مهرداد عنبریان

زمینه و هدف: والیبال از ورزش های متداول و جذاب در بین جوامع مختلف است. برای تدوین برنامه های استعدادیابی بمنظور کشف و پرورش استعدادها و تعیین سهم شاخص های مختلف استعدادیابی در این رشته ورزشی، نیاز به انجام مطالعات توسعه ای است. هدف این مطالعه مقایسه متغیرهای آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی، روانشناختی و مهارتی والیبالیست های نخبه با افراد غیر نخبه در پست های مختلف بازی  بود. روش تحقیق: تعداد 250 والیبالیست نوجوان نخبه و همین تعداد بازیکن غیر نخبه پسر در پست های دفاع وسط، پاسور، لیبرو، دریافت کننده قدرتی و دفاع وسط؛ به صورت در دسترس انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند. شاخص های آنتروپومتریک، قابلیت های فیزیولوژیک، ویژگی های روان شناختی و توانایی های مهارتی شرکت کنندگان، با روش های میدانی و آزمایشاهی مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تحلیل داده ها و استخراج نتایج، از روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه و کروسکال-والیس استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد توان هوازی و بی هوازی، قد، شاخص قد نشسته، طول دست باز، شاخص نسبی ساق، متغیرهای روان شناختی (انگیزش، اعتمادبه نفس، هدف گذاری، تنش، افسردگی، خشم، سرزندگی، خستگی، سردرگمی)، مهارت سرویس، پاس و اسپک گروه والیبالیست نخبه به طور معنی داری بهتر از گروه غیر نخبه بود(05 / 0>p). با این حال، متغیرهای شاخص توده بدن، طول دست باز، قد نشسته و شاخص نسبی ساعد؛ بین بازیکنان پست های مختلف والیبال تفاوت معنی داری نداشت (05 / 0<p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، برای استعدادیابی ورزشی علمی در کنار متغیرهای آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی، متغیرهای روان شناختی و مهارتی نیز باید جهت شناخت استعداد مدنظر قرار گیرند. جهت استعدادیابی پست های مختلف والیبال پیشنهاد می شود از متغیرهای آنتروپومتریکی که نسبت به سایر متغیرها تفاوت بیشتری داشتند، استفاده شود.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد گرم کردن عمومی و نیرومندسازی پس فعالی بر پرش عمودی و الگوی پرش- فرود زنان هندبالیست دارای نقص تنه بود. 12 هندبالیست دارای نقص تنه داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها در سه روز متفاوت هر سه پروتکل: 1- گرم کردن عمومی 2- گرم کردن عمومی با اجرای دو تکرار نیم اسکات پویا با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه و 3-گرم کردن عمومی با اجرای دو تکرار نیم اسکات ایستا با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه را تصادفی اجرا کردند. آزمون پرش عمودی و سیستم امتیازدهی خطای فرود 5 دقیقه پس از هر پروتکل انجام شد و ارتفاع پرش عمودی، نمره سیستم امتیازدهی خطای فرود، زوایای ولگوس و فلکشن زانو استخراج گردید. برای تحلیل آماری داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد. ارتفاع پرش پس از اجرای پروتکل های دوم و سوم نسبت به گرم کردن عمومی به طور معناداری افزایش یافت (به ترتیب 039/0p= و 047/0p=)، اما در نمرات سیستم امتیازدهی خطای فرود، زوایای ولگوس و فلکشن زانوی آزمودنی ها در هر سه پروتکل تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نگردید. به نظر می رسد گرم کردن با استفاده از نیرومندسازی پس فعالی می تواند منجر به بهبود عملکرد پرش عمودی ورزشکاران بدون تغییر خطر آسیب لیگامنت صلیبی قدامی گردد.

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات در آب در قسمت کم عمق و عمیق استخر بر تعادل و قدرت عضلات اندام تحتانی افراد سالمند می باشد. تعداد36 نفر سالمند مرد سالم در سه گروه 12 نفری به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. دو گروه تجربی تمرینات ورزش در آب در قسمت عمیق و کم عمق استخر را به مدت12 هفته (سه جلسه در هفته) انجام می دادند. برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون زمان ایستادن روی یک پا، برای ارزیابی تعادل پویا از تست Y و برای ارزیابی قدرت عضلات اندام تحتانی از دستگاه دینامومتر دستی استفاده شد. نتایج نشان داد که بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق استخر تعادل ایستای آزمودنی ها افزایش معنی دار یافت (03/0=p) اما در تعادل پویا بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق، تعادل پویای پای برتر در هر سه جهت افزایش اما تعادل پویای پای غیربرتر تنها در جهت قدامی افزایش یافت (01/0=p). از طرف دیگر نتایج نشان داد که بعد از انجام تمرینات در قسمت کم عمق تنها قدرت عضلات همسترینگ افزایش یافت در حالیکه بعد از انجام تمرینات در قسمت عمیق، قدرت در تمامی گروههای عضلانی به غیر از چرخش دهنده های داخلی و خارجی افزایش یافت (05/0< p). به نظر می رسد که انجام 12 هفته تمرینات در قسمت کم عمق و عمیق استخر بهبود معنی داری بر تعادل افراد سالمند دارد اما انجام تمرینات در قسمت عمیق، تاثیرگذاری بیشتری بر قدرت عضلات اندام تحتانی دارد.

امروزه کفش های سبک و مینیمال در انواع مختلف فعالیت های ورزشی به منظور قرارگیری در شرایطی نزدیک به موقعیت پابرهنه مورد استفاده ورزشکاران قرار گرفته است. اما تأثیر آن بر فعالیت الکتریکی عضلات پا به خوبی درک نشده است، از این رو، هدف این مطالعه بررسی فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ساق پا هنگام استفاده از کفش مینیمالیست، کفش معمولی و پابرهنه حین فرود تک پا بود. 15 پسر سالم با میانگین سنی 64/2 ± 53/23 سال که سابقه هیچ نوع ناهنجاری نداشتند در این تحقیق شرکت کردند. متغیرهای الکترومیوگرافیکی عضلات درشت نئی قدامی، نازک نئی طویل، نازک نئی کوتاه، دوقلوی خارجی، دوقلوی داخلی و نعلی پای برتر آزمودنی ها در دو فاز پیش فعالیت و اکسنتریک مورد بررسی قرار گرفت. برای تحلیل آماری داده ها، از روش آنوا با اندازه های تکراری در سطح معناداری 05/0= αاستفاده شد. نتایج نشان داد در هر دو فاز، فعالیت عضلات منتخب ناحیه ساق پای افراد حین حرکت فرود تک پا در وضعیت پابرهنه بیشتر از کفش مینیمالیست و در هنگام استفاده از کفش مینیمالیست بیشتر از کفش معمولی بود (05/0>p)؛ از آنجائیکه کفش مینیمالیست از نظر الگوهای فعال سازی عضلات حد وسط وضعیت های پابرهنه و کفش معمولی نشان داده شد، پیشنهاد می شود برای جلوگیری از بروز آسیب های ورزشی و همچنین تقویت عضلات ساق و پا در محیط هایی که امکان حرکت پابرهنه وجود ندارد از آن استفاده شود.

باوجود اهمیت استعدادیابی برای رشته های ورزشی، مستندات مرتبط با استعدادیابی در کاراته بسیار اندک است. هدف از انجام این مطالعه طراحی الگوی استعدادیابی ورزشکاران کاراته کار مبتنی بر الگوریتم های هوش مصنوعی است. آزمودنی ها به صورت نمونه گیری در دسترس به دو گروه کاراته کاران نوجوان نخبه (19 نفر) و غیر کاراته کاران (20 نفر) تقسیم شدند. برخی متغیرهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی مبتنی بر پیشینه تحقیق انتخاب و اندازه گیری شد. از آزمون شاپیرو-ویلک برای تعیین نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شد. برای کاهش حجم داده ها و تعیین مهم ترین متغیرهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی، روش آماری آنالیز مؤلفه های اصلی ( PCA ) به کاربرده شد. سپس در مدل سازی از الگوریتم شبکه های عصبی با سه لایه ورودی (10 نرون)، میانی (7 نرون) و خروجی (2 نرون) استفاده شد. نتایج نشان داد که مهم ترین متغیرهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی کاراته کاران نوجوان نخبه به ترتیب چربی زیرپوستی سینه ای، قد، پرش، تعادل ایستا، قدرت نسبی پنجه دست، محیط سینه، محیط مچ پا، چربی زیرپوستی شکم و طول ظاهری پا هستند. همچنین درصد طبقه بندی صحیح و حساسیت داده ها بالا و به ترتیب 87 ٪ و 85 ٪ بود. با توجه به یافته ها می توان از این الگوی پیشنهادی هوشمند برای استعدادیابی کاراته کاران در کنار سایر روش ها استفاده کرد.

هدف از این پژوهش بررسی اثر نوع کفش بر الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی حین پایین رفتن از پله بود. 15 دانشجوی پسر با دامنه سنی 20 تا 30 سال در این پژوهش شرکت کردند. اوج فعالیت عضلات و هم انقباضی عضلات منتخب اندازه گیری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری استفاده شد. نتایج نشان دادند که در هر دو فاز پیش فعالیت و اکسنتریک عضلات درشت نی قدامی، دوقلوی داخلی و خارجی و عضله نعلی افزایش معناداری در اوج فعالیت عضلانی در وضعیت پابرهنه نسبت به کفش معمولی نشان دادند. در فاز پیش فعالیت، درهم انقباضی عضلات نازک نی کوتاه/دوقلوی داخلی بین کفش معمولی و کفش مینیمالیست تفاوت معناداری وجود دارد. در فاز اکسنتریک در هم انقباضی عضلات درشت نی قدامی/نازک نی طویل بین کفش معمولی و وضعیت پابرهنه تفاوت معناداری وجود دارد. به نظر می رسد نوع کفش بر اوج فعالیت عضلات و هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست مفصل مچ پا اثرگذار است.

هدف این مطالعه تعیین اثر فوری سه نوع کفی روی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی حین دویدن روی تردمیل بود. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، درشت نئی قدامی و دوقلوی خارجی 14 مرد ورزشکار در وضعیت های بدون کفی، کفی نرم، نیمه سخت و سخت حین دویدن روی تردمیل ثبت شد. فعالیت عضله راست رانی در فاز بارگذاری در وضعیت کفی نرم کمتر از وضعیت های دیگر بود. در فاز پیش نوسان/نوسان اولیه، در فعالیت عضله راست رانی بین وضعیت های کفی نرم/بدون کفی و نرم/نیمه سخت و همچنین در فعالیت عضله دوسررانی بین وضعیت های کفی نیمه سخت/ بدون کفی و نیمه سخت/سخت تفاوت وجود داشت. در فاز نوسان میانی، فعالیت عضلات راست رانی و ساقی قدامی در وضعیت بدون کفی/کفی نیمه سخت و عضله دوقلو در وضعیت بدون کفی با وضعیت های دیگر تفاوت داشت. فعالیت عضله دوسررانی در فاز پیش فعالیت نیز در وضعیت بدون کفی با وضعیت کفی نیمه سخت تفاوت داشت. فعالیت عضلات پهن خارجی و دوقلوی خارجی در وضعیت کفی نرم کمتر از کفی نیمه سخت بود. به نظر می رسد که شدت و الگوی انقباض عضلات حین دویدن با استفاده از کفی با میزان سفتی متفاوت، دچار تغییر شده که می تواند در انتخاب کفی با سطح سفتی مناسب با توجه به اهداف کلینیکی و تمرینی مفید باشد .

هدف این مطالعه، تعیین اثر سه نوع بریس مختلف بر پایداری دینامیک موضعی با استفاده از حداکثر نمای لیاپانوف حین دویدن در افراد مبتلا به ناپایداری مچ پا بود. 12 آزمودنی مبتلا به ناپایداری مچ پا در گروه آسیب دیده و 12 آزمودنی سالمدر این مطالعه شرکت کردند. گروه آسیب دیده، روی تردمیل 70 گام با بریس سخت، نیمه سخت، نرم و بدون بریس دویدند. گروه سالم، تنها در وضعیت بدون بریس آزمون دویدن را انجام دادند. حداکثر نمای لیاپانوف با استفاده از داده های کینماتیک محاسبه شد. نتایج نشان داد حداکثر نمای لیاپانوف کوتاه دوره در دویدن با بریس نیمه سخت در گروه آسیب دیده به طور معناداری با سایر وضعیت های بریس مچ پا متفاوت است، اما دویدن با بریس نیمه سخت تفاوت معناداری در حداکثر نمای لیاپانوف کوتاه دوره گروه آسیب دیده در مقایسه با گروه سالم ایجاد نکرد. با توجه به این نتایج، به نظر می رسد دویدن با بریس نیمه سخت توانسته است وضعیتی نزدیک به دویدن گروه سالم فراهم کند.

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ویبراسیون با دامنه مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشت نی رت اوراکتومی بود . 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه پایین (تعداد= نُه) و دامنه بالا   (تعداد= نُه) و گروه شم ( تعداد= پنج ) تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند . گروه های تمرینی به مد ت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیش رونده سه تا پنج دقیقه تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراح ت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص های مقاومت مکانیکی سفتی ، استرس، انرژی جذب شده و درصد جابه جایی استخوان ران و درشت نی، با آزمون خمش سه نقطه ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا ( HA ) ) 024/0 (P= و گروه تمرینی دامنه پایین ( LA ) (006 /0 (P= در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینی HA   ) 0 00 /0 (P= و گروه تمرینی ) LA 0 01 /0 (P= نسبت به گروه شم، در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی ) LA 0 06 /0 (P= با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد ) 0 11 /0 P= 0 00 /0 P= ، 0 14 /0 (P= . یافته های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ . همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشت نی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.

هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر زاویه ابداکشن شانه، برتر و غیربرتر بودن دست و اعمال بار خارجی بر نسبت هم انقباضی عضلات شانه ورزشکاران پرتاب از بالای سر و افراد غیرورزشکار هم زمان با ابداکشن بازو در سطح کتف بود. 10 نفر شناگر، 10 نفر بازیکن هندبال، 10 نفر بازیکن تنیس و 10 نفر غیرورزشکار داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات شانه (دلتوئید میانی و قدامی، ذوزنقه فوقانی، میانی و تحتانی، تحت خاری، پشتی بزرگ و دندانه ای قدامی) در وضعیت دینامیکی و استاتیکی ابداکشن بازو در سه زاویه (0-45 درجه به مدت یک ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه، 90-0 درجه به مدت دو ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه ، 135-0 درجه به مدت سه ثانیه و نگه داری آن به مدت سه ثانیه) در شانه برتر و غیربرتر در شرایط اعمال بار خارجی و بدون اعمال بار ثبت گردید. نسبت هم انقباضی عضلات در دو گروه مقایسه شد. نتایج مطالعه نشان داد که بار خارجی، غالب بودن دست و زاویه ابداکشن بازو بر نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه در ابداکشن بازو (ابداکشن دینامیک) و نگه داری آن (ابداکشن ایستا) در سطح کتف تأثیرگذار است و در نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه در ابداکشن بازو و نگه داری آن در سطح کتف میان گروه های مختلف تحقیق تفاوت معنی داری دارد ( p ≤ 0/05 ). تفاوت در نسبت هم انقباضی عضلات شانه در میان ورزشکاران و در مقایسه ورزشکاران با غیرورزشکاران در زوایای مختلف ابداکشن بازو ممکن است به دلیل ماهیت هر رشته ورزشی و سازگاری ورزشکاران با تمرینات و استفاده زیاد از اندام فوقانی در اجرای مهارت ورزشی باشد.

موفقیت در رشته ورزش سه گانه تابستانی به کارایی بهینه دویدن بدون ایجاد اختلال ناشی از دوچرخه سواری بستگی دارد. تغییر الگوی دویدن می تواند باعث بروز آسیب در اندام تحتانی به ویژه در مچ و کف پا گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر خستگی ناشی از دوچرخه سواری بر تغییرات مرکز فشار و توزیع فشار کف پایی حین دویدن در ورزشکاران سه گانه کار مبتدی بود. بدین منظور 12 سه گانه کار مبتدی (با میانگین سنی 14/2 ± 76/23 سال؛ وزن 54/2 ± 45/78 کیلوگرم؛ قد 32/2 ± 82/179 سانتی متر) به صورت در دسترس انتخاب شدند و در این پژوهش شبه تجربی شرکت کردند. برای ایجاد خستگی از یک پروتکل 12 مرحله ای دوچرخه سواری بر روی دستگاه کارسنج استفاده شد و میزان انحرافات مرکز فشار و توزیع فشار کف پایی به وسیله دستگاه فوت اسکن، قبل و بعد از پروتکل خستگی در فازهای مختلف دویدن اندازه گیری گردید. نتایج نشان می دهد که حداکثر فشار واردشده در نواحی داخلی پاشنه (0.029= P )، ناحیه استخوان کف پایی اول (0.001= P )، ناحیه استخوان کف پایی دوم (0.001= P )، ناحیه استخوان کف پایی سوم ( P=0.01 ) و ناحیه استخوان کف پایی چهارم ( P=0.017 ) به صورت معناداری افزایش یافته است؛ اما ناحیه میانی پا کاهش را نشان می دهد ( P=0.045 ). شایان ذکر است که پس از خستگی در مرحله تماس، سوپینیشن پا به طور معنا داری کاهش یافته است (P=0.02 )؛ اما در مرحله میانی استقرار، پرونیشن به صورت معناداری افزایش پیدا کرده است (P=0.04) . بر اساس این یافته ها می توان گفت که خستگی ناشی از دوچرخه سواری باعث افزایش فشارهای کف پایی و تغییر در انحرافات مرکز فشار می شود و این عوامل می توانند باعث ایجاد درد و آسیب دیدگی های اندام تحتانی گردند؛ ازاین رو، پیشنهاد می شود سه گانه کاران مبتدی عضلات اینورتور خود؛ به ویژه عضله درشت نی قدامی را تقویت نمایند.

زمینه و هدف: تقویت عضلات ناحیه پشت از جمله عضله پشتی بزرگ و ذوزنقه جزء اصلی برنامه های تمرینات قدرتی را تشکیل می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه فعالیت ماهیچه نگاری عضلات پشتی بزرگ و ذوزنقه در دو نوع مختلف از تمرینات قدرتی بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 12 مرد (سن: 3/19±23/4 سال، وزن بدن: 2/84±78/5 کیلوگرم، قد: 4/28± 179/8 سانتی متر) که با اجرای تمرینات قدرتی و کار با وزنه آشنایی داشتند، شرکت کردند. فعالیت ماهیچه نگاری سطحی عضلات پشتی بزرگ و ذوزنقه فوقانی، میانی و تحتانی حین اجرای تمرینات کشش به پایین لت و پارویی سیم کش در سه وضعیت (دست ها باز، موازی و نزدیک به یکدیگر) ثبت شد. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شدند (0/05>p). یافته ها: عضله پشتی بزرگ در حرکت کشش به پائین لت و در وضعیت دست ها باز، بیشترین فعالیت را نشان داد (0/003=p). همچنین هر سه بخش عضله ذوزنقه در حرکت پارویی سیم کش در هر سه وضعیت دست ها فعالیت بیشتری نسبت به حرکت کشش به پائین لت داشت (0/001=p، p=0/01 ،p=0/001). نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که برای تقویت عضله پشتی بزرگ حرکت کشش به پائین لت در حالت دست ها باز موثر است. در حالی که برای تقویت عضله ذوزنقه، حرکت پارویی سیم کش اثر بخشی تمرین را افزایش خواهد داد.

زمینه و هدف: کوله پشتی یکی از ابزارهای شایع و محبوب در میان اقشار مختلف جامعه به ویژه کودکان محسوب می شود. بدین سبب هدف از این مطالعه، تعیین اثر حمل کوله پشتی با بارهای مختلف، بر پارامترهای کینماتیکی را ه رفتن دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی بود. روش تحقیق: 15 دانش آموز با میانگین سنی 0/61± 9/6 سال به صورت در دسترس انتخاب شدند. هریک از آزمودنی ها کوله پشتی هایی با بارهای 0، 10، 15 و 20 درصد وزن بدن در حال راه رفتن بر روی نوارگردان با سرعت 1/1 متر بر ثانیه به مدت 20 دقیقه حمل کردند. راه رفتن آزمودنی ها توسط دوربین دیجیتالی ثبت شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت. داده ها با ANOVA با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند (0/05>p). یافته ها: نتایج نشان داد افزایش بار کوله پشتی موجب افزایش معنی داری در زاویه خم شدن زانو برای شرایط 15 درصد (0/02=p) و 20 درصد (0/03=p)، افزایش معنی داری در باز شدن مچ پا برای شرایط 15 درصد (0/03=p) و 20 درصد (0/04=p) و افزایش معنی داری در فاصله یک طول قدم برای شرایط 20 درصد (0/02=p) می شود. همچنین افزایش بار باعث کاهش معنی داری در زاویه خم شدن مچ پا برای شرایط 10 درصد (0/01=p)، 15 درصد (0/02=p) و 20 درصد (0/03=p) و کاهش معنی دار تواتر قدم در شرایط 20 درصد (0/03=p) می شود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد که حمل کوله پشتی معادل 10 تا 15 درصد وزن بدن برای دانش آموزان مقطع ابتدایی مناسب باشد.

زمینه و هدف: خستگی ناشی از دویدن با تغییراتی در مکانیک دویدن همراه است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر خستگی ناشی از دویدن روی فعالیت برخی از عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکای دویدن بود. روش تحقیق: تعداد 20 نفر دونده مرد در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی، 6 بار مسیر 14 متری را دویدند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات درشت نئی قدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن خارجی و دوسررانی آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. درصد فعالیت عضلات، شاخص هم انقباضی و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات، در مرحله اتکاء دویدن ارزیابی شدند.  داده ها با استفاده از آزمون t وابسته در سطح معنی داری 0/05 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از خستگی در مرحله جذب، فعالیت عضلات دوقلوی داخلی (0/02=p) و دو سررانی (0/02=p) و شاخص هم انقباضی بین عضلات پهن خارجی و دوسر رانی (0/02=p)، پهن خارجی و دوقلوی خارجی (0/001=p) و درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی (0/01=p)؛ کاهش پیدا کرد. در مرحله تولید پس از خستگی، فعالیت عضله درشت نئی قدامی کاهش (0/001=p) و فعالیت عضله دوقلوی داخلی (0/01=p) افزایش پیدا کرد. در این مرحله، هم انقباضی عضلات درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی (0/0001=p) و درشت نئی قدامی و نعلی (0/005=p) پس از خستگی کاهش یافت. در مرحله پیش فعالیت، خستگی باعث افزایش فعالیت عضلات درشت نئی قدامی (0/01=p) و دوسر رانی (0/001=p) شد. هم چنین خستگی باعث افزایش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات دو سررانی، دوقلوی داخلی و دوقلوی خارجی گردید (0/001=p). نتیجه گیری: خستگی سبب ایجاد تغییراتی در مکانیزم زمان بندی عضلانی هنگام دویدن شد که احتمالاً نتیجه تلاش سیستم عصبی بدن برای کاهش خطر ابتلاء به آسیب های وارد بر بدن است. از این رو، توجه به زمان بندی حداکثر فعالیت عضلات در دوندگان مبتدی به منظور پیشگیری از آسیب، پیشنهاد می شود.

هدف این مطالعه مقایسه اثر دو روش رکابزدن بر شاخص خستگی و فعالیت عضلات اندام تحتانی دوچرخهسواران جاده بود. هشت دوچرخهسوار جاده در دو جلسه مجزا با فاصله یکهفته در آزمایشگاه حاضر شدند. در یک جلسه با روش فقط فشار و در جلسه دیگر با روش فشار-کشش رکاب زدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راسترانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، نیموتری، دوقلوی خارجی، دوقلوی داخلی و درشتنی قدامی ثبت شد. هر نوبت آزمایش تا حد واماندگی و براساس پروتکل ازپیشتعیینشده انجام شد. بین فازهای فشار و استراحت حین دو روش رکابزدن در فعالیت عضلات اختلاف معنادار بود، اما در روش فقط فشار فعالیت عضلات بهطور معناداری بیشتر بود. همچنین دوچرخهسواران با روش کشش- فشار دیرتر به واماندگی رسیدند. باتوجه به نتایج این مطالعه، روش رکابزدن کشش- فشار باعث فعالیت کمتر عضلات و به تبع آن باعث افزایش کارایی میشود. به دوچرخهسواران جاده پیشنهاد میشود که از روش کشش- فشار برای رکاب زنی استفاده کنند

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا روی فعالیت عضلات منتخب (با تاکید بر پدیده هم انقباضی) و زاویه مفاصل در حرکت اسکات بود. دامنه حرکتی مفاصل و فعالیت عضلات دوقلو داخلی، درشت نئی قدامی، راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نیم وتری و باز کننده ستون فقرات 10 مرد فعال حین اجرای حرکت اسکات در چهار وضعیت ۰، ۲، ۳ و ۵ سانتی متری ارتفاع پاشنه پا جمع آوری شد. کاهش معناداری در فعالیت عضله درشت نئی قدامی با افزایش ارتفاع پاشنه مشاهده، در حالیکه میزان فعالیت سایر عضلات با تغییر ارتفاع پاشنه معنادار نبود. همچنین کاهش در هم انقباضی عمومی عضلات مفصل مچ پا در ارتفاع ۳ سانتی متری مشاهده شد که می تواند نشانه ای از کاهش فشار بر مفصل مچ پا در این وضعیت باشد. بنابراین، قرار گرفتن پاشنه پا در ارتفاع ۳ سانتی متری برای اجرای حرکت اسکات با اهداف توانبخشی و بدنسازی توصیه می شود، .

هدف از این پژوهش تعیین اثر شدت اجرای یک نوبت نیم اسکوات پویا بر عملکرد و فعالیت الکتریکی عضلانی در جریان پرش عمودی نوجوانان ورزشکار بود. آزمودنی های این پژوهش 12 پسر نوجوان ورزشکار بودند که در سه روز متفاوت به طور تصادفی یکی از سه پروتکل گرم کردن (کنترل)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 2 تکراری نیم اسکوات پویای با شدت کم (40 درصد 1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 1 تکراری نیم اسکوات پویای با شدت زیاد (80 درصد 1RM) را انجام دادند. پس از گذشت 4 دقیقه از اجرای هر پروتکل، از آزمودنی ها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافی گروه های عضلانی چهارسر و همسترینگ در مرحله درون گرای پرش به ثبت رسید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که ارتفاع پرش و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر پس از پروتکل با شدت کم نسبت به پروتکل کنترل به طور معناداری افزایش یافت (05/0P≤). درحالی که تفاوت معنادار آماری بین اندازه گیری های تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی گروه عضلانی همسترینگ یافت نشد (05/0P>). بنابراین از طریق گرم کردن ویژه شامل نیم اسکوات با شدت های کم نسبت به گرم کردن معمول می توان عملکرد پرش عمودی متعاقب را در نوجوانان ورزشکار بهبود بخشید که به نظر می رسد با تغییرات نورولوژیکی و درون عضلانی همراه باشد.

هدف: تاخیر در پدیده خستگی از عوامل موفقیت در رشته دوچرخه سواری محسوب می شود. در این  مطالعه، تاثیر دو الگوی متفاوت رکاب زدن  بر روی شاخص خستگی و کارایی عضلانی دوچرخه سواران جاده بررسی می شود.روش شناسی: 10  دوچرخه سوار حرفه ای با میانگین سنی 4/2± 7/27 سال با سابقه دوچرخه سواری3± 5/6 سال پروتکل ارگومتری زیر بیشینه را در دو جلسه مجزا، با دو الگوی متفاوت پدال زنی ( فقط فشار و فشار-کشش) اجرا کردند. کارایی عضلانی، شاخص های آمادگی هوازی، تغییرات لاکتات خون و خستگی ارادی  در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند.یافته ها:  تفاوت معناداری در مؤلفه های فیزیو متابولیک به دو روش رکاب زنی فقط فشار و  فشار-کشش مشاهده نشد. شاخص های خستگی شامل  غلظت لاکتات خون (77/0±04/2 و49/0±10/2)  و RPE (00/1±67/12 و 58/1±67/11) دوچرخه سواران در پایان دو روش از جنبه آماری متفاوت نبود (05/0 ).نتیجه گیری: در این پژوهش تاثیر هر دو الگوی پدال زنی هنگام ارگومتری در اندازه کارایی مکانیکی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای غیر فیزیولوژیک مانند عوامل بیومکانیک (کینماتیک) در تغییر نیمرخ عملکرد عضلات فعال هنگام الگوی پدال زنی دوچرخه سواران جاده نقش ایفا نمایند.هدف: تاخیر در پدیده خستگی از عوامل موفقیت در رشته دوچرخه سواری محسوب می شود. در این  مطالعه، تاثیر دو الگوی متفاوت رکاب زدن  بر روی شاخص خستگی و کارایی عضلانی دوچرخه سواران جاده بررسی می شود.روش شناسی: 10  دوچرخه سوار حرفه ای با میانگین سنی 4/2± 7/27 سال با سابقه دوچرخه سواری3± 5/6 سال پروتکل ارگومتری زیر بیشینه را در دو جلسه مجزا، با دو الگوی متفاوت پدال زنی ( فقط فشار و فشار-کشش) اجرا کردند. کارایی عضلانی، شاخص های آمادگی هوازی، تغییرات لاکتات خون و خستگی ارادی  در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند.یافته ها:  تفاوت معناداری در مؤلفه های فیزیو متابولیک به دو روش رکاب زنی فقط فشار و  فشار-کشش مشاهده نشد. شاخص های خستگی شامل  غلظت لاکتات خون (77/0±04/2 و49/0±10/2)  و RPE (00/1±67/12 و 58/1±67/11) دوچرخه سواران در پایان دو روش از جنبه آماری متفاوت نبود (05/0 ).نتیجه گیری: در این پژوهش تاثیر هر دو الگوی پدال زنی هنگام ارگومتری در اندازه کارایی مکانیکی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای غیر فیزیولوژیک مانند عوامل بیومکانیک (کینماتیک) در تغییر نیمرخ عملکرد عضلات فعال هنگام الگوی پدال زنی دوچرخه سواران جاده نقش ایفا نمایند.