اضطراب یادگیری

اضطراب یادگیری یک حالت روانشناختی است که تاثیر بسزایی در عملکرد آموزشی فراگیران دارد. نداشتن نشانه بارز فیزیکی و نبود راهکار صریح آموزشی باعث شده است تا رویکرد شاخصی برای شناخت و رفع علائم اضطراب در حین آموزش، وجود نداشته باشد. مطالعه حاضر با ترکیب مداخله پویای تعاملی و مفهوم منطقه مجاور رشد با ارزشیابی تکوینی، یک الگوی کاربردی برای شناخت و رفع علائم اضطراب ارائه داده است. سپس در گام دوم ، با استفاده از یک طرح تحقیقاتی شبه-آزمایشی، کارایی این الگو بر روی 6 دانش آموز مضطرب سنجیده شد و نتایج حاصل از آن توسط آنووای اندازه های تکرار شده سنجیده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مدل ارائه شده باعث کاهش معنادار نمره اضطراب کلاسی شرکت کنندگان در مرحله پس آزمون شد و این کاهش در مرحله پیگیری نیز ثابت ماند. این روش یک الگوی بهینه است که در ضمن تدریس، باعث رفع نشانه های اضطراب می شود و تخصیص هزینه، وقت اضافی و پیگیری های بالینی برای درمان اضطراب را کاهش می دهد. این تحقیق برای معلمان آموزش زبان انگلیسی، مشاوران تحصیلی، روانشناسان آموزشی ومحققان در حوزه روانشناسی تربیتی کاربرد دارد.

مقدمه: ویروس های کرونا گروه بزرگی از ویروس ها هستند که می توانند حیوانات و انسان ها را آلوده کنند و باعث بروز ناراحتی های تنفسی شوند و مشکلات روانشناختی زیادی را در پی داشته باشند. هدف: پژوهش حاضر با هدف نقش اضطراب کرونا، نگرانی و باورهای فراشناختی منفی در پیش بینی اضطراب یادگیری دانش آموزان در همه گیری کووید-19 انجام شد. روش: این پژوهش از نوع توصیفی است و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر اصفهان در سال تحصیلی 1400-1399 بود. با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه تعداد 507 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های اضطراب بیماری کرونا (علی پور و همکاران، 1398)، باورهای فراشناختی (ولز، 1997)، نگرانی پنسیلوانیا (میر، میلر و متزگر، 1990) و اضطراب یادگیری (پکران، گوتز و پری، 2002، 2005) که به صورت برخط منتشر شد، پاسخ دادند. داده ها با روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با بهره گیری از نرم افزار SPSS24 مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین نگرانی، باورهای فراشناختی منفی و اضطراب کرونا با اضطراب یادگیری دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (001/0>P). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد 28 درصد از واریانس اضطراب یادگیری توسط اضطراب کووید-19، باورهای منفی فراشناختی و نگرانی، پیش بینی می شود (001/0>P، 53/0=R و 28/0=R2). همچنین اضطراب کووید-19 سهم بیشتری در پیش بینی و تبیین اضطراب یادگیری داشت. نتیجه گیری: این نتایج تلویحات کاربردی در طراحی مداخلات مورد نیاز در زمان همه گیری کووید-19 و پیامدهایی چون اضطراب یادگیری در دانش آموزان را نشان می دهد.

هدف پژوهش حاضر، آزمون مدل علّی رابطه مشغولیت رفتاری و مشغولیت شناختی با چالش پذیری تحصیلی با میانجی گری هیجان های اضطراب، خستگی و امید یادگیری بود. به این منظور 292 نفر از دانش آموزان دختر سال اول دبیرستان شهر دزفول به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و در پژوهش شرکت کردند. آنان خرده مقیاس های مشغولیت رفتاری و مشغولیت شناختی پرسشنامه ی مشغولیت تحصیلی تینیو (2009)، خرده مقیاس چالش پذیری مقیاس تجدیدنظرشده ی سرسختی تحصیلی (2005) و خرده مقیاس های اضطراب، خستگی و امید یادگیری از پرسشنامه ی هیجان های پیشرفت پکران (2002) را تکمیل نمودند. پس از گرداوری داده ها، از روش تحلیل مسیر برای ارزیابی مدل پیشنهادی استفاده شد و اثرات غیرمستقیم با استفاده از روش بوت استراپ سنجش شدند. نتایج تحلیل نشان داد که مشغولیت شناختی اثر مستقیم و معنی داری بر متغیرهای چالش پذیری تحصیلی، خستگی و امید یادگیری دارد اما اثر مستقیم و معنی داری بر اضطراب یادگیری ندارد. همچنین، مشغولیت رفتاری اثر مستقیم و معنی داری بر اضطراب، خستگی و امید یادگیری دارد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مشغولیت رفتاری و شناختی دانش آموزان با تکالیف تحصیلی می تواند با کاهش اضطراب یادگیری و افزایش هیجان امید یادگیری بر گرایش افراد در پذیرش چالش های تحصیلی بالاتر تاثیر بگذارد. 

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر فرسودگی تحصیلی، اضطراب یادگیری و عادت های مطالعه در دختران مقطع متوسطه کرمانشاه انجام شد. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و همچنین گروه آزمایش و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر 19-16 ساله مقطع متوسطه دوم شهر کرمانشاه در سال 1399-1400 بودند. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از دانش آموزان بود که به صورت نمونه گیری تصادفی که 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند و از پرسشنامه فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (2007)، پرسشنامه هیجان های تحصیلی (AEQ) پکران (2006) و پرسشنامه عادت های مطالعه (PSSHI) پالسانی و شارما (1989) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها با روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، آزمون تعقیبی بونفرونی و نرم افزار SPSS-22 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل در فرسودگی تحصیلی (02/20 F= و 05/0 p<)، اضطراب یادگیری (98/5 F= و 05/0 p<) و عادت های مطالعه (98/34 F= و 05/0 p<) و همچنین بین پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری هر سه متغیر در گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 p<) که نشان از اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی دارد. با توجه به یافته های این پژوهش، می توان آموزش خودتنظیمی هیجانی را به عنوان یک روش مؤثر و به عنوان یک مداخله ثمربخش در بهبود فرسودگی تحصیلی، اضطراب یادگیری و عادت های مطالعه در دختران مقطع متوسطه پیشنهاد داد.