حسن خلجی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین بهره هوشی، هوش هیجانی و آمادگی حرکتی با یادگیری مهارت هایپنجه و سرویس والیبال بود. این مطالعه از نوع توصیفی و نیمه تجربی بود. جامعه آماری، دانش آموزان پسر 17-16 ساله دبیرستان های شهر الشتر به تعداد 1445 نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای تعداد 60 دانش آموز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برنامه تمرین 12 هفته ای، هفته ای 3 جلسه به شیوه تمرینات مسدود اجرا شد، تا در نهایت آزمودنی ها با تمرین 1800 کوششی در دو مهارت پنجه و سرویس والیبال به فلات در اجرا رسیدند. ابزار گردآوری اطلاعاتشامل پرسشنامه محقق ساخته اطلاعات فردی، فعالیت بدنی و ورزشی، پرسشنامه بهره هوشی ریون، پرسشنامه هوش هیجانی شاته،آزمون های مهارتی پنجه و سرویس والیبال ایفرد و آزمون های استاندارد آمادگی حرکتی بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در سطح معناداری 50/0p<انجام شد. همبستگی بین بهره هوشی و هوش هیجانی با اجرای مهارت های پنجه و سرویس والیبال در مرحله شناختی یادگیری معنادار و در بالاترین حد خود قرار داشت. این همبستگی در مراحل حرکتی و خودکاری یادگیری کاهش یافت. از طرفی همبستگی بین آمادگی حرکتی با اجرای این مهارت ها در مرحله شناختی و حرکتی یادگیری پائین ولی معنادار بود. این همبستگی در مرحله خودکاری یادگیری به بالاترین حد خود رسید. بهره هوشی و هوش هیجانی در مرحله شناختی و آمادگی حرکتی در مرحله خودکاری یادگیری مهارت های پنجه و سرویس والیبال مهمتر هستند.

هدف پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های شخصیتی خودپایی و هیجان خواهی ورزشکاران نخبه و غیرنخبه می باشد. نمونه آماری این پژوهش را 127 نفر از زنان ورزشکار استان سمنان با دامنه سنی 30-16 سال (62 نفر ورزشکار نخبه عضو تیم های ملی و لیگ برتر و 65 نفر ورزشکار غیرنخبه عضو تیم های حاضر در لیگ دسته 2 کشور) تشکیل می دادند که به صورت داوطلبانه در تکمیل پرسش نامه همکاری کردند. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های پس رویدادی با طرح علی ـ مقایسه ای و همچنین روش توصیفی از نوع همبستگی است. ابزار گردآوری این پژوهش شامل فرم جمع آوری اطلاعات فردی و پرسش نامه های خودپایی اشنایدر و هیجان خواهی آرنت بود. برای تلخیص اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها از آمار توصیفی و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی نظیر تحلیل واریانس یک راهه، آزمون تعقیبی توکی، آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد؛ بین متغیر خودپایی و هیجان خواهی ورزشکاران (نخبه و غیرنخبه) تفاوت مثبت معناداری وجود دارد. اگرچه بین خودپایی و هیجان خواهی ورزشکاران نخبه تفاوت معنا داری به دست نیامد ولی در مقابل، بین خودپایی و هیجان خواهی ورزشکاران غیرنخبه همبستگی معناداری مشاهده شد. بین متغیر خودپایی ورزشکاران نخبه و غیرنخبه نیز تفاوت معنادار بود. بدین معنا که خودپایی ورزشکاران نخبه بیشتر از ورزشکاران غیرنخبه به دست آمد و در انتها بین متغیر هیجان خواهی ورزشکاران نخبه و غیرنخبه ارتباط معناداری گزارش شد و میزان هیجان خواهی ورزشکاران نخبه فراتر از ورزشکاران غیرنخبه بود.

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر جنسیت و سطح فعالیت بدنی بر خودپنداره بدنی دانش آموزان بود. 408 دانش آموز دختر و پسر مقطع راهنمایی در دامنه سنی 11 تا 14سال (204 دانش آموز دختر سال و 204 دانش آموز پسر) به صورت خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه مشخصات فردی و پرسشنامه خود- توصیفی بدنی (مارش 1994) که شامل 11 خرده مقیاس بود را تکمیل کردند. پژوهش مربوطه از نوع علی مقایسه ای بود.در این تحقیق از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی در قالب یک طرح (سطح فعالیت) 2 × (جنسیت) 2 به منظور تعیین اثر جنسیت و سطح فعالیت بر خودپنداره بدنی و خرده مقیاس های آن استفاده شد. یافته های تحلیل واریانس دوعاملی نشان داد که اثر اصلی جنسیت و تعامل جنسیت و سطح فعالیت (05/0<Р) معنی دار نبوده ولی اثر اصلی سطح فعالیت معنی دار بود. بدین ترتیب که دانش آموزان فعال از خودپنداره بدنی بیشتری در مقایسه با دانش آموزان غیرفعال برخوردار بودند دانش آموزان دختر در خرده مقیاس قیافه ظاهر و فعالیت از خودپنداره بدنی بهتری نسبت به دانش آموزان پسر برخوردار بودند (05/0≥P) در حالیکه اثر سطح فعالیت بر خرده مقیاس های هماهنگی، فعالیت، لیاقت ورزشی، قیافه ظاهری، قدرت، انعطاف و استقامت معنی دار بود. (1 0/0≥P) و دانش آموزان فعال در خرده مقیاس های مذکور خودپنداره بدنی بهتری نسبت به دانش آموزان غیر فعال داشته اند. نتایج نشان می دهد مشارکت دانش آموزان در فعالیت های ورزشی منجر به افزایش عوامل جسمانی، ظاهری و روان شناختی می شود، که افزایش خودپنداره بدنی دانش آموزان را بدنبال دارد. بدین ترتیب فراهم آوردن مشارکت همه جانبه دانش آموزان در فعالیت های ورزشی در سطح مدارس به منظور افزایش خودپنداره بدنی ضروری است.

این تحقیق با هدف بررسی افکار و نظریات مولوی در باره کارکردهای تربیتی هنر قصه به رشته تحریر در آمده است. روش این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی است. پس از بررسی و نقد آثار این دانشمند بزرگ مسلمان، مشخص شد که مولوی معتقد است، قصه و نقل حکایات آموزنده یکی از ابزارهایی است که باعث آرامش خاطر روحی و روانی افراد می شود. شنیدن و گذر بر احوال شخصیت ها و قهرمانهای قصه و تطبیق وضع خود با آنها به ما بینشی می دهد تا ضمن سنجش و ارزیابی رفتار و اندیشه خود به اصلاح و تقویت آنها بپردازیم. مولوی پیامها و گزاره های مفهومی قصه ها و حکایات را یکی از مهمترین عوامل آگاهی و بینش متربیان می داند و نقش این پیامها را در تربیت و هدایت انسانها بسیار سودمند می داند به گونه ای که تأمل و تفکر در محتوای قصه ها افراد را از گرفتار شدن در رنجها و محنتها می رهاند. وی روش قصه سرایی و حکایت پردازی را یکی از بهترین وسیله های ایجاد الگوهای ذهنی و رفتاری برای متربیان و القای غیر مستقیم مفاهیم به آنان می داند.

تربیت دینی و نهادینه کردن آموزه های دینی در کودکان و نوجوانان سبب مصونیت آنان از آسیب های اخلاقی و اجتماعی می شود؛ زیرا دلیل بروز بسیاری از رفتارهای ناهنجار، نداشتن تربیت دینی و اخلاقی است. درونی شدن ارزش هایی مانند حجاب سبب مقاوت بیشتر آنان در برابر این کج روی ها می شود. والدین و مربیان اگر بخواهند کودکان را با حجاب آشنا و در وجود آنان نهادینه سازند، باید از کودکی و نوجوانی شروع کنند. در نظام تربیتی اسلام، آغاز تعلیم و تربیت با روش شناسی و بررسی شیوه های صحیح تربیتی، جایگاه ویژه ای دارد. درخت پرثمر تربیت آنگاه به بار می نشیند که نظریه های تربیتی در قالب شیوه های صحیح و درست به اجرا درآید. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و در پی بیان این نکته است که روش های الگوآفرینی، محبت، تشویق، بصیرت بخشی و قصه گویی موثرترین روش های والدین و مربیان برای درونی کردن حجاب در کودکان و نوجوانان به شمار می آید.

هدف از این پژوهش، مطالعة تأثیر یک برنامة منتخب حرکتی به عنوان تجارب حرکتی بر رشد مهارت های دستکاری کودکان 4 تا 6 ساله پسر بود. به این منظور 40 نفر به صورت تصادفی از بین نمونه های همگن شده با پرسشنامة ویژگی های فردی انتخاب شدند. پس از پیش آزمون با استفاده از آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ 2000 (بهرة حرکتی درشت یا مهارت های حرکتی بنیادی، مهارت های جابجایی و دستکاری یا کنترل شیء) آزمودنی ها به شیوة تصادفی به دو گروه برنامة حرکتی منتخب (سن 9 /58 = X ماه و 57 /8 = SD) همتاسازی شدند. سپس، به مدت 24 جلسه هر جلسه 30 دقیقه برنامة حرکتی منتخب اجرا شد. در این مدت گروه کنترل فعالیت های عادی روزمرة خود را انجام می دادند. در انتهای هفتة هشتم، پس آزمون به عمل آمد. در این تحقیق برای آزمون فرضیه از روش های کلموگروف اسمیرنوف و تی استیودنت مستقل و وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد، گروه حرکتی منتخب نسبت به گروه کنترل با 05 /0P< تاثیر بیشتری بر رشد مهارت های دستکاری داشته است. بنابراین با طراحی برنامة آموزشی مناسب و غنی سازی محیط می توان فرصت تمرین را برای رشد مهارت های دستکاری که پایه و اساس مهارت های تخصصی و ورزشی کودکان است، فراهم ساخت.

در بیشتر تحقیقات رابطه بین تعهد سازمانی و عملکرد سازمانی گزارش شده است؛ با وجود این، چنین رابطه ای در سازمان های ورزشی کشور به ویژه در استان مرکزی مشخص نیست. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین تعهد و عملکرد سازمانی مدیران تربیت بدنی است. آزمودنی ها عبارت بودند از 66 مدیر تربیت بدنی و 242 نفر از کارمندان تربیت بدنی سازمان های استان مرکزی. ابزار تحقیق شامل پرسشنامه های تعهد سازمانی و عملکرد سازمانی بود که به صورت تصادفی سهمیه ای بین آنها توزیع شد. یافته ها نشان داد (SD) ± M تعهد عاطفی مدیران برابر 02/7 ± 85/41 ، تعهد مستمر 24/7 ± 4/34 و تعهد هنجاری آنها 53/5 ± 36/35 است. همچنین بین تعهد عاطفی مدیران و نوع سازمان، بین انگیزه مدیران و نوع سازمان، بین توانایی و رشته تحصیلی مدیران، بین تعهد عاطفی و سابقه کار، بین تعهد عاطفی و سابقه مدیریت، بین تعهد هنجاری و سابقه کار، بین سابقه مدیریت و حمایت سازمانی و بین سابقه مدیریت و انگیزه مدیران رابطه آماری معنی داری وجود دارد. بین سایر عوامل، رابطه آماری معنی داری مشاهده نشد.

این پژوهش با هدف بررسی موانعِ بازدارنده بانوان شاغل در آموزش و پرورش شهر اراک از شرکت در فعالیت های بدنی منظم انجام شده است. روش پژوهش، پیمایشی ­ توصیفی است و پرسش نامه یی با پایایی 0.96 به عنوان ابزار پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است. جامعه آماری، همه بانوان شاغل در آموزش و پرورش شهر اراک در سال 1385 (2739 نفر) اند، که برای تعیین نمونه پژوهش، تعداد 350 نفر از آنان به روش تصادفی خوشه یی انتخاب شدند. بیش تر آزمودنی ها دارای وضعیت استخدامی رسمی بودند، حدود 40 درصد آن ها بین 11 تا 20 سال سابقه داشتند، 91درصد متاهل، و بیش از چهار پنجم آنان نیز دارای منزل شخصی بودند.پس از تحلیل داده ها به وسیله آمار توصیفی خی دو و آزمون میانگین رتبه فریدمن، نتایج نشان داد بنا به باور آزمودنی ها، مشکلات زیستی، روان شناختی، فردی، علمی، مالی، اقتصادی، و اجتماعی، در نپرداختن آن ها به فعالیت های بدنی و ورزشی منظم تاثیر ندارد، اما مشکلات فنی، مشکلات مربوط به اماکن و تجهیزات ورزشی، مشکلات مدیریتی، و مشکلات اقلیمی و آب و هوایی، به ترتیب، از دلایل نپرداختن بانوان کارمند آموزش و پرورش به فعالیت های بدنی و ورزشی منظم است.

موفقیت در اجرای مهارت های شنا علاوه بر داشتن ویژگی های مناسب بدنی مستلزم آگاهی از عوامل بیومکانیکی اثرگذاری چون نیروی جلوبرنده، نیروی مقاوم و کارایی نیروی جلوبرنده می باشد(1). هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر حرکت چرخشی اندام فوقانی بر رفتار دینامیکی آب (جهت جریان و سرعت) در شنای کرال سینه بود. سه شناگر نخبه جوان به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت نمودند. دو دوربین که باسرعت آزمودنی حرکت می کردند حرکت رشته های متصل به ساعد و دست شناگران را ثبت کرده، و جهت حرکت رشته ها جهت جریان آب را نشان داد. فشار وارده به قسمتهای مختلف اندام با سنسور FSR اندازه گیری شد. با استفاده از روش پلونومیال مرتبه سوم در نرم افزار excel اطلاعات مربوط به فشار فیلتر شد. نتایج نشان داد که حرکت چرخشی اندام فوقانی، در انتهای مرحله حرکت به داخل و مرحله حرکت به خارج باعث ایجاد شیب فشار در طول اندام شده که جهت آن از سمت شانه به سمت دست بود. شیب فشاری موجود، جریان محوری در طول اندام فوقانی را موجب شد که جهت آن از شانه به طرف دست بود. ایجاد جریان محوری بر اساس قانون برنولی می باشد. با توجه به قانون برنولی شیب فشار برعکس سرعت حرکت می باشد و با عنایت به اینکه در اندام فوقانی شناگران سرعت حرکت دست از شانه بیشتر است، جایی که سرعت حرکت بیشتر است فشار کمتر بوده و جایی که سرعت حرکت کمتر است فشار بیشتر است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد باند ورتکس در بین آزمودنی ها وجود ندارد و سرعت و جهت جریان در طول حرکت اندام فوقانی در آب ثابت نمی باشد. نتایج حاصل از این تحقیق فرض اندازه گیری نیروی جلو برنده با روش آنالیز حرکت در مسیر خاص را مورد تردید قرار داد.

پژوهش حاضر به بررسی اثر پیاده روی منظم بر اضطراب کلی، صفتی، و حالتی دوران بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبتهای دوران بارداری شهرستان قم بودند که از بین آنها دو گروه 10 نفره در سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره در سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش سطح اضطراب با استفاده از پرسش نامه اضطراب کتل ارزیابی شد. به گروه های تجربی، برنامه ویژه 8 هفته ای پیاده روی با شدت50% تا 65% MHR داده شد. یافته ها نشان داد، بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه تجربی در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش معناداری وجود داشت (05/0>P). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه دوم بارداری تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0P>). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه سوم بارداری افزایش معناداری وجود داشت (05/0>P). نتیجه آنکه فعالیت بدنی هوازی با شدت متوسط و منظم درمان غیردارویی ای است که در کاهش اضطراب دوران بارداری مفید است.

هدف: هدف این تحقیق، بررسی برنامه درسی تربیت بدنی دانش آموزان کم توان ذهنی است. روش: روش این تحقیق، پیمایشی از نوع توصیفی است. جامعه آماری تحقیق 375 نفر از کارشناسان آموزش و پرورش استثنایی استان مرکزی است. 197 نفر، بر اساس جدول تعیین حجم نمونه مورگان، به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه با پایایی 0.90 بود. برای تحلیل داده ها از محاسبه فراوانی، درصد و آزمونهای خی دو و کروسکال - والیس استفاده شد. یافته ها: تحلیل دیدگاههای کارشناسان آموزش و پرورش استثنایی استان مرکزی نشان می دهند که وضعیت تعریف و تدوین اهداف درس تربیت بدنی دانش آموزان کم توان ذهنی بسیار نامطلوب (%68.6)، وضعیت محتوای رسمی (%90.9) و غیررسمی (%39.6) این درس نامناسب، شیوه تدریس درس تربیت بدنی (%40.9)، و دانش تخصصی معلمان تربیت بدنی (%34.3)، نامناسب و نامطلوب است. همچنین، آنها میزان ساعات درس تربیت بدنی را با نیازهای دانش آموزان کم توان ذهنی متناسب و کافی نمی دانند (%59.4). مهم ترین راهکارهای اصلاحی برنامه درسی تربیت بدنی دانش آموزان کم توان ذهنی از دیدگاه کارشناسان، 1) تعریف و تدوین فلسفه و اهداف درس تربیت بدنی، 2) تدوین کتاب درسی، جزوه ها، و لوحهای آموزشی و کمک آموزشی تربیت بدنی، 3) به کارگیری نیروی متخصص تربیت بدنی استثنایی عنوان شده است. نتیجه گیری: تدوین و تعریف فلسفه، اهداف، و محتوای درس تربیت بدنی، به کارگیری نیروی انسانی متخصصِ تربیت بدنی استثنایی، و نظارت بر حسن اجرای این درس، مهم ترین پیشنهادهای این تحقیق هستند.

هدف این پژوهش هنجاریابی حرکات درشت و ظریف کودکان 6-3 ساله و تعیین روایی و پایایی آن در شهرستان شیراز است. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی – پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش را کودکان شیراز تشکیل می دهند که در آن 1524 کودک 6-3 ساله به طور خوشه ای – طبقه ای از مهد کودک ها، مراکز بهداشتی، کانون های فرهنگی و سالن های ورزشی جمع آوری شدند. در این پژوهش حرکات درشت و ظریف در کودکان از طریق آزمون رشد دنور II مورد مشاهده قرار گرفت. در بخش حرکات درشت مهارت هایی چون پرش افقی، حفظ تعادل و در حرکا ت ظریف مهارت هایی چون روی هم گذاشتن مکعب، تقلید خط عمودی، چرخش انگشت شست و ... وجود داشت. پایایی آزمون از طریق روش آزمون – بازآزمون روی 83 کودک و با فاصله زمانی 10-7 روز محاسبه شد که ضریب توافق آن 87/91 درصد به دست آمد. ضریب روایی با استفاده از تحلیل واریانس (نظریه آلن وین، 1979) به دست آمد. همچنین با استفاده از آمار توصیفی روند حرکتی کودکان، تفاوت های جنسیتی و جداول هنجار سنی به تفکیک مواد آزمون تهیه شد. یافته های پژوهش نشان داد که آزمون دنور II پایایی و روایی زیادی دارد. آزمودنی های پژوهش حاضر در حرکات درشت و ظریف، در تمام نقاط درصدی نسبت به کودکان دنور عقب تر بودند. داده های مربوط به دو جنس نشان داد که در بخش حرکات ظریف تفاوت معنی داری بین دو جنس وجود دارد، اما در بخش حرکات درشت این تفاوت معنی دار نیست. همچنین مشخص شد که از این آزمون می توان برای اندازه گیری حرکات درشت و ظریف در کودکان 6-3 ساله استفاده کرد. ازاین رو پیشنهاد می شود، که مراکز مسئول برنامه های حرکتی – فعالیت بدنی را با همکاری متخصصان تربیت بدنی برای جبران این عقب ماندگی ها تدوین و اجرا کنند. آزمون دنور II در بخش حرکات ظریف و درشت استاندارد شده و برای شهر شیراز دارای روایی و پایایی و جداول نورم است.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر سه روش تمرین متغیر بر یادگیری یک مهارت است. روش تحقیق این پژوهش، نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق شامل مدارس ابتدایی شهریار کرج بود که یکصد آزمودنی به صورت در دسترس انتخاب شدند. این نمونه آماری به طور تصادفی چهار گروه 25 نفره تقسیم شدند که سه گروه برای اجرای برنامه های تمرین متغیر و یک گروه، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. گروه های سه گانه تمرین متغیر به طور تصادفی به گـروه های «الف» ، «ب» و «ج» نامگذاری شدند. به منظور تغییر شاخص ها، قطر و وزن توپ و مسافت تا هدف دستکاری شد. گروه «الف» پاس بغل را از 5 فاصله و با توپ شماره 4، گروه «ب» از 15 فاصله و با توپ شماره 4 و گروه «ج» از 15 فاصله و با توپ های 3 و 5 انجام دادند. هر آزمودنی در هر جلسه می توانست 60 ضربه بزند که این تکلیف شامل 12 ضربه از هر 5 فاصله بود. گروه «ب» از 15 فاصله و از هر فاصله 4 ضربه زدند. ضربـه های گروه «ج» نیز مانند گروه «ب» بود، با این تفاوت که هر 20 ضربه را با شماره توپ یکسانی زدند. این تمرین ها در 3 روز انجام شد و پس از 48 ساعت، آزمون یادداری و انتقال انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، آزمون پاس بغل پای مور- کریستین بود. روش آماری استفاده شده، آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی بود. حاصل تحلیل امتیازها در مرحله یادداری نشان داد که بین عملکرد یادداری گروه «ب» و گروه گواه تفاوت معنی داری وجود ندارد (95/0 = ?). همچنین، بین عملکرد گروه های چهارگانه در آزمون انتقال تفاوت معنی داری مشاهده نشد (95/0 = ?). نتیجه کلی اینکه متغیر ساختن بیش از اندازه تمرین و نیز افزایش تعداد تکرارها، موجب افزایش بیشتر یادگیری در این مهارت نخواهد شد.

The aim of this study was determine the effects of internal versus external attentional focus strategies on the performance and learning in novice children and adolescences. At the practice phase، participants (76 men; 8-9; 10-11; 13-14 years، & right-foot dominant) without prior experience were required to dribble a colorful soccer ball quickly and accurately through a slalom course on the grass field. Participants were randomly assigned to two groups. They asked to recall which part of the foot (internal) was touching the ball or which color of the ball (external) is facing up at 3 random points during the trial. Retention and transfer (external evaluation) performed without instructions or reminder on day 2. Movement time (MT) and errors data were analyzed in analysis of variance with repeated measures on the trials. The internal focus condition had lower errors during practice، but the external focus showed faster MT during transfer.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر بازی های بومی _ محلی به عنوان تجربه های حرکتی بر رشد مهارت های جابه جایی در پسران 7 تا 9 ساله بود. به این منظور 40 نفر به صورت تصادفی از بین نمونه های همگن شده با پرسشنامه ویژگی های فردی انتخاب شدند. پس از انجام پیش آزمون مهارت های جابه جایی با TGMD-2، آزمودنی ها به دو گروه بازی های بومی _ محلی و فعالیت های معمول، همتاسازی شدند. سپس به مدت 24 جلسه بازی های بومی و محلی اجرا شد. بعد از 12 جلسه و 24 جلسه از هر دو گروه آزمون میانی و پس آزمون به عمل آمد. نتایج تحقیق نشان داد که بازی های بومی – محلی نسبت به فعالیت های معمول با (05/0 P<) تأثیر بیشتری بر رشد مهارت های جابه جایی دارند و فعالیت های معمول نیز بر رشد مهارت های جابه جایی تأثیر داشت ولی تأثیر آنها بر رشد مهارت های جابه جایی معنی دار نبود. نتیجه اینکه بازی های بومی – محلی می تواند برنامه های مناسب برای رشد مهارت های جابه جایی باشد.