تمرین جسمانی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ترکیب روش های تمرینی مشاهدة عمل، تصویرسازی حرکتی و تمرین جسمانی بر استواری حرکات درون مرحله و برون مرحله بود. نمونة آماری پژوهش حاضر را 64 دانشجوی دختر رشته تربیت بدنی با دامنة سنی 28 20 سال تشکیل دادند که به صورت تصادفی به چهار گروه 16 نفری (گروه تمرین جسمانی، گروه تمرین جسمانی مشاهده عمل، گروه تمرین جسمانی تصویرسازی حرکتی و گروه مشاهده عمل تصویرسازی حرکتی) تقسیم شدند. پروتکل اجرای پژوهش شامل: سه مرحله پیش از تمرین (پیش آزمون)، مرحله تمرین و مرحله آزمون (پس آزمون) بود. در این پژوهش، الگوی درون مرحله ترکیبی از چرخش داخلی و خارجی ساق پای راست و چپ به طور هم زمان بود، به صورتی که هر دو پا روی سطح افقی و حول محور عمودی بدن، هم زمان به سمت داخل و خارج بدن (نسبت به مرکز بدن) حرکت می کردند. الگوی هماهنگی برون مرحله نیز شامل حرکت دورانی هر یک از پاها روی سطح سهمی و حول محور عرضی بود. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح P<0.05 استفاده شد. نتایج نشان می دهد که روش ترکیبی مشاهدة عمل تمرین جسمانی در هر دو حرکات درون مرحله و برون مرحله، دارای عملکرد بهتر و معناداری نسبت به گروه های دیگر می باشد (P<0.001). همچنین، گروه ترکیبی تمرین جسمانی تصویرسازی حرکتی نیز عملکرد بهتر و معناداری نسبت به گروه های تمرین جسمانی و مشاهدة عمل تصویرسازی حرکتی دارد (P<0.05). براساس نتایج پژوهش حاضر به مربیان پیشنهاد می شود جهت یادگیری این نوع مهارت های حرکتی و صرفه جویی در وقت و هزینه، از روش ترکیبی تمرین جسمانی مشاهدة عمل بهره گیرند.

در سال های اخیر محققان به بررسی اثر تصویرسازی پتلپ بر عملکرد حرکتی و اینکه چطور تصویرسازی پتلپ می تواند موجب بهبود عملکرد شود، علاقه مند شده اند. هدف این پژوهش مقایسه اثر تصویرسازی پتلپ در برابر تمرین تعادلی بر تعادل پویای سالمندان بود. شرکت کنندگان 42 سالمند مرد ساکن شهر اراک بودند. آنها براساس نمره پیش آزمون تعادل پویا به چهار گروه تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل پویای افراد، از آزمون تعادل بس و ستاره استفاده شد. گروه های تمرینی همگن شامل تصویرسازی پتلپ، تمرین تعادلی، تمرین ترکیبی (تمرین تعادلی و تمرین تصویرسازی پتلپ) و گروه کنترل بودند. گروه ها به جز گروه کنترل تمرینات را به مدت شش هفته و هفته ای سه جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه گیری مکرر برای تجزیه وتحلیل داده ها (در سطح معناداری1 0/0≥P) استفاده شد. نتایج نشان داد گروه های تمرین ترکیبی و تمرین تعادلی بهبود معنا داری در تعادل پویای بس و ستاره نشان دادند (000/0=P ، 001/0=P، 000/0=P، 000/0=P). گروه تصویرسازی پتلپ و گروه کنترل در تعادل پویای بس و ستاره بهبود معنا داری نشان ندادند (24/0=P ، 53/0=P، 36/0=P، 28/0=P). همچنین گروه ترکیبی بیشتر از گروه تمرین تعادلی بهبود در تعادل پویای بس و ستاره را نشان دادند (002/0= ,P004/0=P). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین تصویرسازی پتلپ به همراه تمرین جسمانی، تعادل پویا را در میان سالمندان مرد بهبود بخشید، ولی تصویرسازی پتلپ به تنهایی در بهبود تعادل پویای سالمندان مرد مؤثر واقع نشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین جسمانی و تمرین حافظه کاری بر توانایی چرخش ذهنی بود. به این منظور 45 نفر دانشجوی دختر غیرورزشکار به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در یکی از گروه های تمرین ایروبیک، تمرین حافظه کاری و گروه کنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). طرح تحقیق از نوع نیمه تجربی و به صورت پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود که از تمامی نمونه ها، آزمون چرخش ذهنی گرفته شد. گروه تمرین بدنی و گروه تمرین حافظه کاری، روزانه به مدت 30 دقیقه به ترتیب در تمرین ایروبیک و تمرین حافظه کاری به مدت دو هفته شرکت کردند. گروه کنترل نیز به فعالیت روزانه خود پرداخت. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس تکراری نشان داد که تمرین ایروبیک و تمرین حافظه کاری بر توانایی چرخش ذهنی تأثیر دارد (05/0P≤). یافته ها حاکی از تسهیل توانایی های شناختی به وسیله مداخلات شناختی و حرکتی است.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرین جسمانی، تصویرسازی ذهنی، و موسیقی بر بهبود مهارت شوت بسکتبال بود. در این پژوهش نیمه تجربی، 45 دانشجو (19 تا 22 سال) به صورت تصادفی انتخاب شده و در 3 گروه آزمایشی 15 نفری در دانشگاه صنعتی شاهرود بررسی شدند. تمرین جسمانی، تمرین جسمانی با تمرین ذهنی و تمرین جسمانی به همراه تمرین ذهنی و موسیقی (روش ترکیبی) در گروه آزمایشی اول تا سوم به ترتیب استفاده شد. گردآوری اطلاعات در این پژوهش با آزمون تعدیل شده شوت بسکتبال (ایفرد) انجام گرفت. برای تجزیه وتحلیل فرضیه های تحقیق از آزمون های آمار توصیفی، کولموگروف-اسمیرنوف، آزمون T و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بین نمره های پیش آزمون و پس آزمون تمرین جسمانی، تمرین جسمانی به همراه تمرین ذهنی و روش ترکیبی تفاوت معنا داری (05/0>P) وجود دارد. با توجه به مقایسه بین گروهی می توان نتیجه گرفت که روش ترکیبی از دو روش دیگر بهتر است و تمرین جسمانی به همراه تمرین ذهنی تفاوت کمتری با تمرین جسمانی دارد. ازاین رو توصیه می شود از روش های آموزشی مختلف جهت کارامد کردن برنامه های تمرینی استفاده شود

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر محرومیت از خواب قبل از تمرین جسمانی، ذهنی، مشاهده ای و ترکیبی بر اکتساب و یادداری سرویس کوتاه بدمینتون انجام شد. 180 دانشجوی مرد 19 تا 25 ساله داوطلبانه در این پژوهش شرکت داشتند که در نهایت به هشت گروه (چهار گروه تجربی جسمانی، مشاهده ای، ذهنی و ترکیبی و چهار گروه کنترل) تقسیم شدند و به تمرین سرویس کوتاه بدمینتون پرداختند. گروه های تجربی پس از محرومیت 24 ساعت از خواب و گروه کنترل بدون هیچ محرومیتی از خواب به تمرین پرداختند. هریک از آزمودنی ها در مرحله اکتساب براساس روش تمرینی مدنظر خود تمرین کردند. بعد از انجام دادن تمرین (اکتساب)، آزمودنی ها خواب معمول شبانه روز را طی روزهای بعد رعایت کردند؛ به گونه ای که بعد از 24، 72 و 168 ساعت پس از اکتساب، آزمون یادداری سرویس کوتاه بدمینتون گرفته شد. به منظور تحلیل داده ها از یک طرح تحلیل واریانس مرکب 4 × 2 × 3 استفاده شد. یافته ها نشان داد اکتساب و یادداری دو گروه جسمانی و ترکیبی هیچ کدام تحت تأثیر بی خوابی قرار نگرفت (0.05 <P ) و اکتساب مهارت در گروه مشاهده ای تحت تأثیر بی خوابی قرار نگرفت (0.05 <P )؛ بااین حال، در یادداری ها گروه کنترل مشاهده ای عملکرد بهتری داشت. اکتساب مهارت به شیوه تمرین ذهنی به صورت معناداری تحت تأثیر بی خوابی قرار گرفت (0.05 > p ) و این اثر در آزمون های یادداری همچنان باقی ماند؛ بنابراین، اگر محرومیت از خواب روی دهد، بهتر است مربیان برای آموزش مهارتی جدید از شیوه تمرین جسمانی و تمرین ترکیبی بهره گیرند.

هدف از این پژوهش بررسی مشابهت و یا تفاوت مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی بود. به این منظور 60 نفر در این پژوهش شرکت کردند که به صورت تصادفی به سه گروه تمرین جسمانی، تمرین جسمانی و تصویرسازی بخش بخش و تمرین جسمانی و تصویرسازی کل تقسیم شدند. تکلیف هدف در این پژوهش یک برنامه ژیمناستیک بود. این گونه استدلال شد که اگر تمرین جسمانی و تصویرسازی مکانیسم های مشابهی داشته باشند باید تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل منجر به یادگیری بهتری برای این تکلیف گردد. بر اساس گروه بندی ذکرشده شرکت کنندگان به مدت دو روز (هر روز 40 کوشش) به تمرین پرداختند. 72 ساعت بعد آزمون یادداری انجام شد. نتایج نشان داد که تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل اثربخشی بیشتری برای یادگیری این تکلیف دارد و عملکرد گروه تصویرسازی کل نسبت به تمرین جسمانی محض ضعیف تر بود. این نتایج نشان دهنده مشابه بودن مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی هستند