عملکرد ریوی

برای بررسی رابطه ترکیب بدنی و توزیع چربی مرکزی با عملکرد ریوی ایستا و پویا در زنان، 60 دانشجوی داوطلب دختر دانشگاه بیرجند با میانگین قد 30/5±9/159 سانتی متر، وزن 60/9±15/62 کیلوگرم و سن 20/3±42/23 سال در تحقیق شرکت کردند. قد، وزن، شاخص توده بدنی ، محیط کمر و نسبت محیط کمر به محیط لگن با کمک ترازو و متر نواری و ظرفیت حیاتی با فشار ، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول ، نسبت حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی و اوج جریان بازدمی ، با استفاده از دستگاه Power Lab و حداکثر اکسیژن مصرفی با پروتکل استورر-دیویس، اندازه گیری شدند. داده ها با روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند و سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد. بین BMI و FVC، FEV1 و PEF (به ترتیب 000/0=p و 55/0- =r؛ و 001/0>p و 41/0- =r؛ 007/0>p و 34/0- =r) و بین WC و FVC، FEV1 وPEF (به ترتیب 000/0=p و 59/0- =r؛ و 000/0=p و 46/0- =r؛ 005/0>p و 35/0- =r) رابطه معکوس و معنی-داری مشاهده شد. به علاوه، بین WHR و FVC ، FEV1 وPEF (به ترتیب 000/0=p و 56/0- =r؛ و 000/0=p و 50/0-=r؛ 01/0>p و 31/0-=r) رابطه معکوس و معنی داری مشاهده شد. از طرف دیگر، بین BMI و WC با نسبت FVC/FEV1 (به ترتیب 01/0>p و 31/0=r؛ و 01/0>p و 32/0=r)رابطه مستقیم و معنی داری به دست آمد. تحلیل رگرسیون گام به گام نیز نشان داد بین WC، WHR و حداکثر اکسیژن مصرفی با عملکرد ریوی رابطه خطی معنی دار وجود دارد. نتیجه کلی اینکه اضافه وزن، به ویژه تجمع چربی در ناحیه مرکزی بدن می تواند موجب کاهش عملکرد ریوی ایستا و پویا شود.

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر عملکرد ریوی زنان چاق و دچار اضافه وزن مبتلا به دیابت نوع دو است. 24 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو با دامنه سنی 55-40 سال، میانگین شاخص توده بدنی (BMI) 26/3±16/30 کیلوگرم بر متر مربع و قند خون ناشتای بیشتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر به طور هدفمند انتخاب شدند. پس از اندازه گیری های آنتروپومتریک و شاخص های ریوی، آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته، هفته ای 3 روز و هر روز به مدت60 تا 75 دقیقه و با شدت 40 تا 80 درصد 1RM انجام گرفت. شاخص های ریوی از طریق اسپیرومتری ارزیابی شدند. برای مقایسه تفاوت ها در پایان تمرین بین دو گروه از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. در پایان تحقیق بین وزن بدن (001/0 P=)، BMI (01/0 P=)، WC(001/0 P=)، WHR (004/0 P=)، FVC (001/0 P=)، FEV1 (001/0 P=)، FEV1/FVC (04/0 P=) و گلوکز ناشتای خون (001/0 P=) گروه ها تفاوت معنا داری مشاهده شد. براساس نتایج این تحقیق، برنامه تمرین ورزشی که موجب کاهش قند خون در افراد دیابتی شود، مداخله درمانی مؤثری برای بهبود عملکرد ریوی به شمار می رود.

زمینه و هدف : در مطالعه حاضر تأثیر دو شیوه تمرینی استقامتی تناوبی شدید و مقاومتی دایره ای بر عملکرد ریوی و ترکیب بدن در دختران دارای اضافه وزن بررسی شد. روش تحقیق: از بین دختران داوطلب واجد شرایط 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی دایره ای، تناوبی شدید و کنترل جای گرفتند. گروه های تمرینی 8 هفته، هفته ای 3 جلسه به تمرین پرداختند. تمرین مقاومتی در 7 ایستگاه، 2 نوبت، 15-8 تکرار و شدت 85-65 درصد یک تکرار بیشینه و تمرین تناوبی به صورت دویدن های 2 دقیقه ای با شدت 95-85 درصد ضربان قلب بیشینه، 11-8 تکرار و استراحت فعال   (40-30 درصد ضربان قلب بیشینه) اجرا گردید. قبل و بعد از دوره تمرینی، شاخص های تنفسی، ترکیب بدن، قدرت و استقامت عضلانی و حداکثر اکسیژن مصرفی اندازه گیری شدند. نتایج با آزمون های تحلیل واریانس یک سویه، تعقیبی LSD و t وابسته استخراج گردید و سطح معنی داری 0/05> p در نظر گرفته شد. یافته ها: بین تأثیر دو نوع تمرین بر بازدم با فشار در اولین ثانیه (FEV1 ) ، ظرفیت حیاتی با فشار (FVC) ، نسبت بازدم با فشار در ثانیه اول بر ظرفیت حیاتی با فشار ( FEV1/FVC) و جریان بازدمی 75- 25 درصد (FEF 25- 75%) ، وزن، شاخص توده بدن و محیط کمر به لگن؛ تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/05< p )؛ اما FVC   در گروه تمرین مقاومتی نسبت به حالت پایه بهبود یافت (0/03 = p ). توده بدون چربی تنها در گروه مقاومتی افزایش معنی داری داشت (0/03 = p) ، اما درصد چربی در دو گروه تمرین مقاومتی و تناوبی (به ترتیب با 0/008 = p و 0/01 = p ) کاهش معنی داری پیدا کرد. نتیجه گیری: انجام یک دوره تمرینات تناوبی شدید یا مقاومتی دایره ای تأثیر معنی داری بر اغلب شاخص های تنفسی پویا نداشتند؛ اما به نظر می رسد تمرین مقاومتی به بهبود بیشتری در FVC و ترکیب بدنی شرکت کنندگان منجر می شود.

زمینه و هدف: فعالیت ورزشی حاد ممکن است به عنوان یک عامل فیزیولوژیک استرس زا، منجر به پاسخ دستگاه ایمنی و در نتیجه افزایش معنی دار سطوح شاخص های التهابی شود. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر یک جلسه فعالیت حاد هوازی همراه با مصرف مکمل ویتامین C بر عمکلرد ریوی ورزشکاران مبتلا به برونکواسپاسم ناشی از ورزش بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 31 ورزشکار با تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی بالای 45 میلی لیتر / کیلوگرم/ دقیقه، به صورت همگن گزینش شده و به روش تصادفی ساده به دو گروه دریافت کننده ویتامینC (15نفر) و گروه کنترل (16 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه دریافت کننده ویتامین C  به مدت 3 هفته روزانه 500 میلی گرم از این مکمل مصرف کردند. طی دو مرحله (قبل و بعد از اجرای فعالیت درمانده ساز آستراند)، شاخص هایVC ،FVC ،FEV1 ،FEV1 / FVC ،PEF ،MVV آزمودنی های هر دو گروه به وسیله دستگاه اسپیرومتر دیجیتالی ارزیابی شدند. داده ها با روش آماری t وابسته برای مقایسه درون گروهی و کوواریانس برای مقایسه بین گروهی، در سطح معنی داری 05 / 0>p به کمک نرم افزار SPSSنسخه 19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مص رف 3 هفت ه مکم ل ویت امی ن   Cت أثیر مثب ت معن ی داری ب ر شاخ ص ه ای  VC(06 / 0=p) ؛ FVC (83 / 0=p)؛ FEV1 (60 / 0=p) ؛ FEV1 / FVC (69 / 0=p)؛ PEF (18 / 0=p)؛ MVV (79 / 0=p) ورزشکاران مبتلا به برونکواسپاسم ناشی از ورزش نداش ت و دو گ روه تج رب ی و کنت رل در ش اخص های VC  (63 / 0=p)؛ FVC  (31 / 0=p)؛ FEV1 (12 / 0=p) ؛ FEV1 / FVC  (06 / 0=p)،   PEF(36 / 0=p) و MVV (56/ 0=p) تفاوت معنی دار آماری نداشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف ویتامین C تأثیر معنی داری بر شدت برونکواسپاسم خفیف ناشی از ورزش در ورزشکاران ندارد.  

مقدمه و هدف: تمرینات ورزشی در تقویت دستگاه تنفس و ارتقای سطح عملکرد ریوی سودمند می باشد. هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر هشت هفته فعالیت ورزشی استقامتی و تمرین عضلات تنفسی بر عملکرد ریوی مردان کوهنورد بود.مواد و روش ها: در این پژوهش کارآزمایی بالینی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون، 30 مرد کوهنورد دانشگاه صنعتی شاهرود به صورت تصادفی به سه گروه ده نفری (کنترل، تمرین استقامتی و تمرین عضلات تنفسی) تقسیم شدند. قبل و بعد از برنامه تمرینی از تمام آزمودنی ها در گروه ها آزمون اسپیرومتری و آزمون بروس گرفته شد. گروه تمرین استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و 50 دقیقه در هر جلسه فعالیت ورزشی استقامتی و گروه تمرین عضلات تنفسی 30 تنفس کامل با دستگاه مکانیکی IMT، انجام دادند. از آزمون T وابسته برای ارزیابی تفاوت درون گروهی، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه برای ارزیابی تفاوت بین گروهی و آزمون تعقیبی بونفرونی و سطح معنی داری 0.05>P استفاده گردید.یافته ها: شاخص های تنفسی ظرفیت حیاتی آهسته، ظرفیت حیاتی با فشار، حجم بازدمی پرفشار در یک ثانیه، جریان بازدمی اوج، حداکثر جریان بازدم، جریان بازدمی در %75-25% ظرفیت حیاتی قوی و شاخص حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرین عضلات تنفسی نسبت به گروه تمرینات استقامتی افزایش معناداری داشت. در گروه تمرین استقامتی نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری نشان داد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد، استفاده از تمرینات تنفسی با دستگاهIMT  و تمرینات استقامتی در تمرینات ورزشی به عنوان مکمل باعث بهبود عملکرد ریوی و فاکتورهای ریوی مردان کوهنورد شود.