تحلیل مؤلفه های اصلی (PCA)

هدف اصلی این مطالعه، ارزیابی بخش خصوصی سازی در اثرگذاری سرمایه ساختاری بر عملکرد سازمانی در چارچوب یک رویکرد غیر مالی است. خصوصی سازی به معنای ساده، واگذاری صنایع و واحدهای دولتی به بخش خصوصی و یا فرایندی است که طی آن شرکت ها و تأسیسات دولتی به بخش خصوصی واگذار می شوند. سرمایه ساختاری شامل تمام ذخایر غیر انسانی در سازمان است. عملکرد سازمانی نیز به تمام موفقیت های سازمان که از طریق فروش، دارایی، سود، ارزش بازاری و ارزش دفتری اندازه گیری می شود اشاره دارد. رابطه مثبت و معنا داری بین سرمایه ساختاری و عملکرد سازمانی در تحقیقات پیشین ارائه شده است. این تحقیق به دنبال آزمون این یافته ها در دو بخش دولتی و خصوصی صنعت بانکداری ایران است. به این منظور، بخشی از پرسشنامه که در کانادا تهیه و اجرا شده است مورد استفاده قرار گرفته است. برای انجام تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل ماتریس همبستگی متغیرها از روش تحلیل مؤلفه های اصلی (PCA) و روابط خطی ساختاری (LISREL) استفاده شده است. مدل های برآورد شده در این تحقیق بیانگر بزرگتر بودن ضریب اثرگذاری سرمایه ساختاری بر عملکرد سازمانی بخش خصوصی نسبت به بخش دولتی صنعت بانکداری کشورمان است. این یافته ها نشان دهنده کارایی کمتر ساختار دولتی در مقایسه با حجم انبوه آن است.

در عصر اطلاعات و محیط های بسیار متغیر و پیچیده داخلی و بین المللی، سازمان ها با چالش های بسیاری برای بهبود وضعیت و ارتقاء عملکرد مواجه هستند، در چنین شرایطی ارزیابی عملکرد برای سازمانها و صنایع از جمله صنعت بیمه، کاری بس دشوار خواهد بود. هدف اصلی این تحقیق ارائه مدلی بهبود یافته برای ارزیابی عملکرد و رتبه بندی شرکت های بیمه با بهره مندی از روش های نوین کیفی و کمی است. با توجه به خصوصیات رویکرد کارت امتیازی متوازن (BSC)، از این روش در تعیین شاخص ها و سنجه های یکپارچه ارزیابی عملکرد بهره برده می شود و برای تعیین جایگاه هر کدام از شرکت های بیمه در میان رقبا، از رویکرد برنامه ریزی ریاضی «تحلیل پوششی داده ها» (DEA) استفاده شده است. امتیاز این مطالعه نسبت به سایر مطالعات انتخاب روش تحلیل عاملی و تحلیل مؤلفه های اصلی(PCA) برای ایجاد استقلال بین شاخصها و کاهش مؤلفه های مورد بررسی و افزایش انعطاف مدل با دخالت اوزان تصمیم گیرندگان به روش آرمانی است. قدرت تفکیک پذیری و رتبه بندی نهایی حاصل از مدل اعتبار نتایج را میان تصمیم گیرندگان افزایش داد، چنانکه پس از تجزیه و تحلیل، رتبه 1 به شرکت بیمه 1 اختصاص یافت و شرکت های بیمه 6 و 12 در رتبه دوم و سوم قرار گرفتند.

توسعه کاربردهای فناوری اطلاعات و ارتباطات در بازارهای پولی و بانکی کشورهای پیشرفته، صنعت بانکداری سایر کشورها را به سمت به کارگیری ظرفیت های بانکداری الکترونیکی و نوآوری به منظور بهبود کارایی سوق داده است. لذا نظر به اهمیت بحث فناوری اطلاعات و ارتباطات و اثرات آن بر صنعت بانکداری، هدف محوری پژوهش حاضر بررسی تأثیر فناوری اطلاعات و ارتباطات بر سودآوری بانک های ایران است. در این راستا اطلاعات مالی 13 بانک کشور طی دوره زمانی 1384 تا 1396 گردآوری شده است. در این پژوهش، به دلیل وجود ناهمسانی واریانس در مدل مورد مطالعه، از روش اقتصاد سنجی Panel FGLS بهره گرفته شده است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که می توان فرضیه پژوهش را مبنی بر اثر مثبت و معنی داری شاخص فناوری اطلاعات و ارتباطات بر بازدهی دارایی ها بانک های ایران پذیرفت. علاوه بر این، نتایج در رابطه با سایر متغیرهای کنترلی نشان داده است اندازه بانک، کیفیت دارایی و نسبت هزینه باعث افت سودآوری و درآمد غیر بهره ای باعث افزایش سودآوری شده است. از شاخص های کلان اقتصادی نیز تولید ناخالص سرانه و تورم به ترتیب اثر منفی و مثبت معنی داری بر سودآوری بانک ها داشته اند.