انفرادی

هدف از این تحقیق مقایسه بهداشت روانی زنان ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی شرکت کننده در پنجمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور بود که در تهران برگزار شد. بررسی رابطه بهداشت روانی زنان ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی با مدت استفاده از خوابگاه مدت عضویت در تیم های ورزشی و تعداد جلسات تمرین هفتگی از اهداف این تحقیق به شمار می آمد. جامعه آماری این تحقیق را 613 نفر از ورزشکاران رشته های انفرادی و 696 نفر از ورزشکاران رشته های گروهی تشکیل داد. از میان ورزشکاران رشته های انفرادی 150 نفر و همین تعداد از میان ورزشکاران رشته های گروهی به طور تصادفی به عنوان نمونه های تحقیق انتخاب شدند. سپس پرسشنامه بهداشت روانی SCL 90Rکه دارای 10 مقیاس فرعی و 90 سوال بود بین ورزشکاران توزیع شد و پس از جمع آوری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. پایایی و اعتبار این پرسشنامه در تحقیقات مختلف با موفقیت آزمایش شد. نتایج تحقیق نشان داد که از نظر بهداشت روانی بین ورزشکاران رشته های انفرادی و گروهی اختلاف معنی داری وجود دارد. مقایسه میانگین ها نشان داد که ورزشکاران رشته بسکتبال نسبت به ورزشکاران رشته هندبال بهداشت روانی مطلوب تری دارند. همچنین ورزشکاران رشته دو و میدانی در مقایسه با ورزشکاران رشته هندبال از بهداشت روانی بهتری برخوردارند. بین بهداشت روانی ورزشکاران شرکت کننده در دیگر رشته های انفرادی و گروهی اختلاف معنی داری مشاهده نشد. افزون بر این از نظر مدت عضویت در تیم های ورزشی تعداد جلسات تمرین هفتگی و مدت استفاده از خوابگاه با بهداشت روانی رابطه معنی داری بدست نیامد. همه آزمون های آماری در سطح P<0.05 بررسی شدند.

اهداف پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرین های ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد شناختی کودکان 12-9 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. مواد و روش ها 40 نفر از دانش آموزان پسر 12-9 سال از مدارس ابتدایی شهر مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش نامه ارزیابی اختلال هماهنگی رشدی ونسخه ارزیابی کلی حرکت درکودکان، مصاحبه بالینی و تأیید روان پزشک صورت گرفت. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه ها، تمرین های منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون های ارزیابی کلی حرکت درکودکان و آدمک گودیناف ارزیابی شدند. یافته ها تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا دار دارد (05/0>P). نتیجه گیری به نظر می رسد که برنامه های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی کمک می کند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش انفرادی و زوجی بر میزان یادگیری مهارت ایروبیک در سالمندان انجام شد. مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایشی بود که به صورت میدانی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش سالمندان شهر تبریز بودند که از بین آن ها به صورت نمونه گیری در دسترس 24 نفر انتخاب شدند. معیارهای ورود شرکت کنندگان به مطالعه، نداشتن سابقه مشارکت در ورزش ایروبیک، آشنایی نداشتن با حرکات ایروبیک، داشتن سلامت عمومی و نداشتن مشکل جسمانی بود. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه 12 نفری تقسیم بندی شدند و در 12 جلسه آموزش دیدند. در تحلیل داده ها از تحلیل واریانس مکرر دوطرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0.05 P = به کمک نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 18 استفاده شد. نتایج واریانس مکرر دوطرفه نشان داد که اثر مراحل اندازه گیری بر یادگیری معنادار (0.001 =P ) و میزان یادگیری در مراحل مختلف، متفاوت است. همچنین اثر گروه بر یادگیری معنادار است (0.002 =P ) و میزان یادگیری گروه زوجی از انفرادی بیشتر است. براساس نتایج، روش آموزش زوجی با توجه به یادگیری بیشتر در زنان سالمند از مؤثرترین و مقرون به صرفه ترین روش ها در کنار سایر روش ها به منظور یادگیری مهارت های حرکتی است؛ زیرا، مشارکت فعال سالمندان را به عنوان قشری سرشار از تجربه، در اجتماع ورزشی بهبود می بخشد

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نوع رشته ورزشی در خودشفقت ورزی و مکانیسم های دفاعی ورزشکاران بود. پژوهش حاضر علی _ مقایسه ای بود. در این پژوهش 210 دانشجوی ورزشکار (100 نفر گروهی و 110 نفر انفرادی) با دامنه سنی 20 الی 30 سال انتخاب شدند و پرسشنامه خودشفقت ورزی و مکانیسم های دفاعی را تکمیل کردند. داده ها از طریق آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه تحلیل شد. نتایج نشان داد در میان عوامل تشکیل دهنده خودشفقت ورزی، ورزشکاران گروهی و انفرادی تنها در خرده مقیاس اشتراکات انسانی تفاوت معنی داری باهم داشتند به طوری که ورزشکاران گروهی احساس اشتراکات انسانی کمتری داشتند. در اتخاذ مکانسیم های دفاعی نیز بین ورزشکاران گروهی و انفرادی تفاوت معنی داری وجود نداشت و ورزشکاران از سبک های دفاعی به صورت تلفیقی استفاده کرده اند. براساس یافته های این پژوهش می توان گفت عدم وجود جو حمایت گر اعضا از یک دیگر در ورزش های گروهی می تواند مزیت و برتری زمینه اجتماعی این نوع از رشته های ورزشی را در مقایسه با ورزش های انفرادی در فرآیند مقابله و سازگاری را خنثی کند. به نظر می رسد شرکت در رقابت های ورزشی می تواند موجب بهبود خلق و خوی ورزشکاران شود و به دنبال آن سطح خودشفقت ورزی آن ها بالا برود و با توجه به استفاده تلفیقی ورزشکاران از سبک های دفاعی به روشی سازگارانه، روانشناسان ورزشی با مداخلات خودشفقت ورزانه می توانند بستری برای ایجاد سبک های مقابله ای نوین، بهبود ذهن آگاهی و ریکاوری سریع روانی بعد از شکست را برای ورزشکاران آسیب پذیر فراهم کنند.