فورین

در پژوهش حاضر، تأثیر یک جلسه تمرین هوازی بر سطوح سرمی آدیپولین، فورین، فاکتور رشد تغییر دهنده بتا1 (TGF-β1)، فاکتور نکروز کننده تومور آلفا (TNF-α) و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در زنان یائسه مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، 18 زن چاق یائسه و غیر فعال (با شاخص توده بدنی 2/7±30/2 کیلوگرم بر مترمربع و میانگین سنی 4±57/8 سال ) به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 30 دقیقه در یک جلسه دویدن روی تردمیل با شدت 70 60 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت نمود و سطوح سرمی آدیپولین، فورین، TGF-β1، TNF-α، انسولین و گلوکز ناشتای آن ها پس از پایان جلسه تمرین اندازه گیری شد . تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از آزمون تی زوجی، تی مستقل و آزمون هم بستگی پیرسون در سطح معناداری (P<0.05) انجام گرفت. نتایج نشان می دهد که اجرای یک جلسه تمرینات هوازی به ترتیب موجب کاهش و افزایش معنا دار سطوح آدیپولین (P=0.049) و فورین (P=0.001) شده است، اما تغییر معنا داری در سطوح TGF-β1، TNF-α، انسولین، گلوکز و HOMA-IR مشاهده نمی شود (P>0.05). قابل ذکر است که تنها تغییرات آدیپولین بین دو گروه تجربی و کنترل معنا دار می باشد (P=0.046). علاوه براین، پس ازیک جلسه تمرین هوازی، بین تغییرات آدیپولین با تغییرات انسولین ارتباط منفی و معنا داری مشاهده می شود (P=0.001). چنین به نظر می رسد که تغییرات نیم رخ التهابی و متابولیکی نمی تواند علت اصلی تغییرات آدیپولین در پاسخ به یک جلسهتمرین هوازی با شدتمتوسط در زنان چاق یائسه و کم تحرک باشد و انجام مطالعات بیشتر جهت درک سازوکار درگیر، ضروری می باشد.

آدیپوکاین ها و بیومارکرهای التهابی، تسهیل کننده اثرات تخریبی چاقی نظیر مقاومت به انسولین هستند که در القای بیماری متابولیکی تقش بسزایی دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی، استقامتی و موازی بر مقادیر سرمی CTRP-12، فورین، KLF-15 و مقاومت به انسولین در مردان چاق غیر فعال بود.40 مرد چاق غیرفعال (45 30 سال، BMI≥30) به طور تصادفی در 4 گروه، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی، تمرین موازی و کنترل تقسیم بندی شدند. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته به تمرینات ویژه پرداختند. مقادیر سرمی CTRP-12، فورین و KLF-15 با استفاده از کیت به روش ELISA اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری t همبسته و ANOVA در سطح معنا داری (05/0 ≥p) استفاده شد. نتایج آزمون t همبسته نشان داد که مقادیر KLF-15 گروه های تمرین هوازی (p=0.006) و موازی (p=0.036) به طور معناداری افزایش یافت. در حالی که، مقادیر فورین در این دو گروه کاهش معنا داری نشان داد (به ترتیب: p=0.001 p=0.044). مقادیر CTRP-12 نیز تنها در گروه تمرین موازی افزایش معنا داری (p=0.023) داشت. تمرین هوازی (p=0.009) و موازی (p=0.006) به طور معناداری مقاومت به انسولین را کاهش دادند. در بررسی بین گروهی تمرین هوازی تغییرات معنا داری در KLF-15 (p=0.039 و F=3.090) و فورین (p=0.031 و p=3.297) نسبت به گروه کنترل ایجاد کرد. به نظر می رسد استفاده از تمرینات هوازی و به ویژه تمرینات موازی تاثیرات بهتری بر پروفایل لیپیدی و همچنین آپریگولیشن آدیپوکاین های ضد التهابی جدید نظیر KLF-15 و CTRP-12 و همچنین دانرگولیشن آدیپوکاین التهابی فورین داشته باشد.

مقدمه و هدف: بافت چربی از مهمترین منابع سنتز و ترشح آدیپوکاین ها است. تغییر در محتوای این بافت می تواند تعادل را بهم زده و بدن را به سوی شرایط نامطلوب سوق دهد. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات مقاومتی کل بدن بر سطوح سرمی فورین، آدیپولین و پروتئین واکنش پذیر C در مردان سالمند دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد سالمند دارای اضافه وزن شرکت و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (15 نفره) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه به مدت 60 دقیقه (به ترتیب 10 ، 40 و 10دقیقه گرم کردن، تمرین و سردکردن) تمرینات مقاومتی را انجام دادند. نمونه های خونگیری 48 ساعت قبل و بعد از دوره مداخل ه، برای سنجش سطوح سرمی فورین، آدیپولین و پروتئین واکنشگر C جمع آوری شد. اطلاعات با استفاده از آزمون کوواریانس و t زوجی در سطح معنی داری 0.05 تحلیل شدند.یافته ها: تمرینات TRX، باعث افزایش معنی دار در سطح سرمی فورین، آدیپولین و کاهش معنی دار در سطح سرمی پروتئین واکنشگر C در پس آزمون گروه تجربی نسبت به پیش آزمون شد (0.05>P). نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که میزان شاخص فورین و آدیپولین در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش و شاخص CRP کاهش معنی دار یافت (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد این نوع تمرینات بتواند در جهت کاهش بیماری های قلبی - عروقی و دیابت در افراد سالمند مفید باشد. همچنین با توجه به ارتباط این شاخص ها با اختلالات پیش دیابت و دیابت، می توانند به عنوان عوامل خطر یا نشانگر زیستی یاد کرد.