رواج بازار شعر و شاعری (20)
حوزه های تخصصی:
فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۱٬۲۴۱ تا ۱٬۲۶۰ مورد از کل ۷٬۱۹۵ مورد.
یاد، آشنایی من با اقبال لاهوری
منبع:
کیان ۱۳۷۷ شماره ۴۲
حوزه های تخصصی:
در وصف طبیعت هندوستان و دانشگاه شنتی نیکی تن
حوزه های تخصصی:
بدر در محاق دربارهء مضامین شعر و شیوهء شاعرى بدر چاچى(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
بدر چاچى از شاعران قرن هشتم هجرى قمرى و از مقلدان تواناى خاقانى است که تا کنون شعر او در ایران چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در این مقالى پس از معرفى اجمالى بدرچاچى و بیان موقعیت او درنزدادیبان پارسى گوى هندمضامین شعر و شیوهء شاعرى وى مورد بحث قرار خواهدگرفت و در پایان نیز برخى از ویژگیهاى کمکاربرد شعر او ارائه خواهدشد.
ترجمه تقویم الصحه
آواز ققنوس اثری تازه از محمد علی دادور (فرهاد)
حوزه های تخصصی:
چهار چهره، چهار نظر
منبع:
شعر زمستان ۱۳۸۸ شماره ۶۸
حوزه های تخصصی:
خلاقترین شاهکار ادبی ایران
منبع:
کیان ۱۳۷۷ شماره ۴۲
حوزه های تخصصی:
مدری یا ودی
فابل در ادبیات فارسی (10)
حوزه های تخصصی:
بررسی اندیشه های خیام دربارة زندگی و مرگ در سنت شعری کلاسیک های جهان(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
گفتگو: ادبیات باید، موجودیت خود را به اثبات برساند
منبع:
رودکی۱۳۸۶ شماره۱۷
حوزه های تخصصی:
دو جای نام ناشناخته در شاهنامه(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
محققان تا کنون تحقیق چندانی دربارة جای نام های شاهنامه انجام نداده اند. این درحالی است که ضبط برخی از این جای نام ها در دستنویس ها و چاپ های شاهنامه پریشان و بی سامان و گاه نادرست است. زیرا نسخه نویسان شاهنامه تقریباً در همه دوره هااهتمام چندانی برای ضبط صحیح این نام ها از خود نشان نداده و گاه آن ها را از روی اهمال کاری با نام ها یا کلمات مأنوس در روزگار خود جایگزین کرده اند. در این مقاله دربارة دو جای نام «آرچنگ» و «نرآهو/ پی آهو » که در شاهنامه های چاپی و خطی، غلط یا گونه گون ضبط شده، بر اساس نسخه های خطی کهن بحث شده و ضبط صحیح آن مشخص گردیده است. اولی قطعآ بر همان ارچنگان منطقة کلات نادر تطبیق می کند و دومی با تردید باید نام میدانی در مرز زابلستان به توران در افغانستان کنونی باشد.
دلایل انزوای عارف قزوینی بر اساس اسناد نویافته از مناسبات او با معاصرانش(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
روابط عارف قزوینی در جایگاه «شاعر ملی ایران» با برخی از نامدارترین چهره های عصر خویش و فراز و نشیب این مناسبات و دگرگونی آرای عارف درباره ی برخی از آنها، روحیات و عقاید او را به روشنی آینگی می کند. بدبینی، سوءظن، واکنش های عصبی و پرخاشگرانه که با حساسیت و صداقت بسیار در آمیخته، اساس شخصیت و مواجهه ی عارف با دیگران را شکل می دهد؛ هم از این روست که دوستی ها و دشمنی های عارف گذرا و متزلزل است و موجبات انزوا و مردم گریزی او از یک سو و آزردگی و کدورت دوستانش از سوی دیگر را فراهم می آورد. بر این همه باید روحیه ی انقلابیِ یک سونگر و میهن پرستی بی مرزِ عارف و نگاه اغراق آمیزِ حاصل از این اندیشه ها را نیز افزود که منشِ دشمن تراش او را تشدید کرده است.
این مقاله از خلال نامه ها، خاطرات و دیگر نوشته های عارف، آرای او را درباره ی حسن تقی زاده، اشرف الدین گیلانی، احمد کسروی، ملک الشعرای بهار، وحید دستگردی و رضاخان بیان می دارد و ریشه های نزاع و خصومت میان عارف و آنان را به بحث می گذارد و از این رهگذر علل تنهایی و انزوای محبوب ترین شاعر عصر مشروطه در دهه ی پایانی زندگی اش را عیان می کند.