خود پنداره تحصیلی

بررسی انگیزش گامی است اساسی در جهت شناخت رفتار آدمی، در حقیقت با بررسی انگیزش می خواهیم بدانیم سرچشمه رفتار آدمی و نیرویی که او را به حرکت وا می دارد، چیست؟ هدف از این تحقیق، مقایسه انگیزه پیشرفت، سلامت روان و خودپنداره تحصیلی دانشجویان رشته روان شناسی دانشگاه های دولتی، آزاد و غیرانتفاعی شهر تهران در سال تحصیلی 83-84 بود. جامعه آماری در پژوهش کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی رشته روان شناسی که در دانشگاه های دولتی، آزاد و غیرانتفاعی شهر تهران در سال تحصیلی 83-84 مشغول به تحصیل می باشند. در این پژوهش از روش های آماری توصیفی شامل: میانگین، انحراف استاندارد، و ضریب همبستگی پیرسون- برای بررسی رابطه بین انگیزه پیشرفت، سلامت روان، و خود پنداره تحصیلی دانشجویان- استفاده شده است. براساس 7 سوال پژوهشی، مورد بحث متغیرهای مورد بحث با ابزار پژوهش اندازه گیری شد. به این منظور، 270 دانشجو 180) دختر و 90 پسر) با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس (فرم 29 ماده ای)، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و پرسشنامه خود پنداره راجرز روی آنها اجرا شد.

پژوهش حاضر به بررسی برخی از عوامل تاثیرگذار بر انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر و پسر دبیرستانی پرداخته است. جامعه آماری پژوهش 4000 دانش آموز دبیرستانی است که از طریق روش نمونه گیری چند مرحله ای تصادفی از بین دانش آموزان ده استان کشور انتخاب شدند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد که متغیرهای خود پنداره تحصیلی، نگرش دانش آموز به ادامه تحصیل و پاداش های اجتماعی بهترین پیش بینی کننده های انگیزش تحصیلی درونی دانش آموزان می باشند و متغیرهای خود پنداره تحصیلی، پاداش های اجتماعی و نگر دانش آموز به ادامه تحصیل بهتر توانسته اند انگیزش تحصیلی بیرونی دانش آموزان را تبیین کنند، همچنین نگرش دانش آموز به مدرسه و ادامه تحصیل و تعامل با همسالان در پیش بینی بی انگیزگی تحصیلی دانش آموزان تعیین کننده تر بوده اند. متغیرهای اشاره شده در کنار سایر متغیرها به ترتیب توانسته اند %35 (R2) انگیزش درونی و %34 (R2) انگیزش تحصیلی بیرونی و %33 (R2) از بی انگیزگی تحصیلی دانش آموزان را تبیین نماید.

هدف:پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی تعاملی آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان-فراشناختی وخودپنداره تحصیلی برمولفه های  تاب آوری تحصیلی و هیجانات تحصیلی مثبت دانش آموزان انجام گرفت. روش: طرح این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش دانش آموزان پسر دوره متوسطه شهر تبریز بودند. نمونه آماری این پژوهش شامل 60 نفر از دانش آموزان بودند که از طریق مطالعه مقدماتی و غربالگری با استفاده از نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و با استفاده از روش جایگزینی هدفمند در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس عاملی چندمتغیره استفاده شد. نتایج: آموزش راهبردهای خودگردان فراشناختی موجب افزایش و بهبود مؤلفه های تاب آوری تحصیلی و  هیجانات مثبت تحصیلی شده است و اثر تعاملی متغیرها در تمامی مولفه های تاب آوری و هیجانات مثبت تحصیلی معنی دار بود. نتیجه گیری: با آموزش راهبردهای خودگردانی فراشناختی و همچنین توجه به نقش تعاملی خودپنداره تحصیلی می توان تاب آوری تحصیلی و هیجانات مثبت تحصیلی را افزایش داد. این پژوهش دارای تلویحاتی برای مدیران، معلمان و مشاوران مدرسه است که می توانند از نتایج آن برای بهبود پیشرفت دانش آموزان استفاده نمایند

هدف پژوهش حاضر، توصیف و تبیین ارتباط بین خود پنداره بدنی و خود پنداره تحصیلی دانش آموزان ورزشکار و غیر ورزشکار از طریق متغیرهای فعالیت بدنی و وضعیت اقتصادی- اجتماعی خانواده بود. تعداد 1063 دانش آموز ورزشکار و غیرورزشکار 13 تا 16 ساله از مناطق مختلف شهر تهران به صورت خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پژوهش حاضر شامل فرم کوتاه پرسش نامه خود توصیفی بدنی مارش و همکاران (2010)، مقیاس خود پنداره تحصیلی دلاور (1998) و فرم اطلاعات مربوط به سطح اقتصادی-اجتماعی بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد خود پنداره بدنی و خود پنداره تحصیلی دختران ورزشکار از دختران غیر ورزشکار بالاتر است. همچنین نتایج آزمون تحلیل رگرسیون چند متغیره بیانگر آن بود که فعالیت بدنی خود پنداره بدنی و خود پنداره تحصیلی دختران را پیش بینی می کند. طبق یافته های این پژوهش، خود پنداره بدنی دختران نوجوان با فعالیت بدنی و وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده آنها ارتباط معناداری دارد. در این پژوهش ارتباط مثبت بین خود پنداره بدنی و سطح تحصیلات مادر مشاهده شد. همچنین مشخص شد خود پنداره تحصیلی با فعالیت بدنی و سطح بالای تحصیلات مادر در ارتباط است. از مجموع نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت خود پنداره بدنی و خود پنداره تحصیلی با فعالیت بدنی و سطح تحصیلات مادر دختران دانش آموز ارتباط دارد و شرکت در فعالیت بدنی موجب بهبود خود پنداره بدنی و تحصیلی می شود. از این رو گسترش مشارکت دانش آموزان در فعالیت بدنی به منظور افزایش خود پنداره بدنی و تحصیلی حائز اهمیت است.

زمینه و هدف : عوامل متعددی می تواند بر پیشرفت و عدم پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تاثیرگذار باشد . که از آن جمله می توان به عوامل آموزشی ، خانوادگی و روانشناختی اشاره کرد. از میان ویژ گی های روانشناختی دانش آموزان می تواند به مواردی همچون خودتعیین گری ، خودکارآمدی و خودپنداره تحصیلی اشاره کرد. در این پژوهش به دنبال بررسی تاثیر خودتعیین گری بر خودپنداره تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی هستیم . روش پژوهش : پژوهش حاضر از لحاظ روش اجرا از نوع نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و از نظر هدف کاربردی می باشد. جامعه آماری این تحقیق کلیه دانش آموزان پسر مقطع پنجم ابتدایی شهر یاسوج بود. حجم نمونه در این تحقیق 30 نفر (15 نفر گروه ازمایش و 15 نفر گروه کنترل) انتخاب شد. در این پژوهش از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای همراه با تصادفی ساده استفاده شد. آموزش مهارت های خودتعیین گری، طبق بسته آموزشی مبتنی بر اصول و عناصر مدل (فیلد و هافمن، 1994) و تطبیق آن با نمونه دانش آموزی نرمال اجرا شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان (1999) پرسشنامه خودپنداره تحصیلی ( ASCQ ) لیو و وانگ (2005) استفاده گردید .یافته ها: این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های خودتعیین گری بر خود پنداره تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع پنجم ابتدایی شهر یاسوج تاثیر دارد . بر این اساس بین میانگین های تعدیل شده نمرات متغیر خودپنداره تحصیلی ( تلاش تحصیلی، اعتماد تحصیلی ) بر حسب عضویت در گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد، که تاثیرات آموزش مهارت های خودتعیین گری به بیش 692/0 می رسد. یافته های این پژوهش نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون متغیر تلاش تحصیلی تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری : در هر سطح آموزشی، دانش آموزانی که نیازهایشان بهتر ارضا شود، بهتر می توانند خودشان را با کلاس درس و مدرسه تنظیم کرده و تنظیم درونی سازیِ مطلوبتری در رابطه با مدرسه نشان دهند. همچنین انگیزش درونی بیشتری درمقایسه با دانش آموزانی خواهند داشت که نیازهایشان در مدرسه برآورد نشده است ؛ بنابراین می توان گفت ادراکی که دانش آموزان از توانمندی و شایستگی خود دارند روی انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی آنها تأثیر می گذارد.

خود پنداره تحصیلی سازه ای چند بعدی است ، که به طور خاص در هر حوزه درسی تعریف و اندازه گیری می شود. هدف این پژوهش بررسی رابطه خودپنداره تحصیلی درس فیزیک و جنسیت در دانش آموزان ایرانی است. داده ها از نمونه ای 603 نفری دانش آموزان پسر و دختر در رشته های تجربی و ریاضی پایه های تحصیلی دهم تا دوازدهم دبیرستان های متوسطه ایران گردآوری شدند. برای هنجاریابی پرسشنامه خودپنداره تحصیلی فیزیک از تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل روایی ظاهر و محتوایی استفاده شد. یافته ها نشان داد پرسشنامه خودپنداره تحصیلی فیزیک روایی سازه مطلوبی داشت و همچنین روابط بین خودپنداره تحصیلی فیزیک و جنسیت دانش آموزان معنادار و قابل توجه است ساختار مدل خودپنداره تحصیلی فیزیک بین پسران و دختران متفاوت عمل می کند و دانش آموزان دختر از نمره خودپنداره تحصیلی پایینی نسبت به پسران برخوردار هستند. پیشنهاد می شود در تدریس درس فیزیک به تفاوتهای جنسیتی توجه شده و مداخله لازم برای بهبود خودپنداره تحصیلی در درس فیزیک در مدارس ایران انجام پذیرد.