اثربخشی گروهی

امروزه سازمان ها به دنبال افرادی هستند که بتوانند به صورت گروهی عملکرد مطلوبی داشته باشند و از سوی دیگر توانایی برقراری ارتباط و تطبیق مستمر با افرادی از فرهنگ های مختلف را دارا باشند. بنابراین لازم است با فرهنگ های مختلف آشنا باشند و به طور مناسب با افراد سایر فرهنگ ها ارتباط برقرار کنند. برای این منظور، افراد نیاز به هوش فرهنگی دارند. این مطالعه به بررسی رابطه بین هوش فرهنگی و اثربخشی گروهی در47 گروه کاری در شرکت فولاد مبارکه اصفهان پرداخته است. داده ها پس از جمع آوری از طریق پرسشنامه های هوش فرهنگی و اثربخشی گروهی بوسیله نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد بین هوش فرهنگی و مولفه های آن (استراتژی، دانش، انگیزش و رفتار) با اثربخشی گروهی رابطه معناداری وجود دارد.همچنین از بین این مولفه ها، مولفه انگیزش و رفتار، قابلیت پیش بینی اثربخشی گروهی را دارا بودند.

هدف این تحقیق بررسی رابطه بین رفتار مربیان با اثربخشی گروهی آن ها از دیدگاه دانشجویان است. جامعه آماری این تحقیق را انشجویان شرکت کننده در اولین دوره المپیاد ملی ورزش دانشجویی تشکیل میدهد (372 نفر) که 190 نفر بر اساس فرمول کرجسی و مورگان به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مقیاس رهبری در ورزش (چلادوری وصالح، 1980) و اثربخشی گروهی (فردمن و یار براق، 1985) استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها با استفاده از آلفای کرونباخ برای مقیاس رهبری در ورزش 85/0 و اثربخشی گروهی 79/0 به دست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر آمار توصیفی از آمار استنباطی مانند ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کولموگروف - اسمیرنوف، واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد بین اثربخشی گروهی و مؤلفه های سبک رهبری (رفتار آموزشی، رفتار دمکراتیک، رفتار حمایت اجتماعی و رفتار بازخورد مثبت) رابطه معنی داری وجود دارد (05/0p≤)، ولی بین اثربخشی گروهی و رفتار آمرانه رابطه ای وجود ندارد. همچنین، مقایسه رفتارهای مختلف مربیان نشان داد که در بین دانشگاه های کشور تنها در رفتار دمکراتیک اختلاف معنی داری وجود دارد و در میان رفتارهای دیگر، تفاوت معنی دار نیست. با توجه به نتایج تحقیق میتوان گفت که سبک رهبری مربیان از عوامل مؤثر بر بهبود اثربخشی گروهی است؛ بنابراین توصیه میشود مربیان از سبکهای رهبری مناسب استفاده کند.

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین مهارت مدیریتی و اثربخشی گروهی در ادارات زیرمجموعه تعاون، کار و رفاه اجتماعی شهرستان سنندج است. پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و هم چنین از لحاظ روش جزء پژوهش های پیمایشی- همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کارکنان سازمان تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان های تابعه در شهرستان سنندج است. نمونه آماری 244نفری براساس فرمول کوکران از بین جامعه آماری از طریق نمونه گیری تصادفی- طبقه ای متناسب انتخاب گردید. روش های گردآوری اطلاعات، شامل 1) کتابخانه ای و 2) پیمایشی است. در این پژوهش از دو پرسشنامه محقق ساخته مهارت مدیریتی و اثربخشی گروهی به عنوان ابزار اصلی اندازه گیری و گردآوری داده ها استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی از نرم افزار SPSS و برای برازش مدل و معادلات ساختاری متغیرها از نرم افزار لیزرل استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که بین مهارت مدیریتی مدیران و ابعاد مهارت ارتباطی، رهبری، تیم سازی و تصمیم گیری با اثربخشی گروهی رابطه معنادار و مثبت وجود دارد.

آن هوشی را که متناسب با باورها، هنجارها و ارزش هایی که در فعالیت های روزمره بر عهده می گیریم و بر زندگی اجتماعی اثربخش است، هوش معنوی می نامند. اثربخشی یکی از مقولات مهم در زندگی فردی و اجتماعی و هوش معنوی از جمله عوامل مؤثر بر آن است. هدف از تحقیق حاضر مطالعه تأثیر هوش معنوی سرپرستان بر اثربخشی گروهی هیأت های مذهبی زیارتی است. روش شناسی این تحقیق از نوع توصیفی و همبستگی بوده، ابزار تحقیق پرسشنامه استاندارد شده فریدمن و یاربراق (1985) در خصوص متغیر اثربخشی و پرسشنامه کینگ (2008) برای متغیر هوش معنوی بوده است، میزان آلفای سؤالات اثربخشی و هوش معنوی هر کدام برابر با (83/0) بدست آمده است. جامعه مورد مطالعه سرپرستان هیأت مذهبی شهر مشهد در ایام عزاداری محرم و صفر بوده که بر اساس جدول مورگان حجم نمونه برابر با 360 نفر مبتنی بر شیوه تصادفی ساده انتخاب شده اند. یافته ها براساس نرم افزار SPSS مبتنی بر آماره های توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که میانگین هوش معنوی سرپرستان (15/3) و میانگین اثربخشی گروهی در بین جامعه مورد مطالعه (23/3) بوده است. از بین مؤلفه های هوش معنوی به ترتیب تفکر انتقادی وجودی (456/0)، ایجاد معنای شخصی (526/0) و توسعه موقعیت هوشیاری (502/0) بر اثربخشی گروهی تأثیر معناداری داشته است در حالی که آگاهی متعالی بر اثر بخشی گروهی تأثیر معناداری نداشته است. نتایج رگرسیون نشان می دهد که از بین مؤلفه های هوش معنوی مؤلفه ایجاد معنا با (324/0) بیشترین تأثیر را بر اثربخشی گروهی دارد. در نهایت هوش معنوی با (36%) می تواند به تبیین اثربخشی گروهی سرپرستان هیأت مذهبی مؤثر باشد.