تأثیر درمان رابطه والد- فرزند بر تنیدگی و توانمندی والدین دارای فرزند دچار اختلال کاستی توجه/ فزون کنشی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
بهره برداری والدین از مجازات خشن و نبود رابطه گرم و عاطفی مناسب میان والدین و کودک پیش بینی کننده بسیاری از مشکلات کودکان و والدین و کاهش توانمندی آن ها است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان رابطه والد- فرزند بر تنیدگی و توانمندسازی خانواده های دارای فرزند دچار اختلال کاستی توجه / فزون کنشی است. این پژوهش جزء طرح های آزمایشی تک آزمودنی با خطوط پایه چندگانه است. از میان همه خانواده های دارای فرزند دچار اختلال کاستی توجه/ فزون کنشی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر سنندج چهار نفر از والدین به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها در طی 12 مرتبه شامل چهار خط پایه، پنج خط درمانی و سه خط پیگیری، موردبررسی قرار گرفتند و به دو مقیاس تنیدگی ادراک شده (کوهن، کاماراک و مرملستین، 1983) و توانمندسازی خانواده (کورن، دیچلو و فریسن،1392) پاسخ دادند. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل دیداری، شاخص روند و شاخص ثبات، درصد داده های غیر همپوش و درصد داده های همپوش انجام گرفت. یافته ها نشان داد درمان رابطه والد- فرزند به طور معنی دار (0.100= PND) تنیدگی والدین را کاهش و توانمندی خانواده های دارای فرزند دچار اختلال کاستی توجه / فزون کنش را افزایش می دهد. با به کارگیری درمان رابطه والد- فرزند در خانواده های دارای فرزند دچار اختلال کاستی توجه/ فزون کنشی محور می توان توانمندی اعضای خانواده را افزایش و تنیدگی والدین را کاهش داد؛ تحصیلات و شغل والدین خللی در تأثیر این مداخله وارد نمی کند.