دستور زبان تخیل ویتگنشتاین به مثابه روش در گسترش درام (با نگاهی به فیلم نامه «وقت دیگر، شاید») (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در قرن بیستم، چرخش های مطالعات زبانی در حوزه فلسفه زبان، بر بسیاری از شاخه های دیگر فلسفه، همچون مطالعات تخیل در هنر نیز تأثیر گذاشت. لودویک ویتگنشتاین در جایگاه یکی از چهره های فلسفه زبان در قرن بیستم،کوشید فلسفه زبان را از حوزه نظریه برهاند و به روش نزدیک کند. بنابراین گزاره های او- به خصوص در دوره متأخر- راهی است برای شناختن کارکردهای زبان درراستای روش مندی دستورزبان. هدف از نگارش این مقاله، دست یابی به شیوه های بسط زبان نمایشی، با نگاهی به روش دستور زبان تخیل بر پایه آرای ویتگنشتاین است. در این راستا، فیلم نامه «وقت دیگر، شاید» اثر بهرام بیضایی، برگزیده شده که بازی های زبانی تخیل در آن مشهود است. در این پژوهش، به این سؤال پاسخ داده شده که چگونه روش ویتگنشتاین در دستور زبان تخیل، می تواند منجر به بسط زبان دراماتیک شود؟ بر همین اساس، این فرضیه قوت می گیرد: به نظر می رسد بیضائی، عناصر مختلفی را با درهم آمیزی دستور بازی های زبانی متفاوت تخیل درهم آمیخته تا به گسترش زبان نمایشی اثر یاری رساند. این پژوهش، براساس هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، بر پایه روش کیفی و بر مبنای ماهیت توصیفی انجام گرفته است. براساس نتایج، روش تخیل پردازی و شکل گیری دستور بازی زبانی آن در فیلم نامه مورد نظر، دارای شکل های متفاوتی بوده و منجر شده بیضائی روش های متفاوت کلامی را در گفت و گونویسی و تصویرسازی درهم آمیزد و با روش تخیل شبکه ای، به تولید دستور زبانی ویژه دست یابد.Wittgenstein’s Imaginative Language Structure as a Way of Expansion of the Drama (With a Look at the Scenario of “Maybe, Another Time!”)
In the twentieth century, the rotations of language studies in the philosophy of language have affected many other branches of philosophy, including imagination studies in arts. Ludwig Wittgenstein, in the position of one of the figures of the philosophy of language in the twentieth century, tried to shake off the philosophy of language from being merely theoretical and make it nearer to method. So, his reports -particularly in the recent era- are the ways to recognize the functions of language in line with the method-orientation of the structure. The purpose of writing this article is to access the expansion ways of dramatic language, with an eye to imaginative language structure based on Wittgenstein’s opinions. Accordingly, the scenario of “Maybe, Another Time!” by Bahram Beizaei was chosen in which the linguistic games are clear. In this research, this question has been answered: how can Wittgenstein’s method in the imaginative language structure result in the expansion of dramatic language? On this very basis, this hypothesis is strengthened: it seems that Beizaei has combined different elements by mixing various structures of imaginative linguistic games to help with the expansion of the dramatic language of the work. This research is applied in terms of the goal and qualitative in terms of the documentary data collection method, and it has been conducted based on descriptive nature. According to the results, imagination-generation and formation of its linguistic game in the addressed scenario, possesses different forms and has led Beizaei to combine different verbal methods in dialogue-writing and illustration, and achieve the production of a special linguistic structure by network imagination method.
تبلیغات
