تمرین تعادلی

هدف این پژوهش، بررسی و مقایسه تأثیر دو نوع برنامه تمرین تعادلی روی توپ و مقاومتی بر تعادل زنان سالمند 75-60 سال بود. برای دستیابی به این هدف، پس از غربالگری، 42 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تعادلی روی توپ، مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های دو گروه تمرین تعادلی و مقاومتی به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه در تمرین شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از آزمون های تعادل ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، تعادل پویا و برخاستن و رفتن استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر به منظور تعیین تفاوت درون گروهی و تحلیل واریانس چندمتغیره به منظور تعیین تفاوت بین گروهی استفاده شد.نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین تعادلی روی توپ، بر تعادل ایستای چشم باز آزمودنی ها تأثیر معناداری دارد (P=0.04)؛ اما بر تعادل ایستای چشم بسته و تعادل پویا تأثیری ندارد. همچنین، در این مدت در گروه تمرین مقاومتی تفاوت معناداری در هر سه نوع تعادل ایستای چشم باز (P=0.001)، چشم بسته (P=0.03) و پویا (P=0.001) مشاهده شد؛ بنابراین به منظور بهبود تعادل زنان سالمند، 8 هفته برنامه تمرین مقاومتی نسبت به تمرین تعادلی روی توپ، دارای اثرات معنادارتری می باشد.

در سال های اخیر محققان به بررسی اثر تصویرسازی پتلپ بر عملکرد حرکتی و اینکه چطور تصویرسازی پتلپ می تواند موجب بهبود عملکرد شود، علاقه مند شده اند. هدف این پژوهش مقایسه اثر تصویرسازی پتلپ در برابر تمرین تعادلی بر تعادل پویای سالمندان بود. شرکت کنندگان 42 سالمند مرد ساکن شهر اراک بودند. آنها براساس نمره پیش آزمون تعادل پویا به چهار گروه تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل پویای افراد، از آزمون تعادل بس و ستاره استفاده شد. گروه های تمرینی همگن شامل تصویرسازی پتلپ، تمرین تعادلی، تمرین ترکیبی (تمرین تعادلی و تمرین تصویرسازی پتلپ) و گروه کنترل بودند. گروه ها به جز گروه کنترل تمرینات را به مدت شش هفته و هفته ای سه جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه گیری مکرر برای تجزیه وتحلیل داده ها (در سطح معناداری1 0/0≥P) استفاده شد. نتایج نشان داد گروه های تمرین ترکیبی و تمرین تعادلی بهبود معنا داری در تعادل پویای بس و ستاره نشان دادند (000/0=P ، 001/0=P، 000/0=P، 000/0=P). گروه تصویرسازی پتلپ و گروه کنترل در تعادل پویای بس و ستاره بهبود معنا داری نشان ندادند (24/0=P ، 53/0=P، 36/0=P، 28/0=P). همچنین گروه ترکیبی بیشتر از گروه تمرین تعادلی بهبود در تعادل پویای بس و ستاره را نشان دادند (002/0= ,P004/0=P). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین تصویرسازی پتلپ به همراه تمرین جسمانی، تعادل پویا را در میان سالمندان مرد بهبود بخشید، ولی تصویرسازی پتلپ به تنهایی در بهبود تعادل پویای سالمندان مرد مؤثر واقع نشد.

حسی عمقی برای عملکرد مفصل ضروری است و از طریق آن فرد حرکت اجزاء بدن خود در فضا را درک می کند. یافتن تأثیر تمرین تعادلی بر روی سطح ناپایدار با جابجایی عمقی، افقی و ترکیبی بر حس وضعیت مفصل زانوی جوانان فعال سالم. 39 مرد فعال به سه گروه تمرینی و یک گروه کنترل (9 نفر) تقسیم شدند. سه گروه تمرین با جابجایی عمقی (10 نفر)، با جابجایی افقی (10 نفر) و تمرین ترکیبی (10 نفر)، به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه تمرین داشتند. میزان خطای بازسازی فعال و غیرفعال موقعیت مفصل زانو در زوایای 30، 45 و 60 ⁰ با دستگاه بایودکس سیستم 3، قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری P≤0.05 استفاده شد. میانگین میزان خطای بازسازی فعال و غیرفعال موقعیت مفصل زانو در زوایای مذکور پس از هشت هفته در گروه های تمرینی کاهش یافت اما این بهبود ازلحاظ آماری معنی دار نبود. به نظر می رسد تمرین تعادلی بر روی سطوح ناپایدار به تنهایی نتواند بر حس وضعیت زانوی مردان جوان فعال تأثیرگذار باشد.