روانشناسی آموزشی

اضطراب یادگیری یک حالت روانشناختی است که تاثیر بسزایی در عملکرد آموزشی فراگیران دارد. نداشتن نشانه بارز فیزیکی و نبود راهکار صریح آموزشی باعث شده است تا رویکرد شاخصی برای شناخت و رفع علائم اضطراب در حین آموزش، وجود نداشته باشد. مطالعه حاضر با ترکیب مداخله پویای تعاملی و مفهوم منطقه مجاور رشد با ارزشیابی تکوینی، یک الگوی کاربردی برای شناخت و رفع علائم اضطراب ارائه داده است. سپس در گام دوم ، با استفاده از یک طرح تحقیقاتی شبه-آزمایشی، کارایی این الگو بر روی 6 دانش آموز مضطرب سنجیده شد و نتایج حاصل از آن توسط آنووای اندازه های تکرار شده سنجیده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مدل ارائه شده باعث کاهش معنادار نمره اضطراب کلاسی شرکت کنندگان در مرحله پس آزمون شد و این کاهش در مرحله پیگیری نیز ثابت ماند. این روش یک الگوی بهینه است که در ضمن تدریس، باعث رفع نشانه های اضطراب می شود و تخصیص هزینه، وقت اضافی و پیگیری های بالینی برای درمان اضطراب را کاهش می دهد. این تحقیق برای معلمان آموزش زبان انگلیسی، مشاوران تحصیلی، روانشناسان آموزشی ومحققان در حوزه روانشناسی تربیتی کاربرد دارد.

مدیریت آموزشی به معنی عام، برنامه ریزی، سازمان دهی، هدایت، هماهنگی، نظارت و ارزشیابی فرآیند آموزش در نظر گرفته می شود، اما به معنای خاص مدیریت آموزشی، راهنمایی، مددکاری و ایجاد محیط مناسب برای فعالیت آموزشی می باشد. به عبارتی مدیریت آموزشی، فرایند هماهنگ کردن استعدادهای آدمی و بهره گیری از شرایط محیطی برای اهداف آموزشی است. هدف این مقاله نقد کتاب «متون زبان انگلیسی در مدیریت آموزشی» است. این کتاب به دانشجویان کمک می کند که با واژه های تخصصی حوزه مدیریت آموزشی آشنا شده به نحوی که بتوانند از پژوهش ها و مطالعات انجام شده این حوزه در سایر نقاط جهان مطلع گردند، بررسی ها نشان داد که اثر حاضر علاوه بر علمی بودن، از ویژگی های درسی و آموزشی لازم تا حد زیادی برخوردار هست، البته معدود کاستی هایی نیز در این کتاب وجود دارد. پیشنهاداتی برای ارتقا کیفی اثر ارائه شده است که مهمترین آن استفاده از متون به روزی که دارای جملات طولانی و پیچیده کمتری هستند و همچنین ارائه یک بخش تحت عنوان «مطالعه بیشتر» در انتهای هر واحد درسی یا در انتهای کتاب تا چنانچه دانشجویان نیاز به مطالعه بیشتر در خصوص مباحث موردبحث داشتند، به آن ها مراجعه نمایند، است.

 آموزش در رشته معماری به همراه آموزش در سایر رشته های هنری یکی از بحث انگیزترین مسائل در مراکز آموزشی و هنری سراسر دنیاست. داشتن خلاقیت در این رشته به خصوص در دروس طرح معماری یکی از مهم ترین چالشهایی است که دانشجویان این رشته با آن روبه رو هستند. توجه به خلاقیت دانشجویان و نیز چگونگی پرورش و توسعه آن در دروس طرح معماری از جمله مهم ترین اهداف مقاله حاضر است. در همین خصوص، پژوهشگران پس از تکمیل مطالعات کتابخانه ای در باره خلاقیت متوجه شدند که مدلها و روشهای گوناگونی برای توسعه آن نیز وجود دارد که یک نمونه از آنها افزایش خلاقیت از طریق بهره گیری از دانش و تجربه سایرین است. بر اساس این اصل خلاقیت می تواند با بهره گیری از روشهای انتقال مناسب دانش و تجربه افزایش یابد. این اصل که در رشته روانشناسی آموزشی مورد تأکید قرار گرفته، به عنوان چارچوب نظری پژوهش حاضر انتخاب شده است. در متن حاضر سه مدل برای مشخص کردن بهترین روش برای انتقال دانش و تجربه به دانشجویان به همراه سؤالات دیگر به روش پرسشنامه ای [در جامعه آماری انتخاب شده] بررسی شد. در نهایت، مدل تعامل با استادان و دانشجویان سال بالایی در آتلیه مشترک به عنوان بهترین شیوه برای انتقال دانش و تجربه به دانشجویان مورد تأکید قرار گرفت. همچنین، تأکید بر نقش کلیدی استادان در انتقال واقعیتِ توسعه پذیر بودن خلاقیت به دانشجویان از دیگر نتایج تحقیق حاضر است.