دانشگاه تهران چگونه شکل گرفت؟

     با این وجود، نخستین گام‌ها برای تأسیس یک دانشگاه جامع در سال‌های پس از 1300 برداشته شد. در ابتدا برنامه منظمی برای اعزام محصل به خارج از کشور وجود داشت و قانون مربوط به آن در اول خردادماه 1307 از تصویب مجلس شورای ملی گذشت. سپس تا سال 1312 بودجه‌های جداگانه‌ای برای اعزام محصل به خارج از کشور در نظر گرفته شد. نخستین گروهی که در پی تصویب این قانون با برگزاری یک آزمون فراگیر به خارج اعزام شدند، در رشته‌های تعلیم و تربیت، طب، دندانسازی، کشاورزی، شیمی، حقوق، اقتصاد و شعبه‌های مختلف مهندسی به تحصیل پرداختند. دولت موظف بود فارغ‌التحصیلان اعزامی به خارج را در رشته تحصیلی‌شان به کار گمارد و اگر 6 ماه پس از بازگشت به ایران، دولت کاری به آنها واگذار نمی‌کرد، می‌توانستند شغلی را برای خود انتخاب کنند. لیکن تا مدت 4 سال موظف بودند که در صورت نیاز دولت در خدمت حاضر شوند. این روند تا سال 1313 ادامه یافت.1
اعزام محصل به خارج کشور هزینه‌های زیادی را بر دولت تحمیل می‌کرد و کشور نمی‌توانست برای همیشه نیازهای علمی خود را از طریق نهادهای آموزشی دیگر کشورها تأمین کند. هم از این رو تاسیس دانشگاه تهران در دستور کار قرار گرفت و بی آن که با مخالفت نمایندگان مجلس شورای ملی روبه‌رو شود، در 8 خردادماه 1313 به تصویب نهاد قانونگذاری کشور رسید. 2
مطابق این قانون، مجلس به وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه اجازه داد که موسسه‌ای به نام دانشگاه برای تعلیم درجات عالیه علوم و متون و ادبیات و فلسفه در تهران تاسیس کند. این دانشگاه دارای شعباتی به نام دانشکده به ترتیب ذیل بود:
1 - دانشکده علوم معقول و منقول
2 - دانشکده علوم طبیعی و ریاضی
3 - دانشکده ادبیات و فلسفه و علوم تربیتی
4 - دانشکده طب و شعب و فروع آن
5 - دانشکده حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی
6 - دانشکده فنی
پیش‌بینی شده بود که در صورت لزوم دانشسراهای عالی و مدارس صنایع مستظرفه از موسسات دانشگاه به شمار آیند و مدارس و موسسات دیگری در صورت اقتضاء به آن منضم شوند. رئیس دانشگاه در آغاز گشایش با پیشنهاد وزیر معارف و فرمان شاه منصوب می‌شد. اداره دانشگاه بر عهده رئیس بود و روسا، معاونان و استادان دانشکده‌ها با پیشنهاد او از طرف وزیر معارف به کار گمارده می‌شدند. سایر کارکنان را نیز رئیس دانشگاه انتخاب می‌کرد.
مدت انتخاب رئیس دانشگاه و روسای دانشکده‌ها 3 سال بود و بعد از انقضای این مدت، امکان داشت که مجددا انتخاب شوند. همچنین رئیس می‌توانست علما و دانشمندان داخل و خارج را با پیشنهاد شورای دانشگاه و تصویب وزیر معارف به عضویت افتخاری دانشگاه بپذیرد. شورای دانشگاه متشکل بود از رئیس دانشگاه به عنوان رئیس شورا، معاون دانشگاه، روسای دانشکده‌ها و حداقل یک استاد از هر دانشکده. وظایف شورا نیز عبارت بود از تعیین شرایط ورود محصل به دانشگاه، تدوین دستور تحصیل دانشکده‌ها، تعیین شرایط گرفتن درجه و تصدیق نامه دیپلم، تهیه نظامنامه‌های لازم جهت امتحانات و پیشرفت کار دانشکده‌ها، اظهار نظر در مورد اشخاصی که به سمت استاد و دانشیار از طرف شورای هر دانشکده (متشکل از رئیس و استادان دانشکده) پیشنهاد می‌شدند، پیشنهاد هراقدامی که موجب ترقی و اصلاح کار دانشگاه باشد و معاونت و کمک فکری با رئیس دانشگاه.
دانشگاه دارای شخصیت حقوقی بود و نمایندگی آن برعهده رئیس قرار داشت و از لحاظ اداری و مالی مستقل و تحت مسوولیت مستقیم وزیر معارف بود. فارغ‌التحصیلان دانشگاه حداقل به درجه معلمی (لیسانس) نایل می‌شدند و از حقوق و امتیازات قانون تربیت معلم بهره می‌بردند.
معلمان دانشگاه به 3 طبقه تقسیم می‌شدند: اول طبقه استاد، دوم دانشیار و سوم دبیر. حداقل سن استاد 30 سال و حداقل سن دانشیار 25 سال تعیین شده بود. این دو باید در رشته‌ای که تدریس می‌کردند با تشخیص شورای دانشگاه دست کم مدرک دکترا یا معادل آن را داشته باشند. برای دبیر نیز حداقل شرایط معلمان مدارس متوسطه در نظر گرفته شده بود. سایر کارکنان مانند متصدیان آزمایشگاه‌ها، کارخانه ها، اعضای کتابخانه‌ها و اعضای دفتری تابع قوانین و مقررات عمومی بودند.
دانشگاه می‌توانست به اشخاصی که در رشته‌ای از علوم یا ادبیات به مقام شامخی رسیده یا خدمات بزرگی به عالم انسانیت عرضه کرده بودند، پس از تصویب شورای عالی دانشگاه و تصویب وزارت معارف درجه دکترای افتخاری بدهد. سایر موارد قانون دانشگاه نیز به چگونگی استخدام استادان و کارکنان و رتبه‌بندی و بازنشستگی آنها اختصاص داشت.3
بدین ترتیب زمینه قانونی برای تشکیل دانشگاهی که به زودی در مقام مادر دانشگاههای ایران نشست، فراهم شد و دانشگاه تهران هشت‌ماه پس از تصویب قانونش در مجلس شورای ملی در 15 بهمن ماه 1313 خورشیدی رسما گشایش یافت.4
این نهاد علمی علاوه بر خدمات بزرگی که در عرصه دانش و فرهنگ از خود نمایان ساخت به یک بازیگر اصلی در معادلات سیاسی ایران نیز بدل شد که شرح آن گفتاری جداگانه را طلب می‌کند.
پی نوشت:
1 - وزارت معارف، سالنامه و آمار17 1315، ص114110 و قایم مقامی، جهانگیر: نیم قرن فرهنگ و تمدن، ص 26
2 - صورت مذاکرات مجلس شورای ملی، دوره نهم تقنینیه، ص 12251171
3 - مجموعه قوانین موضوعه و مسائی مصوبه دوره نهم تقنینیه، ص281 273 در توضیح این قانون حتی‌الامکان ادبیات و اصطلاحات حاکم بر آن حفظ شده است.
4 - اعظام قدسی، حسن: خاطرات من، ص 277

   پنجشنبه 29 بهمن 1388