ورزش و علوم زیست حرکتی

مقدمه و هدف:مصرف مت آمفتامین منجر به آسیب های سلولی متعددی می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته تمرین هوازی بر بیان ژن های پرو و آنتی آپوپتوتیک میوکارد رت ها پس از ترک مت آمفتامین انجام شد.مواد و روش ها: تعداد 32 سر رت نر نژاد ویستار بطور تصادفی به چهار گروه (گروه مت آمفتامین، گروه مت آمفتامین سپس ترک، گروه مت آمفتامین سپس ترک سپس تمرین و گروه مت آمفتامین سپس ترک سپس زندگی عادی و بدون مداخله (گروه کنترل)) تقسیم شدند. مت آمفتامین  بصورت درون صفاقی و در هفته اول مقدار 10 میلی گرم بر کیلوگرم و دو بار در روز به رت ها تزریق شد. از هفته دوم تا ششم، هر هفته، 1 میلی گرم بر کیلوگرم به دوز تزریقی اضافه شد. پروتکل ورزشی پژوهش حاضر اجرای 6 هفته تمرین هوازی روی تردمیل با شدت متوسط و به مدت 60 دقیقه در روز و 5 روز در هفته بود. سطوح بیان ژن های BAX و Bcl-2 در بافت میوکارد رت ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و در سطح معنی داری 0.05>P تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: مت آمفتامین باعث افزایش آپوپتوز از طریق افزایش بیان ژن BAX، کاهش بیان ژن Bcl-2 و نسبت BAX/Bcl-2 شد. ترک مصرف مت آمفتامین و تمرینات هوازی باعث کاهش معنی داری در بیان ژن BAX، نسبت BAX/Bcl-2 و افزایش در بیان ژن Bcl-2 شد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: مصرف مت آمفتامین می تواند بیان برخی ژن های پروآپوپتوتیک را افزایش و بیان ژن های ضدآپوپتوزی را در میوکارد کاهش دهد. از طرفی ترک مصرف مت آمفتامین و تمرینات هوازی می تواند روند آپوپتوز را در میوکارد رت ها کاهش دهد.

مقدمه و هدف: گرلین یک هورمون پپتیدی می باشد که از ۲۸ اسیدآمینه تشکیل شده است و از سلول های اپسیلون بخش درون ریز لوزالمعده ترشح می شود و محرک احساس گرسنگی بوده و غلظت این هورمون پیش از خوردن غذا افزایش و پس از آن، کاهش می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر مقادیر پلاسمایی هورمون گرلین آسیل دار و شاخص توده بدنی مردان چاق است.   مواد و روش ها: به این منظور 20 مرد چاق 18 تا 22 سال با BMI بین 29.9 تا 34.9 کیلوگرم بر متر مربع در دو گروه 10 نفره تجربی (شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا، سه جلسه در هفته که شامل تناوب های چهار دقیق ه ای دویدن با شدت 90 درصد ضربان قلب ذخیره با دو دقیقه ریکاوری فعال در هفته می شد. تمرینات تناوبی با شدت بالا در هفته اول سه ست بود و به طور فزاینده تا هفته چهارم هر هفته یک ست به آن اضافه می شد) و گروه 10 نفره کنترل ( بدون مداخله تمرینی) در طرح پیش و پس آزمون مورد مطالعه قرار گرفتند. پیش و پس از شش هفته تمرین قد و وزن آزمودنی های هر دو گروه برای سنجش شاخص توده بدنی اندازه گیری و نمونه خونی آنها جمع آوری و به آزمایشگاه برای سنجش مقادیر پلاسمایی هورمون گرلین آسیل دار منتقل شد. داده ها به روش آماری t-test و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0.05>P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس افزایش معنادار مقادیر گرلین آسیل دار و همچنین کاهش معنادار شاخص توده بدنی در مرحله پس آزمون نسبت به پیش آزمون گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل را نشان داد (0.05>P). بحث و نتیجه گیری: نتایج حاکی از این است که شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا باعث افزایش گرلین آسیل دار و کاهش شاخص توده بدنی شده و در کاهش وزن افراد چاق موثر باشد.

مقدمه و هدف: اختلال اوتیسم در دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته و در حال تبدیل شدن به یک تهدید اپیدمی جهانی است که احتمالا فعالیت ورزشی می تواند یک روش غیردارویی برای کاهش اوتیسم باشد. از اینرو هدف از پژوهش حاضر تأثیر یک دوره تمرین شنا بر سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون در موش های ماده بالغ مدل اوتیسم بود.مواد و روش ها: موش های ماده و نر نژاد C57BL6 پس از دو هفته سازگاری با محیط، به منظور جفت گیری درون یک قفس قرار داده شدند. سپس به منظور ایجاد بیماری در موش ها، حیوانات در روز 12 بارداری به دو گروه کنترل و اوتیسم تقسیم شدند. در گروه اوتیسم، موش های باردار یک دوز 600 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت صفاقی داروی والپروات دریافت کردند. پس از آن اجازه داده شد تا فرزندان بدنیا بیایند. حیوانات در سن نوجوانی به 3 گروه و هر 10 سر (اوتیسم بدون ورزش، اوتیسم با ورزش، کنترل) تقسیم شدند. حیوانات از سن 28 روزگی تا سن 56 روزگی به مدت 8 هفته (56 روز) تحت انجام ورزش شنا قرار گرفتند. اندازه گیری سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون به روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت میزان کورتیکوسترون در بین گروه ها معنی دار بود (0.05>P). نتایج نشان داد که گروه تمرین + اوتیسم نسبت به گروه اوتیسم کاهش معنی داری در میزان کورتیکوسترون نشان داده است. همچنین تفاوت معنی داری در سطوح پروژسترون، میان گروه های مورد مطالعه مشاهده شد (0.05>P). نتایج نیز نشان داد گروه تمرین + اوتیسم نسبت به گروه اوتیسم کاهش معنی داری در میزان پروژسترون داشته است (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می سد، ورزش شنا بتواند سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون را کاهش دهد و برای افراد مبتلا به اختلال اوتیسم مفید باشد.

مقدمه و هدف: فعالیت بدنی منظم برای پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی در افراد دارای اضافه وزن و چاق توصیه می شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و مقاومتی شدید بر برخی عوامل خطرزای قلبی عروقی، شاخص آتروژنیک و آنزیم های کبدی در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 31 مرد دارای اضافه وزن و چاق به صورت تصادفی در سه گروه تمرین HIIT (11 نفر)، تمرین مقاومتی شدید (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه HIIT با شدت 90-85 درصد ضربان قلب ذخیره و در گروه تمرینات مقاومتی با شدت 85-80 درصد یک تکرار بیشینه، 3 جلسه در هفته به مدت 9 هفته به اجرای تمرینات پرداختند. قبل و پس از مداخله، جهت اندازه گیری نیم رخ لیپیدی، آنزیم های کبدی و محاسبه شاخص های آتروژنیک از آزمودنی ها نمونه های خونی به عمل آمد. از آزمون تحلیل کوواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: درگروه HIIT کلسترول تام، تری گلیسرید، شاخص آتروژنیک پلاسما، CRI-I، CRI-II، ضریب آتروژنیک و ALT نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (0.05>P). HDL در گروه HIIT در مقایسه با پیش آزمون به طورمعنی داری افزایش یافت. در گروه مقاومتی شدید کلسترول تام، تری گلیسرید، شاخص آتروژنیک پلاسما، CRI-I و ضریب آتروژنیک نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (0.05>P). تفاوت معنی داری بین دو گروه HIIT و مقاومتی مشاهده نشد (0.05<P).بحث ونتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که هردو تمرینات HIIT و مقاومتی شدید در بهبود عوامل خطرزای قلبی عروقی موثر می باشند اما به نظر می رسد میزان بهبود عوامل خطرزای قلبی عروقی، آتروژنیک و آنزیم های کبدی در تمرینات HIIT بیشتر باشد.

مقدمه و هدف: تمرینات ورزشی در تقویت دستگاه تنفس و ارتقای سطح عملکرد ریوی سودمند می باشد. هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر هشت هفته فعالیت ورزشی استقامتی و تمرین عضلات تنفسی بر عملکرد ریوی مردان کوهنورد بود.مواد و روش ها: در این پژوهش کارآزمایی بالینی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون، 30 مرد کوهنورد دانشگاه صنعتی شاهرود به صورت تصادفی به سه گروه ده نفری (کنترل، تمرین استقامتی و تمرین عضلات تنفسی) تقسیم شدند. قبل و بعد از برنامه تمرینی از تمام آزمودنی ها در گروه ها آزمون اسپیرومتری و آزمون بروس گرفته شد. گروه تمرین استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و 50 دقیقه در هر جلسه فعالیت ورزشی استقامتی و گروه تمرین عضلات تنفسی 30 تنفس کامل با دستگاه مکانیکی IMT، انجام دادند. از آزمون T وابسته برای ارزیابی تفاوت درون گروهی، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه برای ارزیابی تفاوت بین گروهی و آزمون تعقیبی بونفرونی و سطح معنی داری 0.05>P استفاده گردید.یافته ها: شاخص های تنفسی ظرفیت حیاتی آهسته، ظرفیت حیاتی با فشار، حجم بازدمی پرفشار در یک ثانیه، جریان بازدمی اوج، حداکثر جریان بازدم، جریان بازدمی در %75-25% ظرفیت حیاتی قوی و شاخص حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرین عضلات تنفسی نسبت به گروه تمرینات استقامتی افزایش معناداری داشت. در گروه تمرین استقامتی نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری نشان داد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد، استفاده از تمرینات تنفسی با دستگاهIMT  و تمرینات استقامتی در تمرینات ورزشی به عنوان مکمل باعث بهبود عملکرد ریوی و فاکتورهای ریوی مردان کوهنورد شود.

مقدمه و هدف: استفاده روز افزون از روش های درمانی غیر دارویی مانند ورزش و مدیتیشن در مدیریت دیابت برای بهبود وضعیت جسمانی و روانی در بیماران دیابتی دارای اهمیت بالایی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین اینتروال شدید (HIIT) در مقایسه با مدیتیشن بر شاخص های حساسیت انسولینی، شاخص های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش ها: 30 زن دیابتی میانسال دیابتی به طور تصادفی انتخاب و به سه گروه HIIT، مدیتیشن و کنترل تقسیم شدند. میزان سرمی گلوکز، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله، تری گلسیرید، لیپوپروتئین پرچگال (HDL)، لیپوپروتئین کم چگال (LDL) 48 ساعت قبل و بعد از مداخله به صورت ناشتایی اندازه گیری شد. شاخص های حساسیت و مقاومت انسولینی بر اساس فرمول ها محاسبه گردید. تمرین به مدت 12 هفته و سه جلسه در HIIT و مدیتیشن به مدت 12 هفته و تمام روزهای هفته اجرا گردید. برای مقایسه بین گروهی از آنووای دو راهه ترکیبی و آزمون تعقیبی توکی و تفاوت درون گروهی از آزمون t زوجی استفاده گردید.یافته ها: QUICKI، McAuley و HOMA-IR، گلوکز، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله و پروفایل لییپدی بهبود معنی داری در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل نشان داد (0.05>P). همچنین، گلوکز ناشتا، QUICKI و HOMA-IR در گروه HIIT بهبود معنی داری نسبت به گروه مدیتیشن داشت (0.05>P). گروه مدیتیشن نیز باعث بهبود معنی دار HOMA-IR، انسولین و HDL نسبت به گروه کنترل شد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که هر دو HIIT و مدیتیشن می تواند باعث بهبود حساسیت و مقاومت انسولینی، برخی شاخص های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابتی نوع دو شود. با این حال، اثربخشی HIIT در بیشتر متغیرها برجسته تر از مدیتیشن بود. برای درک بهتر کارایی این دو روش پژوهش های بیشتری نیاز است.

مقدمه و هدف: چاقی با اختلال در عملکرد انسولین موجب افزایش گلوکز ناشتا در بیماران دیابتی می شود. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سیرتوئین-1 و مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در مردان دارای اضافه وزن و چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: 22 مرد چاق مبتلا به دیابت نوع دو (سن: 4.9±35.7 سال؛ شاخص توده بدن (BMI): 30.45± 2.35 کیلوگرم/متر مربع) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند و بر اساس سطح گلوکز خون به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه تمرین در هشت هفته تمرینات هوازی با شدت 70 درصد ضربان قلب بیشینه، سه جلسه در هفته و 50-45 دقیقه در هر جلسه شرکت کردند. خون گیری جهت ارزیابی فاکتورهای خون (سیرتوئین-1، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین) قبل از تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین انجام شد. داده ها با استفاده از SPSS و روش آماری آنوا (2×2) برای بررسی تفاوت بین گروهی و تی وابسته برای تغییرات درون گروهی مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی با افزایش معنی دار در سطح سرمی سیرتوئین-1، کاهش معنی دار انسولین، HOMA-IR، گلوکز، وزن بدن و BMI در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون همراه بود (0.05>P). همچنین، در مقایسه با گروه کنترل، هشت هفته تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار در سطح سرمی سیرتوئین-1 و کاهش معنی دار در سطح انسولین، HOMA-IR، گلوکز، وزن بدن و BMI شد (0.05>P). همچنین ارتباط معنی داری بین تغییرات غلظت سیرتوئین-1 با گلوکز ناشتا، وزن بدن و BMI مشاهده شد (0.05>P). بحث ونتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می نماید که تمرین هوازی احتمالاً از طریق افزایش در سطح پروتئین سیرتوئین-1 موجب بهبود در مقاومت به انسولین در مردان چاق با دیابت نوع دو می شود.

مقدمه و هدف: سقوط و عوارض منتج از آن یکی از جدی ترین و شایع ترین مشکلات مربوط به فرآیند سالمندی هست که تهدیدی جدی برای سلامت، عملکرد و استقلال سالمندان است. هدف از تحقیق حاضر مقایسه دو روش تمرین در خانه و تمرین مربی محور بر عملکرد حرکتی مرتبط با سقوط در زنان سالمند غیرفعال بود.مواد و روش ها: 45 زن سالمند غیرفعال به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری تمرین در خانه (93.15±67.2 سال)، تمرین مربی محور (80.89±67.5) و گروه کنترل (63.54±65.6 سال) تقسیم شدند. متغیرهای قدرت عضلانی اندام تحتانی، انعطاف پذیری، تعادل ایستا و پویا، چابکی، حداکثر سرعت راه رفتن، 10 متر راه رفتن با مانع و ترس از سقوط در پیش آزمون و پس آزمون ارزیابی شد. دو گروه تجربی تمرینات ورزشی را با هدف افزایش تعادل آزمودنی ها به مدت 10 هفته انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی زوجی و آنووا در سطح معناداری 00.05≥ P انجام شد.یافته ها: نتایج تحقیق در پیش آزمون نشان داد اختلاف معنی داری بین متغیرهای تحقیق بین سه گروه وجود ندارد (0.05<P). نتایج در پس آزمون نشان داد هم تمرین در خانه و هم تمرین مربی محور بر تمام متغیرهای عملکرد حرکتی تأثیر معنی داری داشته است (0.05≥P). همچنین اختلاف معناداری در پس آزمون شاخص های انعطاف پذیری، چابکی و تعادل ایستا بین گروه تمرین در خانه و مربی محور وجود داشت به طوری که این فاکتور ها در گروه مربی محور نسبت به گروه تمرین در خانه بهتر بود (0.05≥P).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج زنان سالمند می توانند از هر دو برنامه تمرین در خانه و مربی محور برای بهبود عملکرد حرکتی مرتبط با سقوط استفاده کنند. اما در شرایط خاص می توان از روش تمرین در خانه به عنوان یک روش جایگزین استفاده کرد.

مقدمه و هدف: کم تحرکی یکی از عوامل بیماری های قلبی عروقی بوده و اصلاح سبک زندگی و افزایش توان هوازی می تواند باعث ارتقا سلامت شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با مداخله دست بندهای هوشمند ورزشی بر حداکثر اکسیژن مصرفی در زنان میانسال دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی انجام پذیرفت. تعداد 30 نفر از زنان میانسال دارای اضافه وزن شهر تهران به عنوان آزمودنی در دسترس، انتخاب و با آرایش تصادفی ساده به سه گروه، تجربی تمرین هوازی با مداخله دست بند ورزشی (10=n)، گروه تجربی تمرین هوازی بدون مداخله دست بند ورزشی (10=n) و کنترل (10=n) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه 60 دقیقه ای تمرین کردند. شدت تمرین 50 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره بود. اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی توسط آزمون راکپورت انجام گرفت. طبیعی بودن توزیع داده ها با آزمون شاپیروویلک و جهت تحلیل داده ها از آزمون آماری تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه ANOVA و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0.05> Pاستفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد، هشت هفته تمرین هوازی با دست بند ورزشی نسبت به تمرین بدون مداخله دست بند ورزشی باعث افزایش معنی داری در حداکثر اکسیژن مصرفی شد (0.001=P). همچنین تغییرات هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل نیز معناداری را نشان داد (0.001=P). بحث و نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی همراه با دست بندهای ورزشی می تواند در بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی در زنان میانسال دارای اضافه وزن نقش موثرتری داشته باشد.

مقدمه و هدف: آنزیم های کبد جزء پارامترهای بیوشیمیایی کلینیکی عملکرد کبد در تمرینات عضلانی بوده و آنزیم های آسپارتات آمینو ترانسفراز(AST)  و آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) شاخص صدمه کبد در فعالیت های ورزشی می باشند. از این رو هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر تغییرات آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینو ترانسفراز و شاخص های متابولیکی زنان یائسه مبتلا به  دیابت نوع 2 بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. 40 نفر از زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سنی 60-55 سال به طور تصادفی ساده در دو گروه تمرین هوازی (20 نفر) و کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی به مدت 8 هفته، پنج جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه با شدت 50 الی 75 درصد ضربان قلب ذخیره اجرا شد. در پیش آزمون و پس آزمون سطح ALT و AST و همچنین فاکتورهای نیمرخ چربی اندازه گیری شد. داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تحلیل گردید.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در گروه تمرین هوازی در مقایسه با گروه کنترل، میزان ALT و AST به طور معنی داری کاهش داشت (0.05>P). در گروه تمرین هوازی میزان HDL نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (0.05>P). همچنین میزان تری گلیسیرید، کلسترول و LDL در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (0.05>P). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام تمرینات هوازی نقش به سزایی در بهبود و یا کاهش بیماری های کبد در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2دارد ؛ اما تا رسیدن به یک استراتژی درمان واحد و موثرترین راه نیاز به مطالعات بیشتری است.

مقدمه و هدف: بافت چربی از مهمترین منابع سنتز و ترشح آدیپوکاین ها است. تغییر در محتوای این بافت می تواند تعادل را بهم زده و بدن را به سوی شرایط نامطلوب سوق دهد. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات مقاومتی کل بدن بر سطوح سرمی فورین، آدیپولین و پروتئین واکنش پذیر C در مردان سالمند دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد سالمند دارای اضافه وزن شرکت و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (15 نفره) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه به مدت 60 دقیقه (به ترتیب 10 ، 40 و 10دقیقه گرم کردن، تمرین و سردکردن) تمرینات مقاومتی را انجام دادند. نمونه های خونگیری 48 ساعت قبل و بعد از دوره مداخل ه، برای سنجش سطوح سرمی فورین، آدیپولین و پروتئین واکنشگر C جمع آوری شد. اطلاعات با استفاده از آزمون کوواریانس و t زوجی در سطح معنی داری 0.05 تحلیل شدند.یافته ها: تمرینات TRX، باعث افزایش معنی دار در سطح سرمی فورین، آدیپولین و کاهش معنی دار در سطح سرمی پروتئین واکنشگر C در پس آزمون گروه تجربی نسبت به پیش آزمون شد (0.05>P). نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که میزان شاخص فورین و آدیپولین در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش و شاخص CRP کاهش معنی دار یافت (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد این نوع تمرینات بتواند در جهت کاهش بیماری های قلبی - عروقی و دیابت در افراد سالمند مفید باشد. همچنین با توجه به ارتباط این شاخص ها با اختلالات پیش دیابت و دیابت، می توانند به عنوان عوامل خطر یا نشانگر زیستی یاد کرد.

مقدمه و هدف: تعدیل آمنتین 1 و سیستاتین C از طریق ورزش احتمالاً یک درمان بالقوه در بهبود افراد چاق پیش دیابتی باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین منتخب مقاومتی پُرشدت بر سطح سرمی آمنتین 1، سیستاتین C و گلوکز ناشتا در مردان دارای اضافه وزن و چاق پیش دیابتی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 30 نفر از مردان چاق پیش دیابتی به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه 15 نفر)، تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه به مدت 60 دقیقه در برنامه مقاومتی شدید با شدت 80 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه شرکت کردند. سطوح سرمی آمنتین 1 و سیستاتین C و گلوکز ناشتا در دو نوبت پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و تی همبسته در سطح معناداری 05/0>P انجام شد.یافته ها: مقادیر سیستاتین-C (001/0=P)، گلوکز (001/0=P)، انسولین (001/0=P)، مقاومت به انسولین (001/0=P)، در گروه تجربی کاهش معناداری یافت، در حالیکه سطح سرمی آمنتین-1 (001/0=P) افزایش معناداری داشت. نتایج t زوجی نیز افزایش معنادار آمنتین-1، کاهش معنادار سیستاتین-C و شاخص های دیابت در پاسخ به تمرین را نشان داد (05/0>P).بحث و نتیجه گیری: احتمالاً تمرینات مقاومتی شدید می تواند بر نشانگرهای زیستی آمنتین 1، سیستاتین C و گلوکز ناشتا و برخی شاخص های دیابت و ترکیب بدن در مردان چاق پیش دیابتی تاثیر مفیدی داشته باشد.