برهان فرا-استقراء بدبینانه و واقع گرایی علمی: رویکردهای غیر ارجاعی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
بنا به برهانی موسوم به «معجزه نیست» (NM)، اگر هویاتِ به ویژه مشاهده ناپذیری که توسط نظریه های علمی ارائه و فرض می شوند، وجود نداشتند؛ یعنی اگر این نظریه ها گزارش گر (تقریباً) صادقی از عالم نبودند، موفقیت علوم به مانند نوعی معجزه بود. در مقابل، بنا به برهان «فرا-استقراء بدبینانه» (PMI) رابطه ای بین موفقیت یک نظریه در توضیح و پیش بینی، و صدق آن نظریه وجود ندارد. به عنوان شاهد این ادعا، لری لائودن فهرستی تقریباً طولانی از نظریه هایی ردیف می کند که به زعم وی، در گذشته موفق بودند، اما امروزه به عنوان نظریه های کاذب کنار گذاشته شده اند. در این مقاله، پس از توضیح دو برهان NM و PMI، نشان می دهیم که هیچ کدام از استدلال های واقع گرایان توان رد برهان PMI را به شکلی قاطع و فیصله بخش ندارند. نتیجه مقاله این است که اشکال مشترک همه این استدلال ها ناشی از رویکرد غیر ارجاعی آنها است؛ یعنی نشان نمی دهند که ترم های به کاررفته در نظریه های موفقِ گذشته به نوعی ارجاع دهنده به هویات عالم هستند.The Pessimistic Meta-Induction Argument and Scientific Realism: The Non-Referential Approaches
According to the “No Miracle argument” (NM), science’s predictive and explanatory success would be a miracle if the unobservable entities postulated by them did not exist; that is, if successful scientific theories were not approximately true descriptions of the world. On the contrary, according to “the Pessimistic Meta-Induction argument” (PMI), there is no relation between the success of a theory and its truth. To justify PMI, Larry Laudan provides a long list of past successful and yet false theories, which have been abandoned today. In this paper, first, the two arguments of NM and PMI are explained briefly. Then, it will be shown that the essential realists’ solutions to PMI cannot rebut this argument decisively. The paper concludes that the common problem of all these solutions is their non-referential approach, i.e., they do not demonstrate that the central terms of many past successful and yet false theories are still somehow referential.