فرزانه داوری

معلمان تربیت بدنی در مدارس از اجزای مهم اجرای تربیت و آموزش در قالب فعالیت جسمانی هستند که برای رسیدن به اهداف آموزشی، لزوم انجام اقدامات موثر در راستای توسعه حرفه ای آن ها در دوران دانشجویی در دانشگاه فرهنگیان وجود دارد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل کیفی توسعه حرفه ای دانشجو معلمان رشته تربیت بدنی انجام پذیرفت. این پژوهش از نوع تحقیق کیفی با ماهیت اکتشافی بنیادی است. مشارکت کنندگان در این پژوهش اساتید هیئت علمی رشته تربیت بدنی دانشگاه های فرهنگیان کشور بودند. نمونه گیری در این پژوهش از طریق نمونه گیری هدفمند و با روش گلوله برفی انجام پذیرفت که در این ارتباط پس از انجام 11 مصاحبه اشباع نظری حاصل شد. داده های حاصل از مصاحبه ها در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی تجزیه و تحلیل گردید که به ترتیب 77 مفهوم، 34 مقوله و 15 قضیه تعیین گردید. بر اساس نتایج به دست آمده عوامل علی (عوامل مرتبط با اساتید، عوامل مرتبط با امکانات و تسهیلات و عوامل مدیریتی)، عوامل زمینه ای (ویژگی های فردی دانشجویان، سطح کیفی دانشجویان از منظر دانش علمی و مهارت عملی) و عوامل مداخله گر (محدودیت های اقتصادی، عوامل نگرشی) شناسایی و در نهایت راهبردها و پیامدهای توسعه حرفه ای دانشجو معلمان رشته تربیت-بدنی ارائه گردید.

اهمیت تدریس و نقش زیربنایی آن در دستیابی به اهداف آموزشی و تأکید بر تدریس مؤثر به صورتی که بتواند دستیابی به اهداف دانشگاه را فراهم کند، مسلم و بدیهی است. بنابراین، در پژوهش حاضر شاخص های تدریس اثربخش اساتید رشته تربیت بدنی در دروس عملی شناسایی و از دیدگاه دانشجویان اولویت بندی گردید. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه فرهنگیان اصفهان و برابر با 185 نفر بود. نمونه آماری برابر با جامعه و به صورت کل شمار انتخاب شد. شاخص های تدریس اثربخش در ابتدا بر اساس مطالعات کتابخانه ای، سپس، بر اساس نظرات اساتید خبره و با استفاده از روش دلفی شناسایی و پرسشنامه پژوهش بر این مبنا طراحی شد. روایی محتوا و صوری پرسشنامه براساس نظرهای اساتید و پایایی از طریق آلفای کرونباخ بررسی و تأیید شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون تی تک نمونه و فریدمن استفاده شد. بر اساس نتایج روش دلفی، عوامل مؤثر بر تدریس اثربخش در 6 مقوله کلی شامل مهارت های آموزشی، تجربه، مهارت های ارتباطی، ویژگی های شخصیتی، رعایت قوانین و اصول آموزشی و ارزشیابی قابل بررسی می باشند. اولویت بندی کلی شاخص ها در سطح معناداری 05 / 0> Pنشان داد، از دیدگاه دانشجویان شاخص مهارت های ارتباطی استاد اولویت بالاتری نسبت به دیگر شاخص ها دارد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته برنامه منتخب اسپارک بر روی خودپنداره بدنی و مهارتهای بنیادی دختران دوره ابتدایی دارای اضافه وزن انجام شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه دختران دارای اضافه وزن مدارس ابتدایی چادگان تشکیل دادند. از این میان نمونه ای به حجم 30 نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاسفرم کوتاه خودتوصیفی بدنی مارش و همکاران (1998) و آزمون رشد مهارتهای حرکتی درشت –ویرایشدوماولریخ (2000) بود. برای مداخله، گروه آزمایش به مدت 8 هفته برنامه تمرینی اسپارک (سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته) را انجام دادند، در حالی که گروه کنترل تنها برنامه های فعالیت بدنی عادی مدارس را داشته و هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی انجام نمی دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و برای بررسی فرضیه ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه تمرین اسپارک به طور معناداری قابلیت های مهارتی و بنیادی و خودپندار بدنی و عزت نفس افزایشیافته است. بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت برنامه اسپارک قابلیت توسعه بهتر و مثبت تر نگرش، ظاهر و توانایی های بدنی کلی در دختران ابتدایی دارای اضافه وزن را دارد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ریتمیک بر مهارت های ادراکی حرکتی کودکان دارای اختلال بینایی بود. تعداد 19 کودک دختر و پسر (گروه تجربی 10 نفر و گروه کنترل 9 نفر) کم بینا با میانگین سنی 7/5-44/5 سال از شهر اصفهان به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان بر اساس عملکردشان در مهارت های ادراکی حرکتی که به وسیله آزمون ارزیابی مهارت های حرکتی کودکان انجام گرفت، همسان و در گروه های تجربی و کنترل به صورت تصادفی آرایش پیدا کردند. گروه تجربی در برنامه تمرینات ریتمیک به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای و در مجموع، 24 جلسه شرکت کردند و گروه کنترل، به فعالیت های روزمره پرداختند. جمع آوری اطلاعات برای کل شرکت کنندگان به شکل پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. به منظور مقایسه دو گروه، از مدل آماری تحیل کواریانس تک متغیره و چند متغیره استفاده گردید. نتایج حاصل تفاوت معناداری را در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل در قابلیت های مهارت های ظریف P=0.002))، مهارت های توپی (P=0.000)، تعادل ایستا (P=0.001) و تعادل پویا (راه رفتن با پاشنه بالا گرفته و پریدن از روی نخ) در کودکان کم بینا نشان داد (P=0.000). این تفاوت در سطح اطمینان P