عباس بهرام

هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر الگودهی به روش دامنه ای بر یادگیری یک تکلیف زمان بندی متوالی بود. در این آزمایش 28 آزمودنی راست دست داوطلب (14 پسر، 14 دختر، 19 تا 20 سال)، از لحاظ نوع الگودهی به دو گروه دامنه ای و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنیها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده با فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی و حفظ زمان بندی مطلق معین بود. افراد گروه دامنه ای، هرگاه از دامنه معین خطای زمان بندی مطلق خارج میشدند، الگو دریافت میکردند، درحالیکه گروه دیگر با گروه دامنه ای جفت شده بود. آزمایش در 4 روز جداگانه انجام گرفت و شامل مراحل اکتساب، یادداری و انتقال بود. برای سنجش دقت عملکرد از خطای زمان بندی مطلق استفاده شد. براساس نتایج تحلیل عاملی واریانس مرحله اکتساب، هرچند کاهش معنی داری در خطای زمان بندی مطلق دو گروه الگودهی دامنه ای و جفت شده رخ داد، بین تغییرات ایجادشده در دو گروه طی این دوره تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتایج آزمون یادداری و انتقال نشان داد که خطای گروه الگودهی دامنه ای، کمتر از گروه جفت شده بود. مطابق پیش بینی نظریه نقطه چالش، نتایج نشان داد که الگودهی دامنه ای، تکنیکی مناسب برای تطبیق شرایط یادگیری با نیازهای یادگیرنده است. همچنین بر اساس نتایج این تحقیق، روش دامنه ای که پیش از این مزایای آن در حوزه برنامه های ارائه KR اثبات شده، به خوبی به حیطه یادگیری مشاهده ای تعمیم پذیر است.

هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش آگاهی از نتیجه (KR) خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای بود. به این منظور، دو گروه خودکنترل و جفت شده در یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی با هم مقایسه شدند. در مرحله اکتساب، به-منظور بهینه سازی شرایط تمرین از برنامه تمرینی دوتایی متناوب استفاده شد. 32 آزمودنی (16 پسر و 16 دختر)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده، یعنی فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی، با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. افراد دو گروه در کنار هم و به صورت دوتایی به تمرین مهارت می پرداختند و تنها تفاوت آنها، اختیاری بود که به افراد گروه خودکنترل برای کنترل برنامه ارائه KR داده شده بود. این اختیار محدود به کوشش های مشاهده ای و در سه کوشش از هر دسته شش کوششی بود. آزمایش شامل سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی در اندازه های تکراری مرحله اکتساب نشان داد، هرچند خطای زمان بندی نسبی و مطلق دو گروه خودکنترل و جفت شده طی دوره اکتساب کاهش معنی داری را نشان می دهد (05/0>P)؛ بین تغییرات ایجاد شده در دو گروه، طی این دوره تفاوت معنی-داری وجود ندارد (05/0<P)، در مرحله یادداری و انتقال نیز اختلاف معنی داری بین گروه خودکنترل و جفت شده، در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0<P). نتایج این آزمایش نشان داد برای بررسی اثر KR خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای، به غیر از شرایط تمرین، باید عوامل دیگری نظیر نوع تکلیف و ویژگی های آزمودنی را نیز در نظر گرفت.

خودپنداره بدنی تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند وضعیت اجتماعی-اقتصادی، شاخص توده بدنی و فعالیت بدنی قرار میگیرد. هدف این تحقیق؛ آزمودن یک مدل از ارتباطات بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی، شاخص توده بدنی، فعالیت بدنی و خودپنداره بدنی دختران نوجوان بود. از میان دانش آموزان دختر 8-18ساله منطقه 11شهرتهران (میانگین=89/12سال و انحراف استاندارد=64/2) 652 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند و پرسش نامه های خودتوصیفی بدنی و بین المللی فعالیت بدنی را تکمیل کردند. روش تحقیق از نوع همبستگی است. مدل با استفاده از روش آماری تحلیل مسیر و مدلیابی معادلات ساختاری با نرم افزار ایموس بررسی شد. نتایج تحلیل مسیر و مدلیابی معادلات ساختاری حاکی از برازش خوب مدل بود و نشان داد که وضعیت اجتماعی-اقتصادی اثر مستقیم بر خودپنداره بدنی مرتبط با توانایی بدنی دارد و همچنین اثر غیرمستقیم با میانجیگری فعالیت بدنی بر خودپنداره بدنی مرتبط با توانایی بدنی و هم خودپنداره بدنی مرتبط با ظاهر بدنی دارد. همچنین، شاخص توده بدنی بر خودپنداره بدنی مرتبط با توانایی بدنی و خودپنداره بدنی مرتبط با ظاهر بدنی اثر مستقیم دارد. در مجموع نتایج نشان میدهد که خودپنداره بدنی تحت تأثیر متغیرهای وضعیت اجتماعی-اقتصادی، فعالیت بدنی و شاخص توده بدنی است. بنابراین، دانش آموزان برای ارتقاء سطح خودپنداره بدنی باید به عوامل وضعیت اجتماعی-اقتصادی، شاخص توده بدنی و فعالیت بدنی توجه کند.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بارافزایی شناختی و دست کاری های حسی (بینایی و حس پیکری) بر کنترل قامت کشتی گیران با سطوح مهارتی مختلف است. آزمودنی های تحقیق را نمونه های در دسترس تشکیل می دادند که شامل چهار گروه 10 نفره (18- 25 سال) از کشتی گیران ماهر، نیمه ماهر، مبتدی و گروه کنترل (غیرورزشکار) بودند. آزمودنی ها هشت تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج بایودکس در شرایط دست کاری شدة حس بینایی، حس پیکری و شناختی و تکلیف های حاصل از ترکیب این دست کاری ها انجام دادند. طرح تحقیق، ترکیبی دو عاملی به شکل 8(حالت اجرا) × 4(گروه) و روش آماری استفاده شده، تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری بود. نتایج نشان داد اثر اصلی شرایط اجرا، گروه و همچنین اثر تعاملی معنیدار است (05/0P). بررسی تفاوت های درون گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل گروه ها در هشت حالت اجرا تفاوت معنی داری وجود دارد (000/0= P). همچنین، بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل چهار گروه نیز تفاوت معنی داری وجود دارد (018/0P=). بر اساس نتایج، در چهار تکلیف تعادلی بدون دست کاری/ دست کاری بینایی/ شناختی/ بینایی - شناختی تفاوتی در تعادل گروه ها وجود ندارد (05/0P)، اما تعادل گروه ها در چهار تکلیف تعادلی دست کاری حس پیکری/ حس پیکری - شناختی/ حس پیکری - بینایی و در نهایت، حس پیکری - بینایی - شناختی به طور معنی داری به نفع گروه ماهر و نیمه ماهر متفاوت بود (05/0P) که در این میان، تعادل کلی افراد ماهر هنگام دست کاری حس پیکری – بینایی - شناختی بهتر از گروه نیمه ماهر بود (032/0= P). نتیجه اینکه، احتمالاً شرکت طولانی مدت در ورزش کشتی انطباقی در سیستم های حسی و شناختی درگیر در کشتی گیران ایجاد میکند که این انطباق های کسب شده با دشوارتر شدن شرایط تکلیف و نزدیک شدن به شرایط پویای کشتی مشخص تر می شود. در این میان، ایجاد چالش شناختی همراه با دست کاری های حسی می تواند در شناسایی تواناییهای کنترل قامت ورزشکاران با سطوح رقابتی مختلف سودمند باشد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی نظریه ای بود که کاهش فراوانی نسبی بازخورد سبب افزایش یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته می شود، در حالیکه یادگیری پارامتر را کاهش می دهد(1). بر این اساس اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی مورد مطالعه قرار گرفته است. 60 نفر آزمودنی به صورت داووطلبانه انتخاب و بر اساس نوع ارائه بازخورد به سه گروه خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده یعنی فشردن کلید های 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. آزمودنی های خودکنترلی در هر زمان که نیاز داشتند بازخورد دریافت می کردند، در حالی که دو گروه دیگر کنترلی بر زمان دریافت بازخورد نداشتند. آزمایش از سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال تشکیل شده بود و آزمودنی های خودکنترلی یادگیری زمان بندی نسبی را در هر سه مرحله نشان دادند. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در دسته کوشش های مختلف مرحله اکتساب معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بوده اند. همچنین، اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله یادداری معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله انتقال معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. یافته ها اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری GMP در مقایسه با پارامتر را نشان می دهند و حمایتی دیگر بر جدائی نظری این فرآیندها فرآهم می کنند.

هدف از انجام این تحقیق، تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی در بین ورزشکاران ایرانی بوده است. برای تعیین اعتبار عاملی اکتشافی پرسشنامه از یک نمونه 311 نفری (208 نفر مرد ، 103 نفر زن) و برای تعیین اعتبار عاملی تأییدی و ثبات درونی پرسشنامه ها از یک نمونه 300 نفری (205 نفر مرد، 95 نفر زن) و برای تعیین پایایی زمانی پرسشنامه ها از یک نمونه 100 نفری (65 نفر مرد، 35 نفر زن) به صورت تصادفی خوشه ای از گروه ورزشکاران نخبه و غیرنخبه نمونه گیری به عمل آمد. ابزار تحقیق را پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی تشکیل می داد که توسط ویلی و همکاران (1998) ساخته و تعیین اعتبار و پایایی شد. جهت تعیین اعتبار عاملی اکتشافی از روش تحلیل عاملی مؤلفه های اصلی، جهت تعیین اعتبار عاملی تأییدی از الگوی معادلات ساختاری و جهت تعیین ثبات درونی و زمانی از روش های آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی درون گروهی استفاده شد.نتایج نشان دادند که پرسشنامه یادشده با تعیین هفت عامل اعتماد به نفس و 35 سؤال دارای اعتبار سازه عاملی قابل قبولی است و همچنین ثبات درونی و پایایی زمانی کل پرسشنامه و خرده مقیاس های آن مورد تأیید هستند. نتیجه اینکه استفاده از نسخه فارسی پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی در محیط های ورزشی جهت شناخت عوامل اعتماد به نفس ورزشکاران می تواند مورد استفاده روان شناسان و مربیان قرار گیرد تا با استفاده از اطلاعات آن بتوانند برنامه های مداخله ای را برحسب نیاز ورزشکاران تدوین کنند.

هدف از پژوهش حاضر، پاسخ به این سؤال بوده است که آیا در نشانه گیری هدف هایی که در برخی از موارد مانعی در مسیر ظاهر می شود، برنامه مسیر حرکت های قبلی مجدداً مورد استفاده قرار می گیرد یا خیر؟ به همین منظور، در قالب دو آزمایش، موقعیت دست راست تعداد 55 دانشجوی پسر داوطلب (18 تا 22 سال) در شرایطی که حضور مانع در کوشش های پیاپی (در آزمایش اول به شکل تصادفی؛ در آزمایش دوم با توالی قابل پیش-بینی) تغییر میکرد، با استفاده از مبدل های پتانسیومتری متصل به یک بازوی دو مفصله اندازه گیری شد. در آزمایش اول، نتایج تحلیل واریانس نشان داد که زاویه شروع مسیر (شاخص طرح ریزی) حرکات بدون مانعی که در حرکت قبل، مانع وجود داشت بزرگ تر از وقتی بود که در دو حرکت متوالی مانع ظاهر نمی شد (001/0>p ). در آزمایش دوم، از شباهت (F<1) تغییرات زاویه شروع حرکت گروه های توالی قابل پیش بینی با و بدون دستورالعمل با گروه الگوی تصادفی نتیجه گیری شد که اثر باقیمانده از حضور مانع در کوشش های قبلی نتیجه پیش بینی توالی کوشش ها نبوده، بلکه تنها با برنامه ریزی مسیر مرتبط بوده است. در کل، اینگونه استنباط شد که کنترل یک توالی از حرکت های پرهیز از مانع، مستقل از حرکات قبلی نیست و اینکه در طرح ریزی حرکات های مورد نظر، کمینه سازی هزینه های محاسباتی شکل گیری مسیر به صرف کمترین هزینه بیومکانیکی اندام مجری ارجحیت دارد.

برای تعیین برخی ویژگی های حرکت های نشانه گیری ساده دست انسان و یافتن شواهدی مبنی بر نحوه برنامه ریزی و کنترل آنها، شاخص های انحنای خط سیر (زاویه شروع و انحنای بیشینه) و مسیر (زمان واکنش و زمان حرکت) حرکت های نشانه گیری 11 دانشجوی راست دست (2.18±21.86 ساله) مورد مطالعه قرار گرفت یافته ها پیرامون. ویژگی های جوهری عبارت بود از: 1) خط سیر مستقیم، با حفظ در تمام نقاط فضا، 2) خط سیر مستقل از تمرین بود و 3) نمودار سرعت خطی زنگوله ای و دارای تقارن بود. تغییرات زمان حرکت نیز مستقل از مکان زاویه ای ارائه هدف و تمرین بود. در حالی که زمان واکنش متناسب با افزایش جدایی زاویه ای افزایش یافت و تکرار دسته کوشش ها باعث کاهش آن شد. در کل یافته ها مشخص نمود که برنامه ریزی و کنترل حرکت های دست بر حسب مختصات دکارتی انجام می شود.

The aim of this study was determine the effects of internal versus external attentional focus strategies on the performance and learning in novice children and adolescences. At the practice phase، participants (76 men; 8-9; 10-11; 13-14 years، & right-foot dominant) without prior experience were required to dribble a colorful soccer ball quickly and accurately through a slalom course on the grass field. Participants were randomly assigned to two groups. They asked to recall which part of the foot (internal) was touching the ball or which color of the ball (external) is facing up at 3 random points during the trial. Retention and transfer (external evaluation) performed without instructions or reminder on day 2. Movement time (MT) and errors data were analyzed in analysis of variance with repeated measures on the trials. The internal focus condition had lower errors during practice، but the external focus showed faster MT during transfer.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر سه شیوه آرایش تمرین (تمرین قالبی، تمرین زنجیره ای و تمرین تصادفی) بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب آزداد بسکتبال از سه نقطه مختلف با فواصل متفاوت از حلقه بسکتبال در افراد غیر مبتدی بوده است. 30 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی که واحد بسکتبال 1 را با موفقیت گذرانده بودند و سابقه شرکت در مسابقات بسکتبال نداشتند، پس از انجام پیش آزمون (شامل 15 پرتاب آزاد از 3 متری روبروی حلقه) بطور تصادفی در سه گروه تمرینی تقسیم شدند. تمامی آزمودنیها در 5 جلسه تمرین در 5 روز متوالی (هر جلسه 15 پرتاب آزاد از 1.5 متری، پرتاب آزاد از 3 متری و 15 پرتاب آزاد از 4.5 متری روبروی حلقه طبق آرایش خاص گروه خود) و آزمون انتقال (شامل 15 پرتاب آزاد از 3.5 متری سمت راست حلقه و با زاویه 45 درجه) شرکت نموده اند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی دار بین جلسات اول و پنجم با سایر جلسات بوده است در حالی که اثر گروه ها و تعامل گروه و جلسات تمرین معنی دار نبوده است. نتایج تحلیل واریانس یک راهه در مقایسه بین میانگین نمرات آزمون انتقال سه گروه نیز حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار بین گروه ها است. این یافته ها نشان می دهد که تغییر پارامتر فاصله در تکلیف پرتاب آزاد بسکتبال اثر تداخل زمینه ای را آشکار نکرده و از نظریه مگیل و هال (1991) حمایت می کنند که برای بروز اثر تداخل زمینه ای باید تکالیف مورد تمرین با برنامه های حرکتی تعمیم یافته متفاوتی کنترل شوند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر نوع جلب توجه درونی و بیرونی بر آماده سازی حرکات آهنگین و ثبات تصمیم گیری بوده است. 24 آزمودنی پسر و دختر از کلاس های تربیت بدنی که فاقد تجربه در تکلیف مورد نظر بودند به طور تصادفی به دو گروه مستقل درونی و بیرونی تقسیم شدند و در مرحله اکتساب 60 کوشش تمرینی و در مراحل یادداری و انتقال هر کدام 15 کوشش تمرینی را انجام دادند. تکلیف این تحقیق فشار کلیدهای رایانه با آهنگ تعیین شده بود که باید در زمانبندی معینی انجام می گرفت. نتایج تحقیق در مورد مرحله اکتساب اثر متقابل معنی دار (P<0.001) گروه و کوشش تمرینی را نشان داد بطوریکه گروه توجه بیرونی در اواخر کوشش های تمرینی بهتر عمل کرد. نتایج مراحل یادداری و انتقال نشان دادند که گروه توجه بیرونی دارای خطای زمان بندی کمتری بوده است (P<0.001). نتیجه اینکه نوع جلب توجه بیرونی که بر آماده سازی آهنگ زمان بندی حرکت تاکید داشته باشد موجب عمکلرد و یادگیری بهتر شده است.

یق حاضر با هدف بررسی اثر پیش نشانه بر مراحل مختلف پردازش حسی – حرکتی، به تفکیک اثر میزان هم پوشی تجمع های سلولی از اثر تعداد و دامنه فضایی پیش نشانه ها و تعداد پاسخ های انتخابی بر زمان واکنش (RT) پرداخته است. بدین منظور 24 دانشجوی غیر ورزشکار در دامنه سنی 18-24 سال با استفاده از دستگاه پیش نشانه کردن پارامتر، در طرحی درون آزمودنی تحت 5 وضعیت پیش نشانه و 1 وضعیت کنترل قرار گرفتند. تکلیف مورد بررسی تولید نیروی ایزومتریک بلافاصله پس از نمایش هدف بود. هر شرکت کننده پس از 200 کوشش تمرینی، هر وضعیت پیش نشانه را 30 بار با ترتیبی تصادفی تکرار کرد. زمان واکنش در وضعیت های مختلف اندازه گیری و در تحلیل واریانس 6 (وضعیت پیش نشانه) در 30 (تکرار) با سنجش های مکرر بررسی شد. مطابق نتایج، در شرایط دامنه فضایی و تعداد انتخاب یکسان، RT وضعیت هم پوشی کم به طور معنی داری بیشتر از هم پوشی زیاد؛ در شرایط همپوشی و تعداد انتخاب یکسان، RT وضعیت دامنه فضایی زیاد به طور معنی داری بیشتر از دامنه فضایی کم؛ در شرایط دامنه فضایی و هم پوشی یکسان، RT وضعیت سه انتخابی به طور معنی داری بیشتر از دو انتخابی؛ و در شرایط تعداد انتخاب، دامنه فضایی و هم پوشی یکسان، RT وضعیت پیش نشانه نامشخص به طور معنی داری بیشتر از وضعیتهای پیش نشانه مشخص بود (0.01>p). این یافته ها نشان داد که پیش نشانه ها با تاثیر بر هر سه مرحله پردازش ادراکی، انتخاب پاسخ و آماده سازی حرکتی باعث کاهش RT می شوند.

هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین هدف گرایی و توانایی درک شده با انگیزش شرکت در فعالیت های بدنی می باشد. 600 دانش آموز مقاطع راهنمایی و متوسطه شهر تهران پرسش نامه های انگیزش شرکت، توانایی درک شده و تکلیف گرایی و خودگرایی در ورزش را تکمیل نمودند. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مهم ترین دلایل شرکت دانش آموزان در فعالیت های بدنی پیشرفت/ مقام طلبی، مهارت/ آمادگی، افراد مهم، گروه گرایی، کسب شادی، تخلیه انرژی، هیجان خواهی/ مبارزه طلبی و متفرقه بوده اند. همچنین نتایج ضریب همبستگی متعارف و پیرسون نشان دادند که بین هدف گرایی و توانایی درک شده با عوامل انگیزش شرکت، رابطه معنی داری وجود دارد و برای افراد تکلیف گرا، عوامل انگیزش درونی و برای افراد خودگرا، عوامل انگیزش بیرونی مهم تر هستند و همچنین توانایی درک شده نقش میانجی دارد. نتایج این تحقیق با نظریه اهداف پیشرفت مطابقت دارد و کاربرد آن در ورزش جوانان از لحاظ توجه به نیازهای انگیزشی آنان در محیط های آموزشی می باشد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر برنامه ریزیهای گوناگون آگاهی از نتیجه با دیدگاه قطعیت در دریافت آن بر یادگیری تکلیف زمانبندی قطعه ای بوده است. در آزمایش اول 60 آزمودنی بر اساس برنامه ریزیهای 100 درصد و 33 درصد پیش بینی شده تصادفی و بدون آگاهی از نتیجه به پنج گروه تقسیم شدند و یک نسخه تکلیف را به شیوه ثابت تمرین کردند. نتایج نشان داد که بین گروههای مختلف KR در مورد عملکرد و یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق در مراحل اکتساب یادداری و انتقال تفاوتی وجود ندارد. در آزمایش دوم نیز 60 آزمودنی به پنج گروه KR مانند آزمایش اول تقسیم شدند و سه نسخه تکلیف را که بر اساس زمانبندی مطلق از هم متفاوت بودند به شیوه متغیر _ تصادفی تمرین کردند. نتایج نشان دادند که بین گروههای مختلف KR در مراحل اکتساب و یادداری تفاوتی وجود ندارد اما در مرحله انتقال در مورد ثبات زمانبندی نسبی تفاوت معنی داری (P<0.05) وجود داشت. نتیجه اینکه کاهش فراوانی KR موجب افزایش عدم قطعیت در مورد دریافت اطلاعات شده و این امر به نوبه خود موجب تحریک فرایندهای پردازشی می شود. ضمن اینکه در تمرین ثابت تعمیم پذیری ""فرضیه راهنمایی"" مورد تردید است

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر روش های مختلف برآورد خطا و فراوانی کاهش یافته بازخورد افزوده بر قابلیت کشف خطا، عملکرد و یادگیری تکلیف هماهنگی دودستی بوده است. در این پژوهش 70 آزمودنی (35 پسر و 35 دختر( در قالب 7 گروه به طور داوطلبانه شرکت کرده بودند و تکلیف حرکت اهرم های لغزنده را با مرحله بندی نسبی صفر درجه )هم فاز( انجام دادند. آزمودنی ها باید برای برخورد به یک توپ متحرک، نشانگری را در صفحه نمایش رایانه در مدت زمان هدف 3000 هزارم ثانیه حرکت می دادند. در این آزمایش آزمودنی ها بر حسب روش برآورد خطا )الگو، زمان، ترکیبی( و فراوانی بازخورد افزوده 20)% و (%100 به 7 گروه آزمایشی تقیسم شدند. نتایج این آزمایش نشان داد که بین گروه های برآورد خطا و بین گروه های بازخورد افزوده در مورد دقت تخمین خطا در مرحله اکتساب تفاوت معنی داری وجود نداشت. گروه برآورد خطای الگو و ترکیبی در مورد عملکرد زمان حرکت بهتر از سایر گروه ها بودند. در مرحله یادداری هر سه گروه برآورد خطا در مورد یادگیری الگو و زمان حرکت نسبت به گروه کنترل بهتر بودند و در نهایت این که گروه های برآورد خطای الگو 100% و برآورد خطای زمان 100% در مورد زمان حرکت، یادگیری بهتری نسبت به سایر گروه ها داشتند. در نتیجه، برآورد ذهنی خطا از هر نوعی که باشد به عنوان یک متغیر مهم در آمادگی برای پاسخ بعدی و همچنین طراحی فرضیه پاسخ، می تواند به همراه فراوانی افزایش یافته بازخورد افزوده (%100) موجب آزمون فرضیه پاسخ بیشتر و در نهایت یادگیری بیشتری گردد؛ همچنین معطوف شدن بر ویژگی های حرکت قبل از فراهم شدن بازخورد افزوده منجر به استفاده بهتر از بازخورد افزوده، بهبود مهارت و قابلیت کشف خطا حداقل برای تکالیفی که وضعیت های مشابه با تکلیف پژوهش حاضر را دارند می گردد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر نوع جلب توجه بازخورد افزوده بر روی قابلیت تشخیص خطا می باشد. 48 آزمودنی (24 پسر و 24 دختر) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کرده و بطور تصادفی به چهار گروه آزمایشی بر اساس نوع برآورد (برآورد / بدون برآورد) و نوع بازخورد توجهی (درونی / بیرونی) تقسیم شدند. تکلیف مورد نظر یک دستگاه هماهنگی دو دستی بود که در آن لازم بود تا آزمودنی با مرحله بندی نسبی معین صفر درجه دو اهرم لغزنده را از وضعیت عقب به جلو حرکت دهد تا از برآیند حرکت آنها یک نشانگر در صفحه نمایش رایانه برای اصابت به یک توپ در حال سقوط حرکت داده شود. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد که در مرحله اکتساب در مورد خطای ثابت مطلق (CE) و خطای ریشه مجذور میانگین (RMSE) مرحله بندی نسبی اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد و در مورد زمان حرکت اثر متقابل گروه برآورد، نوع بازخورد و مجموعه های کوشش تمرینی معنی دار می باشد. نتایج مربوط به مرحله یادداری نشان دادند که در مورد خطای ثابت مطلق مرحله بندی نسبی اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد معنی دار می باشد، بطوری که گروه های عدم برآورد - درونی و برآورد - بیرونی دارای یادگیری بهتری نسبت به سایر گروهها بودند.نتیجه اینکه حساس کردن یادگیرنده ها نسبت به اطلاعات حسی که توجه آنها را به اثرات حرکت یا خارج از بدن در مقایسه با نحوه انجام حرکت یا داخل بدن جلب می نماید موجب یادگیری بیشتری می شود. بنابراین یکی از اثرات بازخورد توجه بیرونی بر یادگیری مهارت ها، قابلیت تشخیص خطا می باشد که به سایر مکانیسم های پیشنهادی در این مورد اضافه می گردد.

کمردرد یکی از مهمترین و شایع ترین آسیب های وارده به ستون فقرات است. مطالعات نشان داده اند که بین ضعف عضلانی و کمردرد ارتباط وجود دارد. اما، مکانیزم دقیق و کم و کیف آن بویژه تاثیر متقابل این بین کمردرد و ضعف عضلانی هنوز روشن نیست. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر متقابل بین عوامل کمردرد مزمن، نیروی ایزومتریک فلکسورها و اکستنسورهای تنه، وضعیت بدن و ورزش درمانی بود. روش تعداد 24 زن مبتلا به کمردرد مزمن و 22 زن سالم با دامنه سنی 20 تا 45 ساله داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. قبل و پس از 36 جلسه ورزش درمانی با استفاده از دستگاه دینامومتر، نیروی ایزومتریکی عضلات فلکسور و اکستنسور تنه در سه وضعیت ایستاده، فلکشن 45 درجه تنه و فلکشن 90 درجه تنه و دردکمر آنها اندازه گیری و با متغیرهای معادل در افراد سالم مقایسه شدند. از روش آماری Repeated Measureبرای تجریه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان دادند که در وضعیت های مختلف قدرت فلکسورها و اکستنسورهای تنه بیماران بطور معنی داری کمتر از افراد سالم بود (p=0.01). ضعف عملکردی بیماران در وضعیت های خمیده 45 درجه و خمیده 90 درجه بیشتر از وضعیت ایستاده مشهود بود. پس از درمان عملکرد عضلانی بیمارن بطور معنی داری بهبود یافت. بین عامل بیماری کمردرد، قدرت عضلانی تنه، و نیز وضعیت بدنی تاثیر متقابل وجود داشت. پس از درمان عملکرد عضلانی بیماران به طور معنی داری افزایش یافت (p=0.01) بین عامل درمان و عامل قدرت عضلات تنه تاثیر متقابل وجود داشت. نتیجه نهایی: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن با ضعف عملکرد مکانیکی عضلات فلکسور و اکستنسور تنه مواجه می باشند. در وضعیت خمیده ضعف بیماران بارزتر بود. ورزش درمانی باعث تقویت عضلات تنه و بهبود میزان درد بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می شود. توان بخشی و ورزش درمانی بیماران باید با توجه به ارزیابی ضعف آنها در وضعیت های مختلف صورت گیرد.