الگوی رابطه فرسودگی تحصیلی با تجارب شخصی و آموزشی و راهبرد های اجتنابی دانشجویان: نقش واسطه ای درگیری تحصیلی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی ساختاری رابطه فرسودگی تحصیلی با تجارب شخصی و آموزشی و راهبرد های اجتنابی دانشجویان با توجه به نقش واسطه ای درگیری تحصیلی بوده است. این پژوهش با روش همبستگی اجرا شد. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانشجویان سال آخر کارشناسی دانشگاه کاشان در سال تحصیلی 97-1396 بود. برای نمونه گیری از روش تصادفی طبقه ای نسبی استفاده شد و حجم نمونه براساس فرمول کرجسی و مورگان 300 نفر (135 مرد و 165 زن) برآورد گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه فرسودگی تحصیلی مسلش فرم دانشجویان (شائوفلی، مارتینز، مارکوس پینتو، سالانوا و باکر، 2002)، پرسش نامه رشد تجارب شخصی و آموزشی(لولس و ریچاردسون، 2004)، پرسش نامه راهبردهای اجتنابی (ترنر و همکاران، 2002)، و پرسش نامه درگیری تحصیلی(ریو وتسنگ، 2011) بود. تحلیل یافته ها با استفاده از روش معادلات ساختاری انجام شد. براساس یافته ها، الگوی مفهومی پژوهش از برازش مناسبی برخوردار بوده است؛ فرسودگی تحصیلی به صورت مستقیم با تجارب شخصی و آموزشی دانشجویان و با واسطه درگیری تحصیلی با هر دو متغیردرون زای پژوهش (تجارب شخصی و آموزشی و راهبردهای اجتنابی) ارتباط دارد (). درگیری تحصیلی به عنوان متغیر واسطه، خود رابطه معنی داری با دو متغیر تجارب شخصی و آموزشی و راهبردهای اجتنابی و متغیر برون زای پژوهش (فرسودگی تحصیلی) داشته است () و فرسودگی با درگیری تحصیلی دانشجویان ارتباط منفی داشته است (). در نهایت، نتایج نشان داد فرسودگی تحصیلی در دانشجویان با کاهش درگیری تحصیلی، نگاه بدبینانه به تجارب دانشجویان در دانشگاه و استفاده از راهبردهای اجتنابی ارتباط معنی داری دارد