نگار رستمی

بیماری کووید 19 با طیف وسیعی از علایم بالینی و عوارض طولانی مدت همراه است. برای اکثر متخصصان فیزیولوژی ورزشی و پزشکی ورزشی این یک چالش جدید است که افراد بعد از بهبود از کووید 19 چگونه تحت تجویز و مراقبت های ورزشی قرار بگیرند و فعالیت های قبلی خود را ادامه دهند. هدف از این مطالعه، مروری بر فعالیت های بدنی مناسب برای بهبودیافتگان از عفونت کووید 19 بر اساس نوع مشکلاتی که طی بیماری بر آنها عارض شده، می باشد. برای انجام این مطالعه، روش بررسی مروری انتخاب و در سه مرحله انجام شده است. در مرحله نخست فعالیت بدنی در کووید، در مرحله دوم درگیری ارگان ها در کووید، و در مرحله سوم، تجویزات ورزشی در درگیری ارگان ها با جستجوی کلیدواژه های مناسب در پایگاه های معتبر علمی مانند Pubmed، ACSM، SID.ir و Science Direct جستجو شده، مطالب مرتبط با هدف از مقالات استخراج و گردآوری شدند و تحت آنالیز محتوا قرار گرفتند. بررسی اعضا پس از بهبود از عفونت کووید 19 برای بازگشت به فعالیت بدنی بسیار ضروری است. تجویزات فعالیت بدنی در بهبودیافتگان از کرونا از بیماری به بیمار دیگر، و عضوی به عضو دیگر، متفاوت است. انجام ورزش در شرایط کووید ملاحظاتی را می طلبد. سیستم قلب، تنفس، خون، گوارش و عضلانی-اسکلتی تحت تأثیر عفونت کووید 19 قرار می گیرند. از سویی ورزش بستگی به شدت آن، اثرات متفاوتی بر سیستم ایمنی می گذارد و سیستم ایمنی در بیماری کووید 19 دستخوش تغییراتی می شود. نوع، شدت و مدت ورزش یا فعالیت بدنی بر حسب بیمار و نشانه ها یا عوارضی که از کووید برای وی باقی مانده است، متفاوت است و آمادگی ارگان های گوناگون برای انجام فعالیت بدنی بایستی ارزیابی گردد.

تعیین شدت تمرین در برنامه های ورزشی کودکان همواره از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. هدف این پژوهش بررسی فعالیت طناب زنی با سه شدت متفاوت بر پاسخ حاد کروموگرانین A و آلفا آمیلاز بزاقی در دانش آموزان دختر بود. 45 دانش آموز مقطع چهارم ابتدایی به سه گروه (شدت پایین، متوسط و بالا) تقسیم بندی شدند. آزمودنی ها یک جلسه فعالیت طناب زنی را با سه شدت 50 ، 65 و 75 درصد ضربان قلب ذخیره، طبق ضرب آهنگ مترونوم اجرا کردند. ضربان قلب ذخیره به روش کاروونن محاسبه شد. قبل و بلافاصله پس فعالیت نمونه های آلفا آمیلاز و کروموگرانین A بزاقی جمع آوری و با روش الایزا سنجش شدند. از آزمون های t و تحلیل واریانس برای بررسی داده ها استفاده شد. آلفا آمیلاز و کروموگرانین A پس از هر سه شدت به طور معناداری افزایش یافتند. نتایج تفاوت معنی داری بین شدت ها در میزان کروموگرانین A نشان نداد، درحالی که میزان آلفا آمیلاز در گروه با شدت 75 درصد ضربان قلب ذخیره بیشتر از گروه 50 درصد بود. گرچه نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه وجود دارد اما با توجه به نتایج حاضر می توان گفت احتمالاً یک جلسه فعالیت طناب زنی با شدت 50 درصد ضربان قلب ذخیره اثر افزایشی کمتری بر آلفا آمیلاز بزاقی دانش آموزان دختر دارد.