تعارض های اجتماعی همواره به عنوان معضلی بزرگ در جوامع بشری و سدی در برابر رشد و اعتلای آنها به شمار آمده است. تعارض های اجتماعی انواع متفاوتی داشته و سطوح مختلف جامعه را دربر می گیرد. آنچه در این پژوهش بررسی شده است، پاسخ به این پرسش است که اسلام برای مدیریت تعارض های اجتماعی در حوزه روابط بینافردی چه طرحی ارائه کرده است؟ پژوهش حاضر، پژوهشی اکتشافی با روش توصیفی−تحلیلی است که با استفاده از ابزار مطالعه کتابخانه ای، به جمع آوری آیات و روایات و سپس کدگذاری و تجزیه و تحلیل محتوای آنها پرداخته شده است. براساس یافته های تحقیق، برنامه اسلام برای مدیریت تعارض های بینافردی، دربرگیرنده نه محور اساسی در جهت تنظیم روابط بینافردی و مدیریت تعارض های این حوزه ارتباطی است. این محورها عبارتند از: نفی برتری های دروغین؛ تعیین حقوق متقابل؛ دستور به حسن خلق اجتماعی؛ تلطیف عواطف و احساسات؛ نهی از امور تعارض برانگیز؛ ایجاد اتقان در روابط؛ ضرورت اصلاح گری همگانی؛ ضرورت نظارت همگانی؛ و تفکر جمعی. اسلام در این راه، اراده های فردی و جمعی جامعه را مد نظر قرار داده و افزون بر مسئول دانستن هریک از افراد جامعه در مدیریت تعارض های اجتماعی، در این مسیر بر نقش تشریک مساعی آنها انگشت تأکید نهاده است.
