قلمرو اصل مصلحت در برقراری روابط نظامی جمهوری اسلامی با کفار حربی از دیدگاه فقیه های معاصر شیعه با تأکید بر آراء فقهی امام خمینی (ره) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
از صدر اسلام تاکنون، روابط خارجی دولت اسلامی موردتوجه اولیای دین و فقهای اسلامی بوده و استنباط احکام روابط خارجی مسلمانان با غیرمسلمانان در لابه لای مباحث فقهی آنان ذکر شده است. در عصر حاضر، با پیروزی انقلاب و تشکیل حکومت جمهوری اسلامی بر مبنای فقه شیعه، همواره یکی از چالش های روبه روی این حکومت، چگونگی و دایره برقراری روابط خارجی با دیگر دولت ها آن هم در نظم جدید جهانی بوده و هست؛ به خصوص در مواردی که ارتباط با برخی دولت های متخاصم ضروری می نماید. حال پرسش پژوهش حاضر این است که بر اساس استنباطات فقهی فقهای معاصر، علی الخصوص مرحوم امام (ره)، جایگاه اصل مصلحت در برقراری روابط نظامی با کافران (حربی و غیرحربی) و دشمنان دین چیست؟ فرضیه پژوهش نیز این است که بر اساس فقه پویای حضرت امام (ره) و برخی دیگر از فقهای معاصر، استنباطات جدید و برداشت های نوینی از منابع فقهی می توان ارائه داد که تصمیم سازی و تصمیم گیری حکومت اسلامی در برقراری روابط با دولت ها، حتی دولت های متخاصم را تسهیل می نماید.بر این اساس، پژوهش حاضر با روش پژوهشی توصیفی-تحلیلی به واکاوی منابع فقهی شیعه و نظرات فقهای معاصر، خصوصاً آراء فقهی حضرت امام خمینی (ره) پرداخته است. نتیجه آنکه بر اساس آرای فقهی حضرت امام (ره) در تعریف از ولایت مطلقه فقیه و اصل مصلحت، اساساً احکام روابط خارجی (ازجمله رابطه نظامی با دشمن) در حیطه تصمیمات حکومتی است و حکم قطعی و ثابتی ندارد و با توجه به مصلحت کشور و مردم، می توان حتی حکم اولیه به برقراری برخی روابط خاص مثل رابطه نظامی با دولت های متخاصم داد.The scope of the principle of expediency in the establishment of military relations between the Islamic Republic and the war infidels from the point of view of contemporary Shiite jurists with an emphasis on the jurisprudential opinions of Imam Khome
From the beginning of Islam until now, the foreign relations of the Islamic state have been the focus of religious leaders and Islamic jurists, and the inference of rulings on the foreign relations of Muslims with non-Muslims has been mentioned in their jurisprudence discussions. In the current era, with the victory of the revolution and the establishment of the Islamic Republic of Iran based on Shia jurisprudence, one of the challenges facing this government has always been and is the way and scope of establishing foreign relations with other governments in the new world order. Especially in cases where communication with some hostile governments is necessary. Now, the question of the current research is that based on the jurisprudential conclusions of contemporary jurists, especially the late Imam (RA), what is the position of the principle of expediency in establishing military relations with infidels (military and non-military) and enemies of religion? The hypothesis of the research is that based on the dynamic jurisprudence of the Imam (RA) and some other contemporary jurists, new inferences and new interpretations of jurisprudential sources can be presented that facilitate the decision-making and decision-making of the Islamic government in establishing relations with governments, even hostile governments. Shows Based on this, the present study analyzed the Shia jurisprudential sources and the opinions of contemporary jurists, especially the jurisprudential opinions of Hazrat Imam Khomeini (RA) using a descriptive-analytical research method. The result is that according to the jurisprudence opinions of Hazrat Imam (RA) in the definition of absolute jurisprudence and the principle of expediency, basically the rulings of foreign relations (including military relations with the enemy) are in the scope of government decisions and do not have a definite and fixed ruling, and considering the expediency of the country and People, you can even give a preliminary order to establish some special relations, such as military relations with hostile states.
تبلیغات
