تمرین تداومی

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین با شدت بالا (HIIT) بر سطح سرمی لپتین افراد با و بدون بیماری های مزمن بود. روش پژوهش: در این تحقیق از جست وجوی نظام مند در مقالات فارسی و انگلیسی منتشرشده تا دسامبر 2022، در پایگاه های اطلاعاتی وب آف ساینس، اسکاپوس، پابمد، مرکز جهاد دانشگاهی و مگیران با استفاده از کلیدواژه های مربوط استفاده شده است. پس از انتخاب مقالات موردنظر و بر اساس معیارهای ورود به تحقیق، فراتحلیل نتایج انجام گرفت. اندازه اثر (SMD) و فاصله اطمینان 95 درصد، با استفاده از نرم افزار CMA2 محاسبه شد. برای بررسی ناهمگونی، از آزمون I 2 و برای سوگیری انتشار از آزمون فونل پلات و تست Egger استفاده شد. تمامی تحلیل ها با استفاده نرم افزار CMA2 انجام گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که HIIT به کاهش معنا دار لپتین [008/0P= ،(07/0- تا 48/0CI: -) 28/0-] منجر شد. همچنین آنالیز داده های 9 مداخله نشان داد که تفاوت معنا داری بین HIIT و تمرین تداومی (MICT) بر مقادیر گردشی لپتین وجود نداشت [82/0P= ،(27/0 تا 34/0CI: -) 03/0-]. نتایج تحلیل زیرگروهی بر اساس وضعیت سلامتی آزمودنی ها نشان داد که HIIT به کاهش معنا دار لپتین در افراد با بیماری های مزمن منجر می شود. بحث: HIIT به کاهش مقادیر گردش خونی لپتین، به ویژه در افراد با بیماری های مزمن منجر می شود. با وجود عدم تفاوت معنا دار بین HIIT و MICT، HIIT مداخله مقرون به صرفه از لحاظ زمانی برای کاهش لپتین است.

مقدمه و هدف:مصرف مت آمفتامین منجر به آسیب های سلولی متعددی می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته تمرین هوازی بر بیان ژن های پرو و آنتی آپوپتوتیک میوکارد رت ها پس از ترک مت آمفتامین انجام شد.مواد و روش ها: تعداد 32 سر رت نر نژاد ویستار بطور تصادفی به چهار گروه (گروه مت آمفتامین، گروه مت آمفتامین سپس ترک، گروه مت آمفتامین سپس ترک سپس تمرین و گروه مت آمفتامین سپس ترک سپس زندگی عادی و بدون مداخله (گروه کنترل)) تقسیم شدند. مت آمفتامین  بصورت درون صفاقی و در هفته اول مقدار 10 میلی گرم بر کیلوگرم و دو بار در روز به رت ها تزریق شد. از هفته دوم تا ششم، هر هفته، 1 میلی گرم بر کیلوگرم به دوز تزریقی اضافه شد. پروتکل ورزشی پژوهش حاضر اجرای 6 هفته تمرین هوازی روی تردمیل با شدت متوسط و به مدت 60 دقیقه در روز و 5 روز در هفته بود. سطوح بیان ژن های BAX و Bcl-2 در بافت میوکارد رت ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و در سطح معنی داری 0.05>P تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: مت آمفتامین باعث افزایش آپوپتوز از طریق افزایش بیان ژن BAX، کاهش بیان ژن Bcl-2 و نسبت BAX/Bcl-2 شد. ترک مصرف مت آمفتامین و تمرینات هوازی باعث کاهش معنی داری در بیان ژن BAX، نسبت BAX/Bcl-2 و افزایش در بیان ژن Bcl-2 شد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: مصرف مت آمفتامین می تواند بیان برخی ژن های پروآپوپتوتیک را افزایش و بیان ژن های ضدآپوپتوزی را در میوکارد کاهش دهد. از طرفی ترک مصرف مت آمفتامین و تمرینات هوازی می تواند روند آپوپتوز را در میوکارد رت ها کاهش دهد.

هدف: هدف این پژوهش، بررسی مقایسه اثر دو شیوه تمرین تناوبی و تداومی بر عملکرد محور هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین یک می باشد. روش شناسی: 36 آزمودنی چاق غیرفعال به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره، تمرین تناوبی (با میانگین سن 27/2±58/23 سال، شاخص توده بدنی 33/0±60/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 33/0±59/35 درصد) و گروه تداومی (با میانگین سنی 84/2±41/25 سال، شاخص توده بدنی 55/0±51/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 47/0± 54/35 درصد) و گروه کنترل (با میانگین سن 4/2±22سال، شاخص توده بدنی 51/0±54/30 کیلوگرم متر مربع، درصد چربی 64/0±49/35 درصد) تقسیم شدند. برنامه تمرین تناوبی و تداومی شامل دویدن باشدت 75-60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 8 هفته وهر هفته 3 جلسه بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون t- زوجی و واریانس یک طرفه، در سطح معناداری 05/0P < انجام گرفت. یافته ها: این پژوهش نشان داد که در گروه تناوبی و تداومی سطوح GH و IGF-1 سرمی به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین میزان درصد چربی بدن در هر دو گروه به طور معنی داری کاهش یافت (05/0P < ). تغییرات سطوح GH و BMI و درصد چربی بدن در پس آزمون گروه های تناوبی، تداومی و کنترل معنی دار بود (05/0P < )، ولی سطوح IGF-1 در پس آزمون گروه ها معنی دار نبود. بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرین تداومی باعث افزایش بیشتر سطح هورمون رشد شده و به تنظیم تعادل وزن منجر می شود. واژه های کلیدی: هورمون رشد، فاکتور رشد شبه انسولینی1، تمرین تناوبی، تمرین تداومی

مقدمه و هدف: نقش استرس اکسایشی در بروز بیماری های قلبی مورد توجه پژوهش گران قرار گرفته و تاثیر تمرینات تداومی و تناوبی بر فاکتورهای فشار اکسایشی بافت قلب بصورت واضح مشخص نگردیده است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات تداومی و تناوبی بر فشار اکسایشی میوکارد رت ها می باشد.مواد و روش ها: بدین منظور 40 سر رت نر بالغ بطور تصادفی ساده به 4 گروه (10 تایی) شامل: 1. کنترل سالم 2. تمرین، 3.تمرین تداومی 4. تمرین تناوبی تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل شش هفته تمرین، پنج جلسه در هقته تمرینات تداومی و تناوبی بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و بعد از بی هوشی کامل،  بطن چپ قلب خارج و میزان آنزیم های سوپراکسیددیسموتاز، کاتالاز و مالون دی آلدهید به روش اسپکتوفتومتری  اندازه گیری شدند. جهت تعیین معنادار بودن تفاوت بین متغیرها و تعامل آن ها از مانکووا  و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (0.05≥P < span lang="AR-SA">).یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات تداومی و تناوبی باعث کاهش معنادار مالون دی آلدهید نسبت به گروه کنترل شد (0.05≥P < span lang="AR-SA">). همچنین تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش معنادار سوپراکسید دیسموتاز و کاتالاز نسبت به گروه کنترل شدند (0.05≥P < span lang="AR-SA">). در هر سه فاکتور مورد نظر بین گروه های تمرین تداومی و تناوبی تفاوت معناداری مشاهده نشد (0.05 ).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق می توان اظهار داشت که تمرینات تداومی و تناوبی می تواند اثرات محافظتی بر قلب رت ها داشته باشد و از بروز آسیب های قلبی ممانعت به عمل آورد.

زمینه و هدف: بیماری آلزایمر به عنوان شایع ترین بیماری تحلیل برنده مغزی وابسته به سن تعریف می شود. لذا، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر رژیم های با و بدون محدودیت کالریک به همراه تمرین تداومی، بر بیان ژن های منتخب موثر در بیماری آلزایمر در رت های نر سالمند بود. روش تحقیق: 36 سر رت نر سالمند (26 ماهه با میانگین وزن 3/41 ± 8/437 گرم) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین تداومی، تمرین تداومی با محدودیت کالریک، و محدودیت کالریک تقسیم شدند. تمرینات تداومی به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته (10 الی 40 دقیقه) با رعایت اصل اضافه بار روی نوارگردان انجام شد. همچنین، محدودیت کالریک در ابتدا با کاهش 30 درصدی و سپس 20 درصدی در غذای مصرفی اعمال گردید. بافت برداری از مغز، 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و بیان ژن پروتئین پیش ساز آمیلوئید بتا و ژن تائو در بافت در قشر مغز، با روش Real Time-PCR بررسی شد. همچنین، با استفاده از کیت تجاری انسولین خون اندازه گیری شد و توسط مدل هموئوستازی میزان مقاومت انسولینی ارزیابی گردید. به علاوه، جهت تحلیل نتایج از آزمون های آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: به طور کلی یافته ها حاکی از آن بود که بین اثر تمرین تداومی با و بدون محدودیت کالریک بر سطح مقاومت به انسولین در رت های نر سالمند تفاوت معنی داری وجود ندارد. همچنین، نتایج حاکی از آن بود که تفاوت معنی داری بین چهار گروه مورد بررسی در بیان ژن پیش ساز آمیلوئید بتا و ژن تائو، در بافت مغز رت های نر سالمند وجود نداشت. نتیجه گیری: به طور کلی تمرین تداومی، چه همراه با محدودیت کالریک و چه بدون آن، نمی تواند به تغییر معنی دار در بیان ژن پروتئین پیش ساز آمیلوئید بتا و بیان ژن تائو در بافت مغز رت های نر سالمند منجر شود.

زمینه و هدف: اختلال در بازسازی بافت عضلانی، که معمولاً با افزایش سن همراه است، در سارکوپنی مشاهده شده است و اجرای تمرینات مقاومتی و تداومی به عنوان یک راهکار اساسی در پیشگیری از سارکوپنی مطرح است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر شش هفته تمرین مقاومتی و تمرین تداومی هوازی بر محتوای پروتئین های عامل رونویسی پروتئین جعبه جفت (PAX7)، عامل هسته ای کاپا بی (NF-KB)، پروتئین جعبه چنگالی 3 (FOXO3) و گیرنده های استیل کولین نیکوتینی (nAChR) عضله دوقلو، در رت های مدل سارکوپنی انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 20 سر رت ماده بالغ به چهار گروه مساوی (پنج سر هر گروه) سالم کنترل، سارکوپنی کنترل، سارکوپنی تمرین مقاومتی، و سارکوپنی تمرین تداومی تقسیم شدند. برای مدل سازی پیری و سارکوپنی، رت ها به مدت 10 روز تحت تزریق دگزامتازون قرار گفتند. شش هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط  و تداومی  با شدت متوسط برای گروه های مداخله انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس یک راهه به همراه آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0≥p استفاده شد. یافته ها: افزایش معنی دار محتوای پروتئین های PAX7 و nAChR (001/0=p) و کاهش معنی دار محتوای پروتئین های NF-KB (001/0=p) و FOXO3  (001/0=p) در گروه های سارکوپنی تمرین مقاومتی و تداومی در مقایسه با گروه کنترل سارکوپنی پس از مداخله تمرین، مشاهده شد. علاوه بر این، افزایش و کاهش معنی داری بزرگتری به ترتیب در مقدار پروتئین های PAX7  (001/0=p) و NF-KB (001/0=p) در گروه سارکوپنی تمرین تداومی در مقایسه با گروه سارکوپنی تمرین مقاومتی، دیده شد؛ در حالی که پروتئین FOXO3 در گروه سارکوپنی تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه سارکوپنی تمرین تداومی  (001/0=p) کاهش بیشتری داشت. نتیجه گیری: با توجه به این که مقادیر پروتئین های PAX7، NF-KB، FOXO3 و nAChR پس از اجرای هر دو نوع پروتکل ورزشی بهبود یافت؛ احتمالاً استفاده از آن ها به عنوان بخشی از برنامه کنترل پزشکی بیماران سارکوپنی می تواند به عنوان یک راه حل غیر دارویی امیدوارکننده باشد. 

مقدمه و هدف: افزایش التهاب ناشی از چاقی روی سیستم های بدن اثر می گذارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرین تداومی و محدودیت کالری بر ایزوپروستان 8، مالون دی آلدئید و اینترلوکین 6 رت های نر چاق انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 24 سر رت نر به طور تصادفی در چهار گروه کنترل، تمرین، محدودیت کالری و تمرین+ محدودیت کالری تقسیم شدند. برنامه تمرین تداومی به مدت هشت هفته و شدت 24-33 متر در دقیقه با شیب 15 درصد حفظ شد و مدت زمان تمرین از 10 دقیقه در روز اول تمرین تا 60 دقیقه در روز، در هفته پنجم تمرین افزایش و تا انتهای برنامه با همین شرایط حفظ شد. گروه های دارای محدودیت، 50 درصد مقدار غذای مصرفی سایر گروه ها را دریافت کردند. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 0.05 استفاده شد.یافته ها: ایزوپروستان 8 در گروه های تمرین، محدودیت کالری و تمرین + محدودیت کالری نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت (P˂0.05). هم چنین بین گروه تمرین + محدودیت کالری و محدودیت کالری نیز تفاوت معناداری وجود داشت. متغیرهای مالون دی آلدئید و اینترلوکین-6 در گروه های تمرین، محدودیت کالری و تمرین + محدودیت کالری نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافت (P˂0.05).نتیجه گیری: هشت هفته تمرین تداومی به همراه محدودیت کالری، می تواند منجر به بهبود ایزوپروستان 8، مالون دی آلدئید و اینترلوکین-6 شود. تمرین به همراه محدودیت کالری بیشتر از تمرین بدون رژیم محدودیت کالری است.