اعظم فتحی زادان

مقدمه: در سال های اخیر ورزش و فعالیت بدنی به یک گرایش رایج تبدیل شده است که با ترویج روانشناسی ورزش، اشتیاق به فعالیت بدنی نقش مهمی در تأثیرگذاری بر جنبه ذهنی افراد ایفا می کند. هدف: پژوهش حاضر با هدف تأثیر اشتیاق به فعالیت بدنی بر بهزیستی روانشناختی افراد شرکت کننده در اماکن ورزشی انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی- همبستگی، مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل تمام افراد شرکت کننده در اماکن ورزشی منطقه ۱۵ شهرداری تهران در سال ۱۴۰۰ بود که براساس تعیین حجم نمونه نرم افزار جی پاور نسخه ۳/۱ تعداد ۳۴۸ نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. از پرسشنامه اشتیاق به فعالیت بدنی (والرند و همکاران، ۲۰۰۳)، رضایت از زندگی بالیس و همکاران (۱۹۹۸)، غفلت از خود و تجربه آسیب فیزیکی لوئیس و همکاران (۲۰۱۶) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. از روش معادلات ساختاری با نرم افزار SPSSنسخه ۲۴ و۳ Smart PLS جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج معادلات ساختاری نشان داد اشتیاق سازگار (۰/۰۰۱=p) و اشتیاق افراطی (۰/۰۰۳=p) بر غفلت از خود به ترتیب تأثیر منفی و مثبت معنادار دارد. همچنین، اشتیاق سازگار بر رضایت از زندگی و اشتیاق افراطی بر آسیب در حین تمرین تأثیر مثبت و معنادار دارد (۰/۰۰۱=p). نهایتاً غفلت از خود بر رضایت از زندگی تأثیر منفی معنادار دارد (۰/۰۰۱=p)؛ اما بر آسیب در حین تمرین تأثیری ندارد (۰/۲۰۴=p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد اشتیاق سازگار تأثیر مثبت و اشتیاق ناسازگار تأثیر منفی بر روی بهزیستی روانشناختی دارند. لازم است برنامه هایی توسط مدیران امر توسعه داده شود که از فعالیت های ورزشی در استراتژی های مداخله با شهروندان در جهت بهبود رضایت و بهزیستی روانشناختی استفاده کنند.

هدف از این پژوهش بررسی مشابهت و یا تفاوت مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی بود. به این منظور 60 نفر در این پژوهش شرکت کردند که به صورت تصادفی به سه گروه تمرین جسمانی، تمرین جسمانی و تصویرسازی بخش بخش و تمرین جسمانی و تصویرسازی کل تقسیم شدند. تکلیف هدف در این پژوهش یک برنامه ژیمناستیک بود. این گونه استدلال شد که اگر تمرین جسمانی و تصویرسازی مکانیسم های مشابهی داشته باشند باید تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل منجر به یادگیری بهتری برای این تکلیف گردد. بر اساس گروه بندی ذکرشده شرکت کنندگان به مدت دو روز (هر روز 40 کوشش) به تمرین پرداختند. 72 ساعت بعد آزمون یادداری انجام شد. نتایج نشان داد که تمرین ذهنی بخش بخش نسبت به تمرین ذهنی کل اثربخشی بیشتری برای یادگیری این تکلیف دارد و عملکرد گروه تصویرسازی کل نسبت به تمرین جسمانی محض ضعیف تر بود. این نتایج نشان دهنده مشابه بودن مکانیسم های زیربنایی تمرین جسمانی و ذهنی هستند

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیم بر اهمال کاری تحصیلی و خودشفقت ورزی دانش آموزان المپیاد ورزشی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین 388 نفر از دانش آموزان شرکت کننده در المپیاد ورزشی استان گلستان، با روش نمونه گیری تصادفی، 185 نفر برای غربال گری انتخاب شدند. چهل و پنج نفر دارای اهمال کاری تحصیلی بالا و خودشفقت ورزی پایین بودند که از میان آنها 30 نفر به روش تصادفی ساده انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه به صورت هفتگی تحت آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیم قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد بین میانگین های پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل تفاوتی معنا دار وجود دارد. بدین معنا که آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیم سبب کاهش میزان اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودشفقت ورزی دانش آموزان شرکت کننده در المپیاد ورزشی می شود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی بر توانایی های شناختی و تاب آوری ورزشکاران نابینا بود. پژوهش حاضر، آزمایشی با طرح دوگروهی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری همه ورزشکاران نابینای شهر گلستان بودند که 30 نفر از آن ها با روش دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. داده ها با استفاده از مقیاس توانایی های شناختی و مقیاس تاب آوری جمع آوری شدند. یافته ها نشان داد که بین نمرات دو گروه آزمایش و کنترل، در نمرات مربوط به توانایی های شناختی و تاب آوری، در پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (01/0 P <). با توجه به بالاتربودن میانگین نمرات گروه آزمایش در مرحله پس آزمون، نتیجه گیری می شود که مداخله مؤثر است و موجب بهبود توانایی های شناختی و تاب آوری ورزشکاران نابینا می شود. براساس یافته ها می توان گفت که درمان مبتنی بر ذهن آگاهی به عنوان یکی از درمان های موج سوم شناختی- رفتاری می تواند در ارتقای توانایی های شناختی و تاب آوری افراد نابینا در عرصه رقابت های ورزشی تأثیرگذار باشد.

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در ورزشکاران نوجوان بود. به این منظور، 30 ورزشکار نوجوان (شهر گرگان) به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) جای گرفتند. دوره آزمایشی متشکل از 12 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت های ارتباطی بود که به مدت چهار هفته به طول انجامید. اندازه گیری ها در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس تاب آوری کونور و داویتسون (2003) و مقیاس خودکارآمدی باندورا (1997) انجام شد و داده های حاصله با استفاده از تحلیل کوواریانس در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که پس از کنترل سطوح پیش آزمون، نمره های تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در گروه آزمایشی به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل قرار دارد. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که آموزش مهارت های ارتباطی، روش موثری برای افزایش تاب آوری و خودکارآمدی تمرینی در ورزشکاران نوجوان می باشد.