متن حاضر نگرشی مجدد در زمینه نگرش و عمل مردی بزرگ در عرصه مدیرت است که جهان امروز بیش از هر زمان به او نیازمند است. طراوت و تازگی عملکرد او هماند قرآن ، همچنان فراتر از زمان و مکان برای همه آزاد اندیشان و بخصوص پیروانش دلنشین خواهد بود. این مقاله برخی از اولویت ها و حساسیت های رهبر فرزانه ای را توضیح می دهد که پس از یک ربع قرن مظلومیت رسماً حاکم شد، اما در جامعه ای که گرفتار همان بلیه ای بود که پیامبر (ص) در آغاز کارش با آن روبرو گردید. توحید، آزادی،بندگی خدا،عدالت،حق، مساوات،حهاد،ایثار،و کرامت انسان و... دیگر ارزش و رنگ عصر پیامبر (ص) را نداشت. چهره ارزشی جامعه رنگ باته، و دنیا گرایی وجه غالب در زندگی مردم گشته بود. علی(ع) به شرطی حکومت را بدست گرفت که بر اساس قرآن و سیره پیامبر، لسفه حکومت را که اجرای عدالت است تحقق بخشد وگرنه حکومتی که ابزار تحقق حق و عدل نشود، ارزش آن از دیدگاه او کمتر از کفش کهنه خواهد بود. امام حساسیت خود را در حفظ بیت المال ، بیش از هر تخلف فردی و اجتماعی دیگر نشان داد. از دید او، گزینش مدیران و کارگزاران شایسته و توزیع عادلانه منزلت ها، کمتر از توزیع عادلانه اجناس و کالاها نبود. او در حسابرسی و ارزشیابی مدیرانش تا آنجا پیش می رفت که حتی حضور یک مدیر را کنار سفره ای اشرافی تحمل نمی کرد؛ او چتر نظارتی خود را چنان گسترانیده بود که قاضی دوران حکومتش را بخاطر خرید خانه ای، مورد بازجویی قرار داد. امام علی(ع) حساسیت خود را درباره کرامت انسان کتمان نکرد، و از کرنش انسان ها در برابرش انتقاد نمود که اینگونه احترام به من، باعث خفت شما خواهد شد.
