اثر بخشی واقعیت درمانی به شیوه ی گروهی بر عاطفه مثبت و منفی و رضایت زناشویی زنان نابارور

چکیده

هدف: هدف این پژوهش، اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه ی گروهی بر عاطفه مثبت و منفی و رضایت زناشویی زنان نابارور شهر اصفهان بود. روش : پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح پژوهشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری 45 روزه بود. جامعه آماری این پژوهش را، همه زنان نابارور شهر اصفهان در سال 1395 به تعداد 240 نفر تشکیل دادند که تعداد 30 نفر به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش طی 10 جلسه به مدت 90 دقیقه مداخله واقعیت درمانی گلاسر دریافت کردند، در صورتی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و دوره پیگیری هر دو گروه پرسشنامه رضایت زناشویی (انریچ و همکاران، 1989) و پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی (واتسون و همکاران، 1988) تکمیل کردند، برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده و با استفاده از نرم افزار spss نسخه بیست و یکم، از روش های آمار توصیفی و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر مورد استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش به شیوه ی گروهی واقعیت درمانی بر رضایت زناشویی در پس آزمون و پیگیری اثر داشته است (27/12= F ، 002/0= p ). همچنین اموزش به شیوه ی گروهی در بعد عاطفه مثبت به طور معناداری افزایش (91/13= F ، 001/0= p ) و در بعد عاطفه منفی به طور معناداری کاهش داشته است (34/16= F ، 000/0= p ). نتیجه گیری: یافته ها از اثربخشی برنامه آموزش گروهی به شیوه ی واقعیت درمانی در پیشگیری از بروز ناسازگاری های زناشویی حمایت می کند .