این پژوهش با هدف بررسی میزان اثرگذاری متغیرهای اجتماعی بر شاخص های امنیت اجتماعی (مقایسه تطبیقی بین کشورهای ایران و ترکیه) انجام گرفته است. این تحقیق از نوع توصیفی؛ از نظر روش اجرا، استقرایی و از نظر زمانی از نوع مقطعی است. مطالعه حاضر به شیوه اسنادی و تحلیل ثانویه و با استفاده از رگرسیون ساده و چندگانه و در جامعه آماری شامل کشورهای ایران و ترکیه انجام شد و داده های آن از یک بانک اطلاعات داده ای، شامل داده های پیمایش ارزش های جهانی (WVS) در فاصله 2000 تا 2020 جمع آوری شد. با توجه به اینکه داده ها از سال 2010 2016 در سایت بارگذاری نشده و قابل دسترس نیستند، داده های بازه زمانی مذکور برای عنوان تحلیل انتخاب نشدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه است که در این پژوهش، یک نوع پرسشنامه بر اساس مقیاس لیکرت تدوین شد. نتایج نشان دادکه میزان امنیت اجتماعی در کشورهای ایران و ترکیه تفاوت معناداری ندارد (p>0.05 ) و میانگین امنیت اجتماعی نیز برای هر دو کشور نزدیک به هم است. همچنین مؤلفه های مشارکت اجتماعی (p <0.05 ، t=44.72، 0.25= β)، رفتار مدنی (p <0.05 ، 40.88 t=، 0.22= β)، اعتماد اجتماعی (p <0.05 ، 33.13 t=، 0.21= β)، مدارای اجتماعی (p <0.05 ، 27t=، 0.19= β) و هویت اجتماعی (p <0.05 ، 23.36 t=، 0.17= β) بیشترین تأثیر را در شاخص امنیت اجتماعی ایران دارند. در کشور ترکیه نیز مؤلفه های طبقه اجتماعی (p <0.05 ، t=26.93، 0.23= β)، هویت اجتماعی (p <0.05 ، 22.07 t=، 0.20= β)، اعتماد نهادی (p <0.05 ، 22t=، 0.18= β) و رفتار مدنی (p <0.05 ، 19.15t=، 0.16= β) بیشترین تأثیر را در شاخص امنیت اجتماعی دارند. لازم به ذکر است که مؤلفه مشارکت اجتماعی در ترکیه غیرمعنادار بوده و بر شاخص امنیت اجتماعی این کشور تأثیر نداشته است.