آموزش محیط زیست و توسعه پایدار واکاوی تجربه استرالیا (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
آموزش محیط زیست یکی از اقدامات جدی و ضروری کشورها برای افرایش دانش، مهارت شهروندان و راهی مؤثر برای بهبود و ارتقای رابطه انسان با محیط زندگی پیرامون است.با توجه به سودمندی و ضرورت بهره مندی از تجارب موفق کشورها به عنوان یکی از عناصر اصلی آموزش محیط زیست هدف مقاله حاضر مطالعه موردی آموزش محیط زیست در استرالیا است. روش مورداستفاده پژوه ش توصیف ی - تحلیل ی و شیوه گردآوری داده ها مطالعه اس نادی اس ت. یافته های پژوهش بیانگر اولویت های استراتژیک و اهداف منتخب زیست محیطی و توسعه پایدار کشور استرالیا با تأکید بر زندگی پایدار و نقش آموزش برای آینده پایدار شامل رهبری، ترویج، حمایت و پیشبرد آموزش محیط زیستی و پایدار در استرالیا و به صورت خاص فعالیت های انجمن آموزش محیط زیست استرالیا تا سال 2025 و پروژه های انجام شده این کشور، تا سال 2022 است. این اهداف بر اهمیت تأمین نیازهای مالی برای پروژه های محیط زیست از یک سو و همچنین حمایت از مربیان و معلمان حوزه محیط زیست و گسترش ارتباطات در سطح ملی و منطقه ای و ارتباط با دیگر کشورهای جهان از سوی دیگر متمرکز است. نتایج پژوهش حاضر بر اساس الگو و مدل های مستخرج، همسان سازی و اجرا بر اساس ویژگی های اجتماعی، اقتصادی، روان شناختی و محیطی ایران را امکان پذیر می سازد.Exploring Environmental Education and Sustainable Development in Australia
Considering the importance of environmental education in improving the relationship between humans and their environment, the purpose of this article is to identify the positive actions of Australia in this field. Because the usefulness of sharing information and benefiting from the experiences of other countries is one of the main elements of environmental education, this article focuses on examining their strategic priorities, previewed goals until 2025, and this country's completed projects, as reported by the Australian Association of Environmental Education. The method used in this article is descriptive-analytical research, and data collection is done via document analysis. The results show AAEE’s emphasis on setting its goals on providing necessary financial needs for its projects, supporting environmental educators and teachers, and expanding inter-chapter and international communications. From the findings of the article, appropriate models in accordance with the social, economic, psychological, and environmental characteristics of Iran are extracted, and with the necessary changes to improve the integration of these projects with such traits, they can be implemented in Iran. In the conclusion section, suggestions for building similar educational models are presented.
تبلیغات
