منصور خلیل زاده کوچمشکی

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر خودگویی انگیزشی بر عملکرد استقامتی با تأکید بر نقش خودتعیین گری بود.   روش پژوهش: شرکت کنندگان شامل 18 دانشجوی رشته تربیت بدنی با سابقه انجام تمرین منظم با میانگین سنی 2/5±21/08 سال بودند که به صورت داوطلبانه پس از آشنایی با اهداف تحقیق و کاربرد نتایج آن در تحقیق حاضر شرکت کردند. طرح تحقیق به صورت درون گروهی اجرا شد و برای کنترل اثر تازگی و ترتیب ارائه سطوح مختلف متغیر مستقل از همترازسازی متقابل استفاده شد. در سه شرایط پایه، خودگویی انگیزشی خودمختار (خودتعیین کننده)، خودگویی انگیزشی کنترل شده (مربی تعیین کننده) به صورت درون گروهی عملکرد استقامتی آنها در آزمون بروس بر اساس زمان رسیدن به وامانده سازی و ادراک از فشار با آزمون بورگ سنجیده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که خودگویی در شرایط خودتعیین کننده نسبت به مربی تعیین کننده به کاهش ادراک از فشار و بهبود عملکرد استقامتی منجر شد. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که خودگویی در شرایط مربی تعیین کننده و خودتعیین کننده نسبت به شرایط بدون خودگویی به بهبود عملکرد استقامتی منجر شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد جوّ انگیزشی خودمختار در شرایطی که ورزشکار در انتخاب و استفاده از نوع عبارت های خودگویی نقش اصلی را ایفا می کرد، با برآورده کردن نیازهای روان شناختی خودمختاری، ارتباط و شایستگی زمینه بهبود عملکرد استقامتی و کاهش ادراک از فشار ورزشکاران را فراهم کرد.

مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر زمان بندی استفاده از خودگویی راهبردی بر عملکرد و یادگیری افراد نوآموز بود. روش پژوهش: 36 دانشجوی نوآموز در مهارت های بسکتبال انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه خودگویی راهبردی قبل از ارائه بازخورد، بعد از ارائه بازخورد و کنترل تقسیم شدند. در هر جلسه، 60 کوشش تمرینی از چهار نقطه از قوس بسکتبال داده شد. مربی پس از هر سه کوشش یک بازخورد درباره شیوه اجرای مهارت به نوآموزان می داد. در گروه تجربی اول، به نوآموزان آموزش داده شد تا از خودگویی راهبردی پس از اتمام سه کوشش تمرینی و پیش از ارائه بازخورد برای شناسایی خطا استفاده کنند؛ به گروه تجربی دوم، از نوآموزان خواسته شد که از خودگویی راهبردی پس از ارائه بازخورد برای اصلاح خطاها استفاده کنند و در گروه کنترل، تمرینات و بازخورد داده شد، اما خودگویی ارائه نشد. در نهایت، دو هفته پس از پایان مداخله آزمون یادداری برگزار شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس دوعاملی در مرحله اکتساب نشان داد که اثر اصلی جلسات (0/000=P) و گروه (0/024=P) بر عملکرد شوت بسکتبال معنی دار بود. همچنین، اثر تعاملی جلسات و گروه بر عملکرد شوت بسکتبال معنا دار بود (0/001=P). در نهایت، خودگویی پیش از ارائه بازخورد نسبت به بعد از بازخورد به بهبود یادگیری مهارت شوت بسکتبال منجر شد (0/007=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد خودگویی راهبردی در قبل از ارائه بازخورد به دلیل توجه بر شناسایی خطا و استفاده از بازخورد مربی درباره نحوه اصلاح خطاها برای یادگیری پرتاب بسکتبال مفید است.

هدف: پژوهش حاضر با هدف تأثیر خستگی هیجانی و اضطراب پیشرفت تحصیلی بر خوش بینی و فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان ورزشکار اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع توصیفی-پیمایشی بود که از منظر هدف، جز تحقیقات کاربردی است و به صورت میدانی انجام شد. جامعه آماری همه دانش آموزان ورزشکار مرد بودند که در تیم های ورزشی به صورت منظم فعالیت داشتند که اطلاعاتی درخصوص تعداد آنان در دسترس نبود. براساس روش نمونه گیری دردسترس، 200 تن از آنان که در رشته های ورزشی مختلف فعالیت داشتند، به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار پژوهش چهار پرسش نامه خستگی هیجانی، پرسشنامه اضطراب پیشرفت تحصیلی، پرسشنامه خوش بینی تحصیلی و پرسشنامه فرسودگی تحصیلی بود. یافته ها: مطابق با نتایج مدل پژوهش و آماره تی مشخص شد که خستگی هیجانی بر خوش بینی تحصیلی تأثیری به میزان 596/0- و فرسودگی تحصیلی به میزان 805/0 دارد. همچنین اضطراب پیشرفت تحصیلی بر خوش بینی تحصیلی تأثیری به میزان 294/0- و فرسودگی تحصیلی تأثیری به میزان 151/0 دارد. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود در جهت افزایش خوش بینی و کاهش فرسودگی تحصیلی دانش آموزان، خستگی هیجانی و اضطراب پیشرفت تحصیلی آن ها در دوران تحصیل مدنظر قرار گیرد.

پژوهش حاضر با هدف تأثیر عشق به ورزش بر رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی طراحی و اجرا گردید. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بود و به روش میدانی انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه نیروهای داوطلب شرکت کننده در تورنمت دوچرخه سواری دور آذربایجان بودند که تعداد آنان 50 نفر بود. به دلیل پایین بودن حجم جامعه آماری، بر اساس روش نمونه گیری تمام شمار، تمامی جامعه آماری به عنوان نمونه پژوهش مشخص گردید. در نهایت، تعداد 43 پرسش نامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر نشان داد عشق به ورزش بر رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی تأثیر معناداری دارد. این مسئله بیانگر این مهم است که عشق به ورزش سبب بهبود و ارتقاء رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی می گردد. از این رو جهت بهبود رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی می بایستی عشق به ورزش در میان داوطلبان را بهبود داد.

هدف پژوهش حاضر ارائه مدل نقش رشد شخصیت بر رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی بود. جامعه آماری را کلیه نیروهای داوطلب شرکت کننده در تورنمنت دوچرخه سواری دور آذربایجان تشکیل داد. تعداد آنان شامل 50 نفر بود. به دلیل پایین بودن حجم جامعه آماری، بر اساس روش نمونه گیری تمام شمار، تمامی جامعه آماری به عنوان نمونه پژوهش مشخص گردیدند. در نهایت پس از پخش و جمع آوری پرسش نامه های پژوهش، تعداد 43 پرسش نامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر نشان داد رشد شخصیت بر رضایت مندی داوطلبان رویدادهای ورزشی تأثیر معناداری دارد. همچنین مشخص گردید رشد شخصیت سبب می گردد تا داوطلبان رضایت مندی بیشتری از حضور در رویدادهای ورزشی داشته باشند. بنابراین پیشنهاد می گردد تا متولیان رویدادهای ورزشی ضمن توجه به مقوله رشد شخصیت، زمینه را جهت رشد شخصیت داوطلبان  از طریق محول نمودن فعالیت ها و وظایف مهم و در سطح توان افراد در رویداد های ورزشی را فراهم نمایند.