رفتار مربیان

هدف این تحقیق بررسی رابطه بین رفتار مربیان با اثربخشی گروهی آن ها از دیدگاه دانشجویان است. جامعه آماری این تحقیق را انشجویان شرکت کننده در اولین دوره المپیاد ملی ورزش دانشجویی تشکیل میدهد (372 نفر) که 190 نفر بر اساس فرمول کرجسی و مورگان به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مقیاس رهبری در ورزش (چلادوری وصالح، 1980) و اثربخشی گروهی (فردمن و یار براق، 1985) استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها با استفاده از آلفای کرونباخ برای مقیاس رهبری در ورزش 85/0 و اثربخشی گروهی 79/0 به دست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر آمار توصیفی از آمار استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کولموگروف - اسمیرنوف، واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد بین اثربخشی گروهی و مؤلفه های سبک رهبری (رفتار آموزشی، رفتار دمکراتیک، رفتار حمایت اجتماعی و رفتار بازخورد مثبت) رابطه معنی داری وجود دارد (05/0p≤)، ولی بین اثربخشی گروهی و رفتار آمرانه رابطه ای وجود ندارد. همچنین، مقایسه رفتارهای مختلف مربیان نشان داد که در بین دانشگاه های کشور تنها در رفتار دمکراتیک اختلاف معنی داری وجود دارد و در میان رفتارهای دیگر، تفاوت معنی دار نیست. با توجه به نتایج تحقیق میتوان گفت که سبک رهبری مربیان از عوامل مؤثر بر بهبود اثربخشی گروهی است؛ بنابراین توصیه میشود مربیان از سبکهای رهبری مناسب استفاده کند.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر رفتار مربیان بر خودکارآمدی و منش ورزشی ورزشکاران زن رشته کبدی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بازیکنان حاضر در دور نیمه نهایی لیگ برتر کبدی بانوان در سال 1396 بود و برای نمونه گیری از روش کل شمار استفاده شد. ابزار پژوهش پرسشنامه بود که پس از تائید روایی و پایایی در بین نمونه آماری توزیع شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی، تحلیل واریانس یک راهه و ازمون تعقیبی ال.اس. دی استفاده شد. نتایچ تحلیل رگرسیونی نشان داد رفتارهای مثبت مربیان موجب افزایش خودکارآمدی و منش ورزشی ورزشکاران می شود و رفتارهای منفی مربیان موجب کاهش خودکارآمدی و منش ورزشی ورزشکاران می شود. همچنین خودکارآمدی نیز تاثیر مثبت و معناداری بر منش ورزشی داشت. براساس یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود مربیان با رفتارهایی که از دیدگاه ورزشکاران، رفتارهای مثبت و یا منفی تلقی می شوند، آشنا شده و از تاثیر رفتار خود بر عملکرد ورزشکاران مطلع شوند و همانطورکه ورزشکاران را برای مسابقات آماده می کنند، خود نیز با آمادگی در رقابت ها حاضر شوند.

پژوهش پیش رو، با هدف شناسایی و سنجش عوامل مؤثر بر حضور مجدد اعضاء در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شهرستان نوشهر انجام شده است. این پژوهش با روش پیمایشی و جامعه آماری کلیه اعضاء (کودک و نوجوانان 7-17 سال) که در تابستان 1403 به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نوشهر مراجعه کرده و نمونه آماری، شامل نود نفر و به شیوه نمونه گیری خوشه ای دومرحله ای انتخاب شده است. داده های حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از آزمون های دوجمله ای، فریدمن، من ویتینی و کروسکال - والیس تحلیل شد. مهم ترین عوامل تمایل حضور مجدد در کانون در گروه های هدف؛ انگیزه های درونی، رفتار مربیان، منابع موجود، کارگاه ها (کارگاه های عمومی و تخصصی)، فضای مرکز و امکانات در نظر گرفته شده است. دیدگاه دختران و پسران درخصوص عوامل؛ فضای مرکز، امکانات و انگیزه های درونی متفاوت است، به گونه ای که دختران این عوامل را مؤثرتر می دانند. نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد گروه های سنی بالاتر نسبت به گروه های سنی پایین تر، عامل استفاده از امکانات (فضای بازی، آمفی تئاتر، نور، سرمایش و گرمایش و...) را مؤثرتر می دانند. در یک جمع بندی کلی می توان گفت که عوامل مؤثر بر تمایل حضور مجدد در کانون، تابع مجموعه ای از عوامل است که مهم ترین آن، رفتار مربیان است. نتایج پژوهش می تواند در سیاست گذاری های کلان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان یا هر نوع کتابخانه ای که به گروه کودک و نوجوان خدمات رسانی می کند، مفید واقع شود.