افشین مقدسی

کودکان کم توان ذهنی، به لحاظ جسمی، فکری و عاطفی نسبت به همسالان خود در سطح پایین تری قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع سندرم متقاطع فوقانی در کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق از نوع توصیفی بوده که تعداد 50 نفر (30 دختر و 20 پسر)، با میانگین سنی (1/28±12) و بهره هوشی 35-85 از شهرستان های ارومیه و تکاب با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. هوش این افراد توسط پرسشنامه هوش وکسلر، میزان سر به جلو و شانه به جلو به وسیله روش تصویربرداری از نمای جانبی و میزان کایفوز توسط خط کش منعطف ارزیابی شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار spss25 جهت بررسی ارتباط بین مولفه های سندرم متقاطع فوقانی استفاده شد. یافته ها حاکی از شیوع ناهنجاری سربه جلو به میزان 84%، شانه به جلو 68% و کایفوز 74%، در افراد 10-14 ساله کم توان ذهنی می باشد. ارتباط بین سربه جلو و شانه به جلو 0/81، ارتباط بین سربه جلو و کایفوز 0/69 و ارتباط بین شانه به جلو و کایفوز 0/68 مشاهده شد. با توجه به شیوع بالای سندرم متقاطع فوقانی در افراد کم توان ذهنی، ارائه توصیه ها و برنامه های تمرینی عملکردی متناسب با شرایط جسمی و ذهنی در این افراد ضروری می باشد

هدف از پژوهش حاضر، مروری بر تأثیر برنامه+11 بر پیشگیری از آسیب، ریسک فاکتورها، اجرا و فعالیت عضلانی بازیکنان فوتبال بود. جهت انجام پژوهش جستجوی جامع الکترونیک توسط یکی از نویسندگان در بانک های اطلاعاتی اشپرینگر، ساینس دایرکت و پاب مد به زبان انگلیسی و پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی و بانک اطلاعات نشریات کشور به زبان فارسی صورت گرفت (از سال 2016-2008). برمبنای نتایج، برنامه+11 توانسته است 30 تا 70 درصد از آسیب های حاد و پرکاری را کاهش دهد. بهبود معنادار ریسک فاکتورهایی همچون قدرت و نسبت قدرت، حس عمقی، تعادل و ثبات ناحیه مرکزی بدن نیز در بازیکنان فوتبال مشاهده می شود. شایان ذکر است که برنامه+11 در دو مقاله، تأثیر معناداری بر بهبود سرعت ولی در یک مطالعه تاثیری نداشته است. این برنامه منجر به، بهبود دریبل، پرش و چابکی بازیکنان شده است. علاوه براین، این برنامه موجب فعال سازی عضلات ثبات دهنده مرکزی بدن و ابداکتورهای هیپ شده است؛ ازاین رو، توصیه می شود که این برنامه جایگزین تمرینات سنتی گرم کردن قبل از اجرای برنامه های تکنیکی و تاکتیکی در فوتبال گردد.