گروهی

هدف از این تحقیق مقایسه بهداشت روانی زنان ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی شرکت کننده در پنجمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور بود که در تهران برگزار شد. بررسی رابطه بهداشت روانی زنان ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی با مدت استفاده از خوابگاه مدت عضویت در تیم های ورزشی و تعداد جلسات تمرین هفتگی از اهداف این تحقیق به شمار می آمد. جامعه آماری این تحقیق را 613 نفر از ورزشکاران رشته های انفرادی و 696 نفر از ورزشکاران رشته های گروهی تشکیل داد. از میان ورزشکاران رشته های انفرادی 150 نفر و همین تعداد از میان ورزشکاران رشته های گروهی به طور تصادفی به عنوان نمونه های تحقیق انتخاب شدند. سپس پرسشنامه بهداشت روانی SCL 90Rکه دارای 10 مقیاس فرعی و 90 سوال بود بین ورزشکاران توزیع شد و پس از جمع آوری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. پایایی و اعتبار این پرسشنامه در تحقیقات مختلف با موفقیت آزمایش شد. نتایج تحقیق نشان داد که از نظر بهداشت روانی بین ورزشکاران رشته های انفرادی و گروهی اختلاف معنی داری وجود دارد. مقایسه میانگین ها نشان داد که ورزشکاران رشته بسکتبال نسبت به ورزشکاران رشته هندبال بهداشت روانی مطلوب تری دارند. همچنین ورزشکاران رشته دو و میدانی در مقایسه با ورزشکاران رشته هندبال از بهداشت روانی بهتری برخوردارند. بین بهداشت روانی ورزشکاران شرکت کننده در دیگر رشته های انفرادی و گروهی اختلاف معنی داری مشاهده نشد. افزون بر این از نظر مدت عضویت در تیم های ورزشی تعداد جلسات تمرین هفتگی و مدت استفاده از خوابگاه با بهداشت روانی رابطه معنی داری بدست نیامد. همه آزمون های آماری در سطح P<0.05 بررسی شدند.

از دست دادن عزیزی که فرد با او رابطه عمیقی داشته است به مثابه سقوط در گودالی بی انتها، احساس ناخوشایندی است که می تواند باعث سوگ در فرد شود. این واکنش ها بسته به چگونگی رخداد حادثه، اعتقادات اجتماعی، فرهنگی و به طورکلی مضمون و معنای که مرگ از دید افراد دارد متفاوت است. یکی از گروه های آسیب پذیر در برابر فقدان، نوجوانان هستند. احساس تعلق داشتن در این دوره از اهمیت ویژه ای برخوردار است. سوگ می تواند فرضیات شخص درباره جهان (انطباق معنوی)، ارتباط با دیگران و هویت شخصی (دنیایی درونی) را برهم زند. از این رو انجام اقداماتی برای التیام زخم های ناشی از فقدان، ضروری هست. در میان رویکردهای گوناگون بازی درمانی، یکی از بهترین درمان ها داغ دیدگی برای نوجوانان است. بازی درمانی، هوشیارسازی و کلامی ساختن آن چیزی است که ناهشیار و غیرکلامی است. شن درمانی، نوعی از بازی درمانی است که برای افراد فرصتی را فراهم می کند تا خود را خلاقانه و به صورت غیرکلامی بیان کنند. با توجه به این که تفاوت های فرهنگی در حل و فصل این فرآیند از اهمیت ویژه ای برخوردار است، لازم است نظریات گوناگون حل فرآیند سوگ مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند تا پروتکل شن درمانی برای نمونه ایرانی حاصل شود. بدین منظور 25 نفر از افرادی که ظرف دو ماه تا دو سال گذشته یکی از بستگان درجه یک خود را ازدست داده بودند به صورت در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های تجربه سوگ و فهرست صفات و آزمون محقق ساخته دست نوشته رؤیا و داستان زندگی من و شخص متوفی را تکمیل کردند. در نهایت از طریق ادغام داده های حاصل از پرسشنامه ها (آمار توصیفی و استنباطی) و نظریات مرتبط با حل فرآیند سوگ پروتکل مدون برای کاهش تجربه شدت سوگ تهیه گردید.

اهداف پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرین های ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر عملکرد شناختی کودکان 12-9 ساله مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. مواد و روش ها 40 نفر از دانش آموزان پسر 12-9 سال از مدارس ابتدایی شهر مشهد انتخاب شدند. تشخیص اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از پرسش نامه ارزیابی اختلال هماهنگی رشدی ونسخه ارزیابی کلی حرکت درکودکان، مصاحبه بالینی و تأیید روان پزشک صورت گرفت. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به چهار گروه (کنترل، انفرادی، گروهی و مشارکتی که از دو زیرگروه تشکیل شده بود) تقسیم شدند. گروه ها، تمرین های منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرینات به وسیله آزمون های ارزیابی کلی حرکت درکودکان و آدمک گودیناف ارزیابی شدند. یافته ها تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد تمرینات ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی بر اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی کودکان تأثیر معنا دار دارد (05/0>P). نتیجه گیری به نظر می رسد که برنامه های تمرینی ویژه انفرادی، گروهی و مشارکتی به بهبود اختلال هماهنگی رشدی و عملکرد شناختی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی کمک می کند.

 هدف از پژوهش حاضر سنجش اثربخشی مشاوره های فردی و گروهی  بین دانش آموزان از منظر مشاوران مقطع متوسطه اول شهر کرج صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر کرج تشکیل می دهند . جهت تعیین حداقل حجم نمونه از جدول کرجسی و مورگان استفاده شد. بر این اساس تعداد نمونه از دو جامعه مذکور 146 نفر میباشد. به منظور انتخاب اعضای نمونه از روش تصادفی خوشه بندی استفاده شد. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته اثربخشی مشاوره فردی و گروهی در قالب 12 سوال بسته پاسخ استفاده شد. روایی پرسشنامه توسط متخصصان و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، آزمون – t تک نمونه ای و تی مستقل استفاده شده است. یافته نشان داد که مشاوره بصورت فردی و گروهی موثر می باشد و همچنین بین مشاوره گروهی و فردی تفاوتی دیده نشد.

هدف تحقیق حاضر را طراحی الگوی مسئولیت پذیری ورزشی بازیکنان لیگ برتر والیبال کشور تشکیل داد. روش تحقیق آمیخته (کیفی-کمی) با رویکرد اکتشافی بود. جامعه آماری در بخش کیفی خبرگان و در بخش کمی بازیکنان لیگ برتر والیبال بود. نمونه آماری در بخش کیفی 24 نفر از خبرگان به روش نمونه گیری هدفمند و در بخش کمی با توجه به اینکه برای هر گویه بین 5 تا 10 نفر مورد نیاز بود، بنابراین 360 نفر به روش طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار تحقیق در بخش کیفی مصاحبه های نیمه ساختار یافته بود که نتایج برگرفته از این مصاحبه در قالب یک پرسشنامه با 3 عامل اصلی و 11 عامل فرعی طراحی شد. روایی سازه پرسشنامه از طریق تحلیل عاملی اکتشافی و تائیدی مورد تائید قرار گرفت. کفایت حجم نمونه ۰/۸۷ = KMO گزارش شد و شاخص های آزمون نیکویی برازش تناسب مدل، مدل نهایی را 3 عامل مسئولیت پذیری فردی، گروهی و سازمانی مورد تایید قرار داد. مدیران ورزشی و مسئولین فدراسیون ها و ورزشکاران کشور می توانند از نتایج این تحقیق در بهبود، پیشرفت و افزایش مسئولیت پذیری ورزشکاران استفاده لازم را ببرند و برای توسعه ورزش، با افزایش مسئولیت پذیری و جلب بیشتر علاقمندان به ورزش و حمایت و تاثیرگذاری مثبت در جامعه گام ارزنده ای را ایفا کنند.

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نوع رشته ورزشی در خودشفقت ورزی و مکانیسم های دفاعی ورزشکاران بود. پژوهش حاضر علی _ مقایسه ای بود. در این پژوهش 210 دانشجوی ورزشکار (100 نفر گروهی و 110 نفر انفرادی) با دامنه سنی 20 الی 30 سال انتخاب شدند و پرسشنامه خودشفقت ورزی و مکانیسم های دفاعی را تکمیل کردند. داده ها از طریق آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه تحلیل شد. نتایج نشان داد در میان عوامل تشکیل دهنده خودشفقت ورزی، ورزشکاران گروهی و انفرادی تنها در خرده مقیاس اشتراکات انسانی تفاوت معنی داری باهم داشتند به طوری که ورزشکاران گروهی احساس اشتراکات انسانی کمتری داشتند. در اتخاذ مکانسیم های دفاعی نیز بین ورزشکاران گروهی و انفرادی تفاوت معنی داری وجود نداشت و ورزشکاران از سبک های دفاعی به صورت تلفیقی استفاده کرده اند. براساس یافته های این پژوهش می توان گفت عدم وجود جو حمایت گر اعضا از یک دیگر در ورزش های گروهی می تواند مزیت و برتری زمینه اجتماعی این نوع از رشته های ورزشی را در مقایسه با ورزش های انفرادی در فرآیند مقابله و سازگاری را خنثی کند. به نظر می رسد شرکت در رقابت های ورزشی می تواند موجب بهبود خلق و خوی ورزشکاران شود و به دنبال آن سطح خودشفقت ورزی آن ها بالا برود و با توجه به استفاده تلفیقی ورزشکاران از سبک های دفاعی به روشی سازگارانه، روانشناسان ورزشی با مداخلات خودشفقت ورزانه می توانند بستری برای ایجاد سبک های مقابله ای نوین، بهبود ذهن آگاهی و ریکاوری سریع روانی بعد از شکست را برای ورزشکاران آسیب پذیر فراهم کنند.