استنباطی از آزمون T مستقل استفده شد. نتایج: نتایج نشان داد 9/58درصد از بازیکنان آسیب دیده از اضطراب کم، 1/41درصد آن ها از اضطراب رقابتی متوسطی برخوردار بوده اند و هیچکدام دارای اضطراب رقابتی بالا نبوده اند. در طرف مقابل تمامی بازیکنان آسیب ندیده(100درصد) دارای اضطراب رقابتی کم بوده اند. نتیجه گیری: نتایج تفاوت معناداری را بین میانگین نمرات اضطراب رقابتی ورزشی بازیکنان بیس بال آسیب دیده و آسیب ندیده نشان داد. لذا به نظر می رسد اضطراب رقابتی ورزشی با آسیب دیدگی ورزشی در بازیکنان بیس بال لیگ برتر ایران ارتباط معناداری دارد.واژگان کلیدی: اضطراب رقابتی ورزشی، بازیکنان بیس بال لیگ برتر، آسیب های ورزشی

یکی از اهداف مهم مربیان پیشگیری از آسیب های ورزشی است. یکی از ابزارهایی که برای پیش بینی احتمال آسیب دیدگی معرفی شده است، آزمون غربالگری حرکت عملکردی (FMS) می باشد. این آزمون شامل 7 آیتم است. پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی با طراحی گروه کنترل- تجربی و با استفاده از پیش آزمون-پس آزمون با هدف ارزیابی آیتم های آزمون غربالگری عملکردی با استفاده از یک دوره تمرینات پیشگیری از آسیب روی فوتبالیست های نوجوان انجام شد. برای این هدف، تعداد 50 فوتبالیت نوجوان مرد به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی برای گرم کردن تمرینات فیفا +11 را برای هشت هفته، سه جلسه در هفته و 20 دقیقه در هر جلسه انجام دادند، در حالی که گروه کنترل تمرینات معمول خود را انجام می دادند. قبل و بعد از تمرینات، همه آزمودنی ها آزمون FMS را انجام دادند. نتایج نشان داد که نمره کلی FMS پس از تمرینات برای هر دو گروه افزایش یافت که نشان دهنده کاهش احتمال آسیب است، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. از میان آیتم های آزمون FMS فقط دو آیتم بالا آوردن فعال پا و لانچ بین دو گروه تفاوت معناداری داشتند و آیتم های دیگر تغییر زیادی نداشتند که می تواند بیانگر اثر تخصصی تمرین باشد. از این رو پیشنهاد می شود علاوه بر استفاده از آزمون FMS جهت پیش بینی کلی احتمال آسیب، برای ارزیابی تخصصی تمرین های مختلف بر احتمال وقوع آسیب، از آزمون های بیشتری استفاده گردد.

در ه ر ورزش ی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داش ت ه ب اشید، به خصوص در ورزش های گ روهی. ه ر ورزش ی ک ه ط ب ق آم ار در هر ۱۰۰۰ ساعت بی ش از ۵ آس ی ب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درص د آسی ب ب الا به ش مار م ی رود،آسیب ورزشی و پیشگیری از آن از مقولات مهم طب ورزش می باشد. آسیب های ورزشی خوشبختانه اغلب بطور موثر درمان می شوند و اغلب افرادی که دچار صدمه دیدگی ورزشی می شوند به نحو رضایتبخشی دوباره به ورزش باز می گردند. از سویی بسیاری از صدمات ورزشی و عوارض ناشی از آن را می توان پیشگیری نمود.بطور کلی صدمات ورزشی یا بصورت حاد ایجاد می شوند و یا مزمن هستند. آشنایی بیشتر با علل بروز آسیب در ورزشکاران بخصوص ورزشکاران جوان به دلیل ویژگیهای جسمانی، حرکتی و روانی آنان، ضرورتی در محافل ورزشی به شمار می آید. هدف از مقاله حاضر بررسی انواع آسیب های ورزشی و عوامل مرتبط با آن است. نتایج تحقیق با توجه به تحقیقات انجام شده تا کنون نشان داد که رشته فوتسال و هندبال بیشترین آسیب، بسکتبال و والیبال کمترین آسیب دیدگی را داشتند. در بخش های آسیب دیده، اندام تحتانی بیشترین آسیب و سر و صورت کمترین آسیب دیدگی، و آسیب های عضلانی وتری بیشترین نوع آسیب ها بودند. برخورد بین بازیکنان و عدم گرم کردن اندام ها، بیشترین علل آسیب ها بودند. مقاله حاضر در صدد افزایش آگاهی واطلاعات در زمینه آسیب های ورزشی بوده تا از این طریق گامی بلند، جهت پیشگیری از آسیب برداشته و به ورزشکاران و مربیان اطلاعات مفیدی در این زمینه ارائه کند.