شراکت راهبردی

هدف: امروزه، بخش بانکی دستخوش تغییر ساختار و رویکردهای سازمان دهی فرایندهای تجاری شده است. انتظارهای مشتریان، تحولات فناوری، الزامات قوانین و مقررات و بحران در اقتصاد، ضرورتی برای تشکیل و تحول در نظام بانکی است. با در نظر گرفتن این عوامل، بهتر است بانک های سنتی، با فناوری های مالی، شراکت راهبردی تشکیل دهند تا بتوانند میزان کارایی خود را در بازار رقابتی فعلی افزایش دهند. هدف پژوهش حاضر، تبیین نقش شراکت راهبردی بانک تجارت با فین تک ها در کارایی با میانجیگری تحولات فناورانه و بانکداری دیجیتال است. روش: جهت گیری پژوهش، کاربردی و از نظر هدف، توصیفی است و در آن، برای جمع آوری داده ها، از روش پیمایشی و برای تحلیل داده ها، از روش هم بستگی استفاده شده است. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش، نقش شراکت راهبردی بانک تجارت با فین تک ها (944/19 T:)، تحولات فناورانه دیجیتال (340/27 T:)، بانکداری دیجیتال (374/72 T:)، نقش تحولات فناورانه دیجیتال (439/4 T:) و بانکداری دیجیتال  (161/8 T:) بر کارایی تأیید شد. از سوی دیگر، نقش غیرمستقیم متغیرهای میانجی تحولات فناورانه دیجیتال (362/121 T:) و بانکداری دیجیتال (644/590 T:) میان شراکت راهبردی بانک تجارت با فین تک ها و کارایی به تأیید رسید. نتیجه گیری: تمام هفت فرضیه اصلی و دوازده فرضیه فرعی تأیید شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که شراکت راهبردی بانک ها با فناوری های نوین مالی یک انتخاب نیست، بلکه برای همه بانک ها، ضرورتی است که به کارایی آنها منجر می شود و در حوزه های تحولات فناوری دیجیتال و بانکداری دیجیتال برای بانک ها مزیت زیادی دارد.

شراکت راهبردی، مدل کارآمدی برای ارتقای توان رقابتی کسب وکارها، به ویژه در اقتصادهای در حال توسعه است. با این حال، محیط نهادی اقتصادهای در حال توسعه کمابیش از شکل گیری شراکت های راهبردی جلوگیری می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر مؤلفه های نهادی از وجوه قانونی، هنجاری و شناختی بر شکل گیری شراکت های راهبردی در کشور است. برای دستیابی به این هدف، داده های لازم بر اساس منطق نمونه گیری تصادفی ساده، از نمونه ای به حجم 270 نفر از مدیران، معاونان و مشاوران ارشد شرکت های پیمانکاری ساخت و تجهیزات صنعتی گردآوری شدند و نقش سه مؤلفه رویه های حقوقی، نظام آموزشی و اعتماد در شکل گیری شراکت های راهبردی پیرامون اجرای پروژه های صنعتی به روش تحلیل رگرسیون ارزیابی شده است. یافته های این پژوهش، تصویری از وضعیت نهادی مؤثر بر شکل گیری شراکت های راهبردی را ترسیم کرده و نشان می دهد رویه های حقوقی و نظام آموزشی، ارتباط معناداری با شکل گیری شراکت های راهبردی میان شرکت های پیمانکاری دارند. علاوه بر آن، هر چه میزان عدم اطمینان تکنولوژیک پروژه ها افزایش یابد، مؤلفه اعتماد نقش تأثیرگذارتری در شکل گیری شراکت های راهبردی خواهد داشت.

هدف: امروزه شرکت های ایرانی تلاش می کنند بتوانند با شراکت با شرکت های خارجی، ظرفیت های لازم را در خود ایجاد کرده و به اهداف کسب وکار خود نایل شوند. از این رو هدف این پژوهش، شناسایی و الگو سازی ریسک های پیش روی شرکت های ایرانی در شراکت راهبردی با شرکت های خارجی در صنعت لوازم خانگی ایران است. روش: در این پژوهش با بهره گیری از روش ترکیبی اکتشافی، ریسک های شراکت راهبردی از طریق مصاحبه های عمیق نیمه ساختاریافته با 20 نفر از خبرگان صنعت و با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی هدایت شده، کشف شده و پس از تأیید روایی آنها با کسب نظر از ده خبره دانشگاهی و صنعت، با روش الگو سازی ساختاری تفسیری و مشارکت هفت خبره، الگوی نهایی ارائه می شود. یافته ها: الگوی به دست آمده دربرگیرنده در مجموع 22 مؤلفه به عنوان ریسک های شراکت راهبردی بین المللی در سه مرحله شکل گیری، عملیاتی و اختتام شراکت است. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد، سرمایه گذاران ایرانی چه ریسک هایی را پیش رو دارند و نحوه ارتباط این ریسک ها با یکدیگر به چه صورت است. همچنین نشان می دهد ریسک های سیاسی، قانونی و اقتصادی بیشترین دغدغه فعالان صنعت است و در مقاسه با ریسک های ناشی از شراکت و شریک خارجی، از اولویت بیشتری برخوردارند.

سرمایه گذاری مشترک بین المللی یکی از روش های همکاری بین شرکتی است که امکان تشکیل شراکت های راهبردی را فراهم می آورد. علی رغم پتانسیل بالای این روش، تعداد زیادی از سرمایه گذاری های مشترک ناموفق بوده و اغلب آنها در مرحله اجرا با شکست مواجه می شوند. تحقیق حاضر به دنبال تهیه الگویی از عوامل کلیدی اجرای موفق سرمایه گذاری های مشترک بین المللی است تا بتواند مدیران اجرایی را در عملیاتی کردن این راهبرد یاری دهد. برای تحقق این هدف از طرح تحقیق کیفی استفاده گردید و با تکیه بر دیدگاه خبرگان، 14 مصاحبه نیمه ساخت یافته با مدیران اجرایی شرکت های خودروسازی که سابقه سرمایه گذاری مشترک دارند (و براساس روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند)، صورت گرفت. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار MAXQDA بهره گرفته شد و درمجموع 8 بعد اصلی (شامل: راهبرد سرمایه گذاری مشترک بین المللی، الزامات سرمایه گذاری مشترک، امور حاکمیت شرکت، تشکیل شرکت مشترک، مدیریت عملیات، ارزشیابی و بازخورد، تداوم شراکت و عوامل محیطی)، 30 مقوله و 115 گزاره از میان 643 کد استخراجی از مصاحبه های انجام گرفته، به عنوان عوامل کلیدی شناسایی شدند و با ترسیم روابط میان آنها الگوی مفهومی پژوهش حاصل گردید.

پژوهش حاضر به دنبال ترسیم الزامات روابط راهبردی جمهوری اسلامی ایران و گزینه های شراکت راهبردی آن با بلوک های مختلف قدرت در یک نظام بین الملل پساغربی است. در شرایط گذار نظام بین الملل، رویکرد کلان سیاست خارجی و گزینه های شراکت راهبردی ایران چه الزاماتی را باید مدنظر داشته باشد؟ به دلیل موقعیت منحصربه فرد ژئواستراتژیک در کانون معادلات محیط پیرامونی، ایران به طور اساسی از روند بازتوزیع قدرت و ثروت در نظام بین الملل متأثر شده است. قدرت های نوظهوری همچون ایران که زمانی به دلیل سلطه مادی و گفتمانی یک نظم غربی از معادلات نظام بین الملل به حاشیه رانده شده بودند، اکنون فرصتی بی سابقه به دست آورده اند تا با هم افزایی قدرت با بازیگران تجدیدنظرطلب نظم غالب را به چالش بکشند و خود را در محوریت دستورکارهای سیاست در حال تغییر بین المللی و منطقه ای قرار دهند. باوجوداین، شراکت راهبردی قدرت های نوظهور در وضعیت گذار نظام بین الملل اغلب محدود به همین وضعیت ناپایدار گذار است و با استقرار نظمی دیگر، بسترهایی که به اتحاد راهبردی آن ها شکل می دهد متحول می شود و بسترهای جدید ضرورتاً سازوکارهای همکاری و شراکت دوران گذار در حوزه های امنیتی -راهبردی را بازتولید نمی کند. در چارچوب چنین فهمی، «تنهایی استراتژیک» را نباید لازمه استقلال استراتژیک یا پیش شرط آن تلقی کنیم. در شرایط گذار نظام بین الملل که مشخصه اصلی آن بازتوزیع قدرت، ثروت و بازنویسی قواعد بین المللی است، تنهایی استراتژیک نه یک مزیت نسبی بلکه یک تهدید بالقوه علیه منافع راهبردی ایران است. «تنوع بخشی به رویکردهای ژئوپلیتیکی سیاست خارجی»، «چندجانبه گرایی» از طریق «متوازن سازی روابط با آسیا و اروپا»، «ائتلاف سازی بر مبنای مسائل نوظهور» و... از الزامات کلیدی نقش آفرینی فعال و مستقل جمهوری اسلامی ایران در نظام بین الملل پساغربی است.

هدف این تحقیق شناسایی و رتبه بندی عوامل مؤثر در انتخاب شریک استراتژیک از بین شرکت های داخلی صنعت نفت و گاز (بخش بالادستی) است. در این تحقیق با استفاده از آراء خبرگان و مطالعات کتابخانه ای، عوامل مؤثر بر انتخاب شریک استراتژیک گردآوری شدند و در گام بعد توسط خبرگان صنعت اولویت بندی صورت پذیرفت. برای نمونه گیری از روش غیر تصادفی و از اعضای در دسترس استفاده شد. با بررسی پیشینه تحقیق و عوامل مؤثر بر انتخاب شریک، 21 عامل شناسایی شدند. ضمن تأیید این مؤلفه ها، با استفاده از روش مقایسات زوجی و نرم افزار AHP پرسشنامه نهایی تحقیق طراحی شد و با استفاده از دیدگاه های کلیه خبرگان و صاحب نظران این حوزه، 9 عامل شناسایی و با تحلیل نتایج و وزن دهی به آن ها مشخص شد که ارتباطات مؤثر دولتی، اهداف مشترک، تناسب راهبردی، اعتماد متقابل، رتبه های اول تا چهارم را میان عوامل مؤثر بر انتخاب شریک در شراکت راهبردی صنعت نفت و گاز (بخش بالادستی) را به خود اختصاص می دهند