خلیل خیام باشی

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش تراکم توده استخوانی را افزایش می دهد. اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر استخوان ایجاد می کند اطمینان حاصل نشده است (6). هدف این مطالعه، تعیین اثر درازمدت سه نوع فعالیت بدنی (استقامتی، سرعتی، و قدرتی) بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران نخبه مرد در مقایسه با مردان غیرورزشکار بوده است. این تحقیق از نوع علی- مقایسه ای پس از وقوع است. نمونه ها عبارت بودند از 30 ورزشکار نخبه مرد (10 دونده استقامتی3000 و5000 متر، 10دونده سرعتی100 و200متر، و 10 بدن ساز)، و10 غیرورزشکار سالم، بین سنین 20 تا 30 سال، که به صورت در دسترس انتخاب شدند. چگالی ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها با دستگاه جذب سنج دوتایی انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD) تحلیل شدند. در مقایسه با گروه کنترل، بدن سازان و دونده های سرعت در ناحیه گردن استخوان ران، و مهره های کمر به طور معناداری چگالی ماده معدنی بالاتری داشتند، در حالی که چگالی ماده معدنی هر دو ناحیه مذکور در دوندگان استقامتی، به طور معناداری پایین تر بود) 05/0≤ P). همچنین، تراکم توده استخوانی بدن سازان، در مقایسه با دونده های سرعت، در دو ناحیه اندازه گیری شده بیشتر و به لحاظ آماری معنادار بود (05/0≤ P)، در صورتی که تراکم استخوانی هر دو ناحیه در دوندگان استقامت به طور معناداری کمتر بود) 05/0≤ P). نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که پاسخ استخوان در برابر بار مکانیکی، به نوع و شیوه فعالیت ورزشی وابسته است.

با در نظر گرفتن این فرض که عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران با کنترل چرخش داخلی و اداکشن ران، کاهش زاویه Q و کاهش کشش رتیناکولوم خارجی کشککی در قرار گرفتن کشکک در مسیر مناسب خود نقش مهمی ایفا می کنند و از این طریق، تماس کشکک را با سطوح مفصلی کاهش می دهند، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران بر بیماران زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی است. 30 بیمار زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 63/6±77/30 سال، قد 2/5± 33/159 سانتی¬متر، وزن 07/10±95/61 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به¬صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. اعضای گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه نیم ساعت تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران را انجام دادند و گروه کنترل نیز در مدت زمان مشابه، تحت دارودرمانی قرار گرفتند. از آزمودنی ها، قبل و بعد از سپری کردن دوره درمانی، آزمون به عمل آمد. متغیر عملکرد، با استفاده از پرسشنامه عملکردی (WOMAC) و قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران، با استفاده از دینامومتر دستی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرار شده در سطح ≤0.05α استفاده شد. پس از هشت هفته درمان، میانگین عملکرد گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل بهبود معنی¬دار (001/0p<) و میانگین قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (001/0p<). با توجه به یافته های پژوهش، می توان نتیجه گرفت که تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران برای بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی مفید است و باعث بهبود عملکرد مبتلایان به سندرم درد کشککی رانی می شود.

در این پژوهش ویژگی های روانشناختی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده به منظور تعیین تاثیر عوامل روانی بر آسیب دیدگی بررسی شده است. از میان تمامی دانشجویان پسر ورزشکار، 169 نفر دانشجوی شرکت کننده در مسابقات دانشجویی دو و میدانی با میانگین سنی 22.5 سال نمونه آماری در دسترس انتخاب شدند. بر اساس نتایج پرسشنامه آسیب، آزمودنیها به دو گروه ورزشکاران آسیب دیده (75 نفر)، و غیر آسیب دیده (94 نفر) تقسیم شدند. از این تعداد 26 نفر نیز در حین انجام مسابقات دچار آسیب دیدگی شدند. در این تحقیق از برگه مشخصات فردی، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی -2 (CSAI-2) رینر مارتنز، پرسشنامه 34 سوالی آیزنک (خطر پذیری، هیجان طلبی و پرخاشگری)، مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته آسیب های ورزشی قبل از انجام مسابقات دو و میدانی استفاده و در مورد گروه های نمونه اجرا شد. نتایج نشان داد ورزشکارانی که اعلام کردند در 2 سال قبل از مسابقات آسیب دیده اند، در ویژگی های روانشناختی اضطراب شناختی، اضطراب تنی، خطرپذیری، هیجان طلبی و پرخاشگری نسبت به ورزشکاران غیر آسیب دیده امتیاز بالاتری کسب کرده بودند و اعتماد به نفس کمتری داشتند (0.01>p). بین ویژگی های روانشناختی اضطراب تنی، خطرپذیری، هیجان طلبی و پرخاشگری ورزشکاران آسیب دیده در حین مسابقات و ورزشکاران غیر آسیب دیده تفاوت معناداری وجود داشت (0.01>p). ولی بین اضطراب شناختی و اعتماد به نفس دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. وجود تفاوت معنادار در ویژگی های روانشناختی دو گروه نشان می دهد که ورزشکاران آسیب دیده روحیه خطرپذیری و هیجان طلبی دارند و از خطر کردن واهمه ای ندارند، به همین دلیل احتمالا خود را بیشتر در موقعیت های خطرزا که پیامد آن آسیب دیدگی است قرار می دهند. همچنین این احتمال داده می شود که عوامل روانی همچون استرس و اضطراب بر آسیب دیدگی ورزشکاران تاثیر داشته باشند. لذا مربیان و مسوولان با کمک روان شناسان لازم است این افراد را شناسایی کنند و اقدامات لازم را صورت دهند.

کنترل پوسچر، عبارت است از حفظ اندام ها و قسمت های مختلف بدن در راستای بیومکانیکی مناسب که به دو شکل ایستا و پویا وجود دارد. پوسچر پویا حالتی است که بدن و قسمت های مختلف آن هنگام راه رفتن و دویدن در حال حرکت اند. خستگی، یکی از عواملی است که کنترل پوسچر را تحت تاثیر قرار می دهد. خستگی عضلانی می تواند اطلاعات رسیده از منابع حسی به مغز را مختلف کند و تعادل را از بین ببرد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر خستگی عضله چهارسر ران بر کنترل تعادل پویا هنگام راه رفتن بود. به این منظور 30 والیبالیست (15 مرد و 15 زن) (سن 12/4 ±46/22 سال، قد 9/5 ± 5/198 سانتی متر، وزن 74/9 ± 2/60 کیلوگرم) به عنوان نمونه در این تحقیق شرکت کردند. به منظور ایجاد خستگی ایزومتریک عضله چهارسر ران از دستگاه دینامومتر دیجیتالی و برای ارزیابی تعادل و تعیین تغییرات جابه جایی و سرعت مرکز فشار به عنوان شاخص های تعادل قبل و بعد از ایجاد خستگی از دستگاه صفحه نیرو استفاده شد. داده ها از طریق آنوا تجزیه و تحلیل شد (05/0>P). نتایج نشان داد با اینکه جابه جایی مرکز فشار بر روی محورهای فرونتال و ساجیتال پس از اعمال خستگی نسبت به قبل از آن بیشتر شد، اما این اختلافات از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0P). از یافته-های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بین خستگی عضله چهارسر ران و تغییرات جابه جایی و سرعت مرکز فشار در محورهای فرونتال و ساجیتال ارتباط زیادی وجود ندارد، بنابراین خستگی عضله چهارسر ران تاثیری بر تعادل پویا هنگام راه رفتن نداشت.

هدف از این پژوهش، مقایسه عوامل روانی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده و پیش بینی ورزشکارانی که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، با توجه به عوامل روان شناختی است. از میان دانشجویان پسر ورزشکار در سال 1384، 169 دانشجوی شرکت کننده در مسابقات دو و میدانی با میانگین سنی 7/3 ± 7/22 سال، به صورت نمونه در دسترس انتخاب و بر اساس نتایج پرسشنامه آسیب، آزمودنی ها به دو گروه ورزشکاران آسیب دیده (75 نفر) و غیر آسیب دیده (94 نفر) تقسیم شدند. در این تحقیق از برگه مشخصات فردی، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی -2 (CSAI-2) رینر و مارتنز، پرسشنامه 34 سؤالی آیزنک، مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته آسیب های ورزشی، قبل از انجام مسابقات دو و میدانی استفاده و در مورد گروه های نمونه اجرا شد. همچنین از روش آماری تحلیل واریانس یکطرفه برای بررسی تفاوت های بین دو گروه، و از روش تحلیل تمایزات برای پیش بینی احتمالی آسیب دیدگی ورزشکاران استفاده شد. به طور کلی نتایج این تحقیق بین ویژگی های روان شناختی دو گروه، تفاوت نشان می دهد (01/0P<). همچنین تحلیل تمایزات نشان داد ورزشکارانی که از پرسشنامه این تحقیق نمره 83 به بالا را کسب کنند، مستعد آسیب هستند و در آینده بیشتر احتمال دارد دچار آسیب دیدگی شوند. در نهایت محققان بر این باورند که با بررسی ویژگی های شخصیتی و عوامل روان شناختی می توان احتمالاً ورزشکارانی را که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، شناسایی کرد و راهکارهای مناسب را به منظور پیشگیری از آسیب دیدگی به کار برد

ارتفاع پرش عمودی در جا ممکن است تحت تاثیر وضعیت قرارگیری پاها بر روی زمین در لحظه پرش قرار گیرد و به دلیل افزایش مزیت فیزیولوژیک عضلات در برخی از وضعیت ها، افزایش یابد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ارتفاع پرش عمودی در جا در وضعیت نرمال (چرخش خارجی 15 درجه ای پاها)(N)، چرخش داخلی 15 درجه ای از وضعیت نرمال (دو پا موازی)(Par)، چرخش داخلی 30 درجه ای پاها از وضعیت نرمال (IR) و وضعیت آزاد پرش (F) است. به این منظور آزمون استاندارد پرش سارجنت به صورت پیش تجربی بر روی 118 داوطلب 19-27 ساله دختر و پس انجام گرفت. سه پرش اول کلیه آزمودنی ها از وضعیت آزاد و ترتیب اجرای دیگر پرش ها به صورت تصادفی بود. به منظور بررسی نتایج داده ها از آنالیز واریانس یکسویه و آزمون تعقیبی دانکن استفاده شد. نتایج آزمون در مردان در وضعیت (F) : 246/6±68/55، (Par):934/5±41/54 ، (N): 036/6±05/54، (IR): 887/5±97/52 و زنان در وضعیت (F) : 160/5±44/37، (Par): 847/4±05/37، (N): 093/5±88/36، (IR) : 075/5±27/36 سانتیمتر بود (05/0?? ) . از آنجایی که داده های پرش زنان و مردان به یک سمت تمایل دارد، وضعیت قرارگیری پاها بر روی زمین به هنگام پرش باید به عنوان عامل اثرگذار بر ارتفاع پرش مورد توجه قرار گیرد.

اغلب بازیکنان برای ضربه زدن به توپ یک پای برتر دارند. اعتقاد بر این است که این برتری ممکن است به تفاوت در میزان تراکم مواد معدنی استخوان در اندامهای تحتانی بینجامد. هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه تراکم مواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر بازیکنان فوتبال و افراد غیرورزشکار. بدین منظور، میزان تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای برتر و غیربرتر 15 فوتبالیست حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 2/0± 2/23 سال، وزن: 8/1 ± 3/70 کیلوگرم؛ و قد: 1 ± 3/174سانتی متر) و 14 فرد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 4/0± 22سال؛ وزن: 4/2 ± 6/61کیلوگرم؛ و قد: 2/1± 9/173 سانتی متر) ارزیابی شدند. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA)، ترازو، قدسنج، و پرسش نامه سابقه ورزشی و پزشکی جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق آزمون t وابسته و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این تحقیق نشان داد میزان تراکم مواد معدنی استخوان پای غیربرتر بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برترآنهاست (01/0=P، 92/2=t) (2mg/cm1335 در برابر 1288)، در حالی که در افراد غیرورزشکار تفاوت معناداری بین دو پا مشاهده نشد (95/0=P، 05/0=t) (2mg/cm 5/941 در بـرابـر 1/941). همچنین، میزان تـراکم مـواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر (2mg/cm1288 در برابر 1335) بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برتر و غیربرتر افراد غیرورزشکار (2mg/cm 1/941 در برابر 5/941) (000/0=P، 58/8=t، 03/8=t) بود. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد درگیری بیشتر پای غیربرتر فوتبالیستها در حرکاتی از قبیل پرش و فرود و عمل، تکیه گاهی در حین شوت زدن است و به بالا رفتن میزان تراکم مواد معدنی بیشتر در پای غیربرتر نسبت به پای برتر می انجامد. همچنین، به نظر می رسد ورزش فوتبال تراکم مواد معدنی استخوان در پای برتر و غیربرتر فوتبالیستها را افزایش می دهد که این نکته در پیشگیری از پوکی استخوان اهمیت دارد.

مزیت بازی خانگی به عنوان عامل موفقیت در بسیاری از ورزشها گزارش شده است. هدف از این تحقیق، بررسی مزیتهای بازیهای خانگی در لیگهای فوتبال کشورهای آسیایی است. به همین منظور، اطلاعات مربوط به تعداد برد، باخت، مساوی و تعداد امتیاز کسب شده در بازیهای خانگی و بازیهای خارج از خانه تیمهای حاضر در لیگهای 17 کشور آسیایی شامل دو منطقه غرب و جنوب غرب آسیا و شرق و جنوب شرق آسیا از طریق سایت اینترنتی www.soccerway.com به دست آمد و مورد تحلیل و تجزیه قرار گرفت. نتایج نشان دادند که پدیده مزیت بازی خانگی در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا 3.1 درصد بیش از منطقه غرب و جنوب غرب آسیا بوده (52.4 درصد در برابر 49.3 درصد). در کشورهای منطقه غرب و جنوب غرب آسیا، پدیده مزیت بازی خانگی در لیگ فوتبال عربستان بیشترین تاثیر (60.6 درصد) و در لیگ فوتبال بحرین کمترین تاثیر (50.3 درصد) را داشت. در کشورهای منطقه شرق و جنوب شرق آسیا بیشترین تاثیر این پدیده در لیگ فوتبال اندونزی (65.3 درصد) و کمترین تاثیر در لیگ فوتبال هنگ کنگ (55 درصد) مشاهده شد. از این رو، از مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری کرد که پدیده مزیت بازی خانگی در کشورهای آسیایی چون سایر نقاط دنیا در عملکرد تیمها موثر بوده است.

عموم بازیکنان برای پرتاب یا ضربه زدن به توپ، یک دست و پای برتر دارند، این برتری ممکن است به افزایش تراکم مواد معدنی استخوان در اندام برتر ورزشکاران منجر شود. هدف از این تحقیق، مقایسه تراکم مواد معدنی استخوانی دست برتر و غیربرتر و پای برتر و غیربرتر زنان هندبالیست حرفه ای بود. پانزده هندبالیست زن حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد، سن: 1 /3±6 /23 سال، قد 6 /3±4 /169 سانتی متر، وزن 7 /5 ±9 /62 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. تراکم مواد معدنی استخوان رادیوس دست برتر و غیربرتر و همچنین گردن و تروکانتر استخوان ران پای برتر و غیربرتر ورزشکاران با استفاده از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که در تراکم مواد معدنی استخوان دست برتر (7 /381 میلی گرم بر سانتی متر مربع) و غیربرتر (3 /384) هندبالیست ها تفاوت معناداری وجود ندارد (05 /0P) . تراکم مواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر به طور معناداری بیشتر از دست برتر و غیربرتر بود (05 /0>P) . تراکم مواد معدنی اندام تحتانی هندبالیست ها بیشتر از اندام فوقانی آنها بود (05 /0>P) . تراکم مواد معدنی استخوان بالاتنه نیز به طور معناداری بیشتر از پایین تنه بود (05 /0>P) . می توان نتیجه گرفت که درگیری بیشتر پای غیربرتر در تیک آف، استارت، توقف، پرش و فرود در هندبال موجب افزایش تراکم مواد معدنی استخوان در پای غیربرتر می شود

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تراکم استخوان ستون فقرات کمری و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای و افراد غیرورزشکار است. بدین منظور پانزده نفر از فوتبالیست های حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 2/0 ±2/23 سال، وزن 8/1 3±/70 کیلوگرم، قد 1 ± 3/174 سانتیمتر) و 14 نفر از افراد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 4/0± 22 سال، وزن 4/2 ±6/61 کیلوگرم و قد 2/1 ±9/173 سانتیمتر) در این تحقیق شرکت کردند. داده ها به وسیله دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) و پرسشنامه سابقه پزشکی جمع آوری شد. تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای راست و چپ و همچنین مهره های دوم تا چهارم کمری اندازه گیری شد و با استفاده از آزمون t وابسته و t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. تراکم مواد معدنی استخوان ران و مهره های کمر فوتبالیست ها به طور معناداری بیشتر از استخوان ران و مهره های کمر افراد غیرورزشکار (000/0 = P، 19/7 = t، 49/8 = t) بود (5/1311 و 1/1332 در برابر 3/941 و 1/1054 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر افراد غیرورزشکار (001/0 = p ، 4 = t) به طور معناداری بیشتر از استخوان ران آنها بود (در 1/1054 برابر 3/941 میلی گرم بر سانتیمتر مربع)، اما بین تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست ها تفاوت معناداری مشاهده نشد (51/0 = P، 66/0 = t) (5/1311 در برابر 1/1332 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تراکم مواد معدنی مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای به طور معناداری بیشتر از تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران افراد غیرورزشکار است که این تراکم بالا ممکن است در به تاخیر انداخن بیماری های استخوانی و کاهش شکستگی استخوان در سال های پیری نقش داشته باشد.

سندرم درد کشککی رانی، یکی از ناهنجاری های آناتومیکی است که موجب بروز نوعی درد جلو زانو می شود و یکی از شایع ترین مشکلات مفصل زانو به شمار می رود. ضعف عضله پهن مایل داخلی و کوتاهی عضلات پلانتار فلکسور، از جمله مهم-ترین دلایل ذکرشده برای این بیماری است، از این رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی بر سندرم درد کشککی رانی بود. به این منظور 30 نفر از زنان مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 5/3 ±4/38 سال، وزن 9/2 ±5/70 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته علاوه بر درمان های معمول پزشکی، تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی و گروه کنترل تنها درمان های معمول پزشکی را انجام دادند. از آزمودنی ها قبل و بعد از دوره درمانی، آزمون های درد، عملکرد و سفتی مفصل (WOMAC)، زاویه Q، دامنه حرکتی دورسی فلکشن و اکستنشن زانو به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده در سطح 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که پس از 8 هفته درمان، میانگین امتیاز WOMAC نسبت به پیش آزمون در هر دو گروه به طور معناداری (05/0>P) کاهش یافت. این تغییرات در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود. میانگین زاویه Q در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون به صورت یکسان کاهش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی دورسی فکلشن گروه تجربی نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون افزایش یافت، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی موجب افزایش کارایی درمان و بهبود بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می شود. از این رو برای این دسته از بیماران این نوع تمرینات توصیه می شود.

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه سطح و محتوای مواد معدنی استخوان بین زنان فوتسالیست و غیر ورزشکار. نمونه های این پژوهش 15 زن فوتسالیست (سن 8/2±3/24 سال، قد 4/4±1/161سانتی متر، و وزن 7±3/54 کیلوگرم) و 15 زن سالم غیر ورزشکار (سن 2±8/23 سال، قد 7±9/160 سانتی متر، و وزن 6/9±5/51 کیلوگرم) بودند. همه نمونه ها سالم بودند و هیچ گونه سابقه بیماری و پوکی استخوان یا شکستگی نداشتند. همچنین، هیچ دارویی نیز استفاده نمی کردند. سطح و محتوای مواد معدنی استخوان با دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) در مهره های دوم تا چهارم کمری، همچنین گردن و تروکانتر استخوان ران هر دو پا اندازه گیری شد. آزمون t مستقل در تحلیل داده ها به کار رفت. نتایج نشان داد میزان محتوای مواد معدنی استخوان مهره های کمری، و پای برتر و غیر برتر زنان فوتسالیست (8/2477±0/53607، 3/2393±6/35130 و 8/2177±2/36791 میلی گرم) به طور معناداری (05/0>P) بیشتر از زنان غیرورزشکار (2/1979±3/45877، 8/2178±8/27082 و 4/1848±2/26739 میلی گرم) بود. اما، بین سطح استخوانی در مهره های کمر، و پای برتر و غیر برتر زنان فوتسالیست (5/2±4/42، 8/1±2/31 و 9/1±2/31 سانتی مترمربع) و افراد غیرورزشکار (5/2±5/41، 9/1±9/30 و 9/1±4/30 سانتی مترمربع) تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0

با گسترش ورزش، آسیب های ورزشی نیز افرایش یافته است. مطالعات نشان داده اند که یکی از عوامل خطر زا در آسیب های اندام تحتانی، ضعف تعادل است؛ لذا، هدف از انجام پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب های مچ پا و زانو به وسیله آزمون تعادل ایستا بود. جهت انجام پژوهش، 501 ورزشکار حرفه ای زن و مرد به صورت نمونه دردسترس مورد بررسی قرار گرفتند. پیش از شروع فصل ورزشی، آزمون تعادل تک پا از آزمودنی ها اخذ گردید و در انتهای فصل نیز گزارش آسیب های اندام تحتانی از پزشک تیم دریافت شد. براساس نتایج آزمون های تحلیلی خی دو و تحلیل تشخیص مشاهده می شود که بین تعادل ورزشکاران و آسیب های اندام تحتانی ارتباط معناداری وجود دارد. نتایج بیانگر این هستند که آزمون تعادل تک پا می تواند به عنوان یک آزمون پیش بینی کننده در آسیب های اندام تحتانی مورد استفاده قرار گیرد.

حس عمقی توانایی است که فرد برای حفظ پوسچر و تعادل خود بدان نیاز دارد و همچنین عاملی مهم برای پیشگیری از آسیب مفصل است. حساسیت حس عمقی در طول دامنه حرکت مفصل ممکن است متفاوت باشد؛ از این رو تحقیق حاضر دقت موقعیت¬یابی مفصل زانو را در سه زاویه هدف 15، 45، 60 درجه و نیز برآورد پایایی اندازه¬گیری را در دو روز جداگانه بررسی کرده است. در این پژوهش 20 نفر (میانگین سنی: 1/2±22سال، قد: 8/6 ±1/177 سانتی¬متر، وزن :10 ± 3/72 کیلوگرم) که سابقه آسیب ارتوپدی و عضلانی در مفصل زانو نداشتند، شرکت کردند. دستگاه ایزوکینتیک بایودکس سیستم 3 برای اندازه-گیری حس وضعیت مفصل زانو در سه زاویه 15، 45 و 60˚ فلکشن زانو استفاده شد. این آزمون ها با فاصله زمانی یک روز تکرار شدند. بین زاویه 15 و 60 درجه در روز اول و دوم همبستگی معنی¬داری مشاهده شد (05/0< P). با توجه به یافته¬های این تحقیق می توان گفت برای اندازه¬گیری حس عمقی مفصل زانو می توان از زوایای مختلف استفاده کرد، ولی در بیان نتایج باید به زاویه هدف اشاره کرد.

حس عمقی یکی از عوامل مهم در پیشگیری از آسیب محسوب میشود و هرگونه اختلال در این حس سبب افزایش احتمال بروز آسیب در ورزشکاران میگردد. همچنین حس عمقی برای حفظ پوسچر، تعادل و هماهنگی در انجام حرکات مفصل ضروری است، و بنابراین در اجرای صحیح و مناسب مهارتهای بدنی نقش اساسی دارد. هدف این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات قدرتی و پلایومتریک بر حس موقعیت 7/ 21 سال، وزن 98 /7 2/ مفصل زانو بود. بدینمنظور 45 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه با میانگین سنی 17 177 سانتیمتر بهصورت دردسترس انتخاب شدند و پس از تکمیل فرم /2 5/ 69/6 کیلوگرم و قد 38 ،(n= رضایتنامه در این تحقیق نیمهتجربی شرکت کردند. نمونهها بهصورت تصادفی در سه قدرتی ( 15 تقسیم شدند. گروه قدرتی تمرینات حرکات اسکات، جلو ران (n= و گروه کنترل ( 15 (n= پلایومتریک ( 15 و پشت ران و گروه پلایومتریک پرش عمقی، پرش عمقی جعبه به جعبه، پرش اسکات اسپلیت و پرش لبه را به مدت هشت هفته انجام دادند. حس موقعیت مفصل توسط دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس سیستم 45 و 60 درجه در مفصل زانوی برتر اندازهگیری شد. به منظور بررسی دادهها از تحلیل ، 3 در سه زاویه 30 واریانس یکطرفه استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات قدرتی صرفاً در زاویه ابتدایی فلکش ن زانو منجر به پیشرفت حس موقعیت مفصل در حالت غیرفعال میشود، درحالیکه تأثیر معناداری در حالت فعال مشاهده نگردید. درباب تمرینات پلایومتریک این تمرینات در زاویه ابتدایی فلکشن زانو منجر به پیشرفت حس موقعیت فعال و نیز در زوایای ابتدایی و انتهایی فلکشن زانو با عث بهبود حس موقعیت غیرفعال مفصل شد. در مقایسه دو پروتکل تمرینی، گروه تمرینات پلایومتریک در زاویه انتهایی فلکشن زانو بنابراین ترکیب این تمرینات در .(P<0/ (حالت غیرفعال) پیشرفت معنادار و قابل توجهی نشان داد ( 05 بازتوانی اندام تحتانی میتواند به پیشرفت حس عمقی و کنترل عصبی عضلانی ازطریق سازگاریهای محیطی یا مرکزی کمک کند

نسبت قدرت همسترینگ به چهارسر بعنوان ریسک فاکتور آسیب رباط صلیبی قدامی زانو (ای سی ال) مطرح است و زوایای خمش زانو و ران بر روی آن اثر دارند. سرینی بزرگ نیز همکار همسترینگ در بازکردن ران در زنجیره جنبشی بسته است. هدف پژوهش بررسی تأثیر تمرینات تقویتی سرینی بزرگ بر ریسک فاکتورهای کینتیکی و کینماتیکی آسیب ای سی ال در هنگام فرود از پرش بود. 25 داوطلب زن 18-30 ساله تصادفی در گروه کنترل(13) و تجربی(12) قرار گرفتند. بیشینه قدرت ایزومتریک سرینی بزرگ، زوایای مفاصل ران و زانو و مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین به ترتیب با داینامومتر، فیلم برداری دوبعدی و فوت اسکن در لحظه فرود اندازه گیری شد. پس از 8 هفته 3 جلسه ای تمرینات مقاومتی سرینی بزرگ، اختلاف درون گروهی نیروی عکس العمل زمین (5/245 F= ، 0/32 P= ) توسط تحلیل واریانس مختلط دوعاملی و اختلاف پیش و پس آزمون با 16/63 درصد کاهش معنادار بود (0/038= P ، 2/354 t= ). اختلاف بین بیشینه و زمان رسیدن به اوج نیروی عکس العمل زمین، میانگین زوایای مفاصل، ضربه و نرخ بار معنادار نبود (0/05 α= ). باتوجه به افزایش 4/55 و3/47 درصدی قدرت سرینی بزرگ و زمان رسیدن به اوج نیرو و اینکه در ابتدای فرود، مزیت مکانیکی همسترینگ کمتر از سرینی بزرگ است، به نظر می رسد با افزایش قدرت سرینی بزرگ می توان از طریق کاهش نیروی عکس العمل زمین ریسک آسیب ای سی ال را کاهش داد.

زمینه و هدف: تمرینات تعادلی به همراه تمرینات قدرتی به عنوان اثربخش ترین تمرینات بر روی بیماران با سندرم درد کشککی_رانی معرفی شده اند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات قدرتی عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی هیپ و تمرینات تعادلی بر بیماران سندرم درد کشککی - رانی بود. روش تحقیق : تعداد 20 بیمار مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات قدرتی عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی هیپ (سن 2/8±42/9 سال) و گروه تعادلی (سن 3/07±44/1 سال) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه تمرینات مربوط به گروه خود را انجام دادند. برای اندازه گیری درد و عملکرد جسمانی بیماران قبل و پس از مداخله به ترتیب از پرسشنامه های مقیاس بصری درد و پرسشنامه عملکرد جسمانی استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل در سطح 0/05 استفاده شد. یافته ها : تفاوت معنی داری در خصوص درد و عملکرد جسمانی بیماران بین دو گروه یافت شد، به طوری که درد در گروه قدرت نسبت به گروه تعادل کاهش بیش تری داشت (0/05>p). همچنین عملکرد جسمانی در گروه قدرت در مقایسه با گروه تعادل بهبودی بیش تری نشان داد (0/05>p). نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که تمرینات قدرتی نسبت به تمرینات تعادلی نتایج  بهتری بر روی درد و عملکرد در بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی- رانی داشته است.