جستاری آسیب شناسانه بر روش های آموزشگری دروس دینی از منظر روانشناسی آموزش
آرشیو
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی آسیب های روش های آموزشگری دروس دینی از دیدگاه روان شناسی تربیتی است. این پژوهشِ کیفی، با روش تحقیق نظرورزی انجام شده است. برای تحلیل یافته ها، از روش تحلیل استنباطی استفاده شده و سپس با اتکاء به نظریات و یافته های پژوهشی در روانشناسی تربیتی، هر یک از مقولات، مورد نظرورزی قرار گرفتند. یافته های تحقیق نشان می دهد که روش های آسیب زا در آموزشگری دروس دینی عبارتند از: آموزشِ معلم محور، اتکای افراطی به روش تدریس سخنرانی، تدریس انفرادی، ضعف در دانش محتوایی، کمبود دانش پداگوژی محتوا، حافظه محوری، ضعف در مدیریت کلاسی، آرایش کلاسی سنّتی و استفاده نکردن از فناوری های نوین آموزشی. نتایج حاصل از تحقیق نمایانگر آن است که برای بهبود کیفیت آموزشگری علوم دینی، بهتر است از روش های نوین مثل آموزش یادگیرنده محور، بحث های گروهی، فعالیت های جمعیِ پروژه مدار و تدریس مشارکتی استفاده شود.A Pathological Study of Teaching Methods of Religious Course from the View of Education Psychology
The purpose of the present study is to review the harms related to teaching methods of religious courses from the view of educational psychology. This qualitative study was conducted by an analytical research method. For data analysis, an inferential analytical method was used and then relying on the research theories and findings in educational psychology, each category was analyzed. The results show that harmful methods of teaching religious courses include: teacher-centered education, excessive reliance on monologues, individual teaching, weakness in conceptual knowledge, lack of pedagogical knowledge, memorization, weakness of class management, traditional class arrangement, and not using new technologies in education. The research results reveal that for the betterment of religious education, new methods such as learner-centeredness, group discussions, project-centered group activities, and participative teaching should be used.
تبلیغات
