زهرا آقاکوچکی

نوجوانان فوتبالیست به دلیل رشد فیزیکی سریع و شرکت در فعالیت های پرفشار، در معرض آسیب های ورزشی قرار دارند. آزمون غربالگری حرکتی عملکردی (FMS) یکی از ابزارهای ارزیابی کیفیت حرکتی است که می تواند به شناسایی ناهنجاری ها و نقاط ضعف حرکتی کمک کند. از سوی دیگر، برنامه تمرینی فیفا +11 به عنوان یک پروتکل استاندارد گرم کردن، برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش آسیب ها پیشنهاد شده است. ازاین رو، هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامه تمرینی +11 بر نمره کل آزمون FMS و نقش آن در پیشگیری از آسیب در نوجوانان فوتبالیست بود. در این مطالعه نیمه تجربی، ۴۰ فوتبالیست نوجوان 10 تا 15 ساله به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت ۶ هفته، سه جلسه در هفته، برنامه فیفا +11 را اجرا کرد، در حالی که گروه کنترل از برنامه گرم کردن معمولی استفاده نمود. ارزیابی های FMS در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. نتایج آزمون کواریانس نشان داد با کنترل پیش آزمون بین گروه تجربی و کنترل، نمره کل FMS در گروه تجربی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (P<0.05). اندازه اثر مداخله (ES=0.29) نشان دهنده تأثیر مثبت برنامه تمرینی +11 بر بهبود الگوهای حرکتی عملکردی است. این یافته ها تأیید می کنند که اجرای منظم برنامه تمرینی +11 می تواند به عنوان یک راهکار کارآمد در بهبود کیفیت حرکتی و کاهش آسیب های ورزشی نوجوانان فوتبالیست مورد استفاده قرار گیرد

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر یک دوره برنامه حرکتی با جدول نوری گام برداری بر سطح کورتیزول و اختلالات خواب کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد. در این مطالعه نیمه تجربی، 20 کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با رده سنی 6 تا 12 سال به صورت تصادفی در دو گروه ده نفری (گروه تمرین با جدول نوری و کنترل) قرار گرفتند. گروه تمرین با جدول نوری و گروه کنترل با صفحه ساده برنامه حرکتی الگوهای گام برداری را به مدت دوازده هفته به صورت چهار جلسه 45 دقیقه ای در هفته زیرنظر مربیان خود دریافت کردند. اندازه گیری کورتیزول به صورت بزاقی و ارزیابی اختلالات خواب با پرسشنامه پیتزبورگ در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه انجام شد. داده ها با تحلیل کوواریانس در سطح معناداری (05/0>P) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که در پس آزمون میانگین سطح کورتیزول در گروه تمرین با جدول نوری در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنا داری داشت  (018/0P=). همچنین کاهش معناداری در نمره اختلالات خواب در گروه تمرین با جدول نوری در مقایسه گروه کنترل مشاهده شد (032/0P=). براساس نتایج این پژوهش، در صورت ارائه تمرینات مربع گام برداری همراه با بازخورد دیداری و شنیداری حاصل از فناوری، می توان شاهد تغییرات معناداری در کاهش سطح کورتیزول و اختلالات خواب کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود.

اختلالات طیف اوتیسم از عوارض روانشناختی شایع در کودکان است که می تواند بیومکانیک مهارت راه رفتن را متأثر کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های فاز استانس راه رفتن در کودکان مبتلا به اوتیسم با کودکان سالم بود. 40 کودک با دامنه سنی 12-7 سال در دو گروه مبتلا به اوتیسم و سالم قرار گرفتند. زمان بندی زیرفاز های استانس، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس به عنوان ویژگی های فاز استانس برای گروه ها با استفاده از دستگاه فوت اسکن در مسیر راه رفتن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با گروه شاهد در مراحل تماس جلوی پا و پوش آف جلوی پا، زاویه پیش روی پا و زمان کلی استانس مقادیر بیشتر و در مراحل تماس اولیه و صاف شدن پا مقادیر کمتری داشتند (P≤0/05) . این یافته ها نشان می دهد کودکان مبتلا به اوتیسم استراتژی های متفاوتی برای حمایت از وزن بدن در مراحل مختلف فاز استانس دارند.

زمینه و هدف: شرایط فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی فعلی جامعه به گونهای است که نابینایان فرصت های کمی برای تجربه موفق دویدن در محیط دارند. با توجه به ضرورت فعالیت بنیادی دویدن در بهبود استقامت هوازی، هدف تحقیق حاضر  بررسی اثر 6 هفته تمرین دویدن منتخب بر رکورد 540 متر بهمنظور برآورد استقامت هوازی کودکان نابینا بود. روش تحقیق: تحقیق از نوع نیمه تجربی و دارای طرح گروه کنترل نامعادل بود. نمونههای تحقیق کودکان نابینای یکی از مدارس ابتدایی نابینایان استان اصفهان بودند. گروه تجربی شامل 8 نفر و گروه شاهد 10 نفر بود. تمرینات دویدن استقامتی منتخب شامل 3 جلسه 35 دقیقهای در هفته بود که به مدت 6 هفته ادامه داشت. برای ارزیابی استقامت هوازی از آزمون دوی 540 متر استفاده شد. وفاداری آزمودنی های گروه تجربی به برنامه دویدن از طریق فرم حضور و غیاب در هر جلسه تمرینی محاسبه شد. دادهها توسط آزمون تحلیل واریانس برای دادههای تکراری در سطح 05/0 ≥p مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج بیانگر معنی دار بودن تغییرات درون گروهی (001 /0= p و 72/19= _(16و1) F )، تعاملی (03/0 = p و 75/5= _(16و1) F ) و بین گروهی (05/0= p و 75/5= _(16و1) F ) به نفع گروه تجربی بود. در پایان، وفاداری آزمودنیهای گروه تجربی به برنامه در حد 94 درصد به دست آمد. نتیجه گیری: برنامه تمرینی دویدن منتخب در این تحقیق می تواند در بهبود رکورد دوی 540 متر کودکان نابینا موثر باشد.