دشمن شناسی در تربیت سیاسی از منظر فقه تربیتی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در سپهر سیاست و در مطالعات سیاسی بحث از دشمن و دشمنی و نفی و اثبات آن مباحث دنباله داری را درپی دارد. در برخی دیدگاه ها از تطهیر دشمن و تئوریزه کردن تسلیم و نفی مقاومت در مقابل دشمن سخن گفته می شود و تلاش می شود برنامه درسی در تربیت سیاسی حاوی معرفی دشمن و دشمنی وی نباشد. نوشتار حاضر از افق فلسفه برنامه درسی و براساس روش تحقیق اجتهادی درصدد است به این سؤال پاسخ دهد که «حکم دشمن شناسی در تربیت (آموزش دشمن) و میزان مطلوبیت درج دشمن شناسی در برنامه درسی از منظر فقه تربیتی چیست؟» برای این منظور، هشت دلیل قرآنی و حدیثی اقامه شد و به صورت اجتهادی مورد بررسی قرار گرفت و این نتیجه حاصل شد که دشمن شناسی در تربیت (آموزش دشمن) از باب وقایه، امربه معروف، دعوت و نیز از باب وظایف حکومت اسلامی و نیز از باب إعداد قوا و آمادگی برای جهاد و دفاع و تحریض بر آن واجب است.Knowing the Enemy in Political Education from the Perspective of Educational Jurisprudence
In the sphere of politics and in political studies, discussing the enemy and enmity and negating and proving them leads to lengthy discussions. Some views speak of purifying the enemy and try to theorize capitulation and negate resistance, trying not to introduce the enemy and his enmity in the curriculum in political education. The present study, from the perspective of the philosophy of the curriculum and based on the inferential research method, seeks to answer the following questions: ‘What is the ruling on knowing the enemy in education and how desirable is including this knowledge in the curriculum from the perspective of educational jurisprudence?’ For this purpose, eight arguments from the Qur’an and hadiths were presented and examined in an inferential way. The findings showed that knowing the enemy in education is obligatory in terms of prevention, enjoining what is good, inviting, and also in terms of the duties of the Islamic government as well as the equipment of forces and readiness for jihad and defense and incitement to it.
تبلیغات
